چرچیل: وقتی سرت توی دهن ببر است، گفتگو بی معنی‌ست

گروه فرهنگ و هنر: نه تخیل است، نه تحلیل. روایت تاریخی است. عین آنچه رخ داده. نه گذشته را با دخل و تصرف شرح داده و نه صحبت از آینده ای می کند که نیامده. صحبت از آنچیزی است که اتفاق افتاده. فیلم "تاریکترین ساعت" یک روایت تاریخی از حساس ترین روزهای انگلستان در جنگ جهانی دوم است. روزهایی که آلمان نازی، یکایک کشورهای اروپا را قلع و قمع کرده و با مرزهای انگلستان فاصله چندانی ندارد.

به گزارش بولتن نیوز، طبق آنچه در تاریخ آمده و این فیلم به زیبایی روایت می کند، نظام پارلمانی انگستان برای رسیدن به نتیجه در خصوص نحوه مواجهه با آلمان نازی تصمیم به تغییر نخست وزیر می گیرد و برخلاف نظر خیلی از بزرگان مجلس، چرچیل به عنوان نخست وزیر انتخاب می شود. خیلی ها امید داشتند او حالا که از نردبان مخالفان بالا آمده، منادی صلح و آشتی با آلمان نازی باشد، اما ...

اما چرچیل راه مبارزه را انتخاب می کند. انگلیس آن روز، اصلا وضع نظامی خوبی نداشت، فرانسه در یک قدمی اش، نابود شده بود. بلژیک و هلند هم. بسیاری از جوانان انلگیسی در جنگ کشته شده بودند و نظر خیلی از بزرگان و اشراف و حتی دستگاه سلطنتی بر پیشگیری از جنگ بود. اما چرچیل جور دیگری فکر می کرد.

در یک جای فیلم وقتی بین چرچیل و واسطه صلح بین انگلیس و آلمان بحث بالا می گیرد، چرچیل جمله ای به او می گوید که قابل تامل است. چرچیل در برابر این واسطه گر که مدام از وخیم تر شدن اوضاع صحبت می کند می گوید: وقتی سرت توی دهن ببر است، گفتگو بی معنی‌ست. و یا وقتی او در کابینه غیرجنگی اش با حضور خبرنگاران، صحبت از ریخته شدن آخرین قطرات خونش برای حفظ خاک انگلیس می کند، همه حاظران، این مقاومت را تحسین کرده و با او هم راه می شوند.

و چقدر این فیلم، برای امروز ایران درس دارد. برای امروزی که شرایط ما هرچه باشد، اصلا به وخامت آن روز انگلستان نیست. نه ایران امروز در آن شرایط وخیم انگلستان جنگ جهانی دوم قرار دارد و نه امریکا، توان تحمل فشار یک هماورد دیگر. اما این زورگو، زورش را می زند. و انصافا در جنگ اقتصادی پیش رو، توانسته به لطف مزدوران آگاه یا ناآگاه داخلی اش، روی مردم ما فشار بیاورد. اما راه چیست؟

این فیلم به ما می آموزد حتی این کشورهایی که امروز دوباره خودشان در حال خصومت و تهاجم علیه دیگران هستند، روزگاری مسیر مقاومت را طی کرده اند. اما رسانه های شان، برای مردم در فشار امروز ایران، تجویز تن دادن به ذلت می کنند. ولی باید پذیرفت راه، چیزی جز مقاومت نیست. حتی اگر دشمن در یک قدمی ات باشد، این تنها مقاومت است که تو را به سر منزل مقصود می رساند.

دشمنی که هدفی جز نابودی تو ندارد، حتی اگر کت و شلوار هم بپوشد، لباس سلاخی اش را آن زیر به تن دارد. یک بار مستقیم چاقو را توی چشمت فرو می کند، یکبار هم کاری می کند خودت با دستان خودت مرگت را رقم بزنی. حالا اگر قرار بر انتخاب بین این دو مسیر باشد، کدام را باید برگزید؟ هرچند که مقاومت همواره نشان داده جواب می دهد. همانطور که آن روزها، همین انکلیس بعد از پنج سال توانست جلوی آلمان نازی بیاستد و همین روزها، یمن بدون هیچ سلاح، توانسته نفس عربستان سعودی و البته امریکای در پشت صحنه مانده را بگیرد.

ای کاش یکبار این فیلم را نشان مسئولین می دادند. ای کاش یکبار این فیلم را نشان آن چهره های سیاسی و اجتماعی و شاخ های فضای مجازی می دادند که مدام از تسلیم شدن می گویند. ای کاش یکبار این فیلم را به عموم مردم نشان دهیم و بنشینیم پابه پای آنها، نقدش کنیم. و البته ممنونیم از هالیوود که این فیلم را برای ما ساخته. هرچند احتمال میدهیم از دست شان در رفته. اما در هر صورت ازشان ممنونیم. سینمای ما که بلد نیست چنین چیزهایی بسازد.

انتهای پیام/#