کیفیت فدای کمیت

گروه ورزشی: وقتی از یک هوادار پرسپولیس درباره وضعیت تیمش و شانس قهرمانی مجدد سوال می‌کنید بدون فوت وقت و در کسری از ثانیه شما را به جدول لیگ هفدهم ارجاع می‌دهد و می‌گوید همه چیز ایده‌آل است. با احتساب بازی عقب‌افتاده قرمزها برابر نفت آبادان می‌توان آنها را صدرنشین لیگ فرض کرد اگر چه تیم مهدی تارتار به شکلی باورنکردنی سایه به سایه قرمزها جلو می‌آید و در آن سو مجید جلالی چنان از برد مقابل پرسپولیس به وجد آمده که حالا پیکان در قامت یک ابرخودرو در اتوبان لیگ لایی می‌کشد و به پیش می‌راند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزنامه وطن امروز، تجربه 2 فصل قبل استقلال خوزستان می‌گوید نباید پارس جنوبی را دست‌کم گرفت. اگرچه در آن فصل، پرسپولیس امتیازات فراوانی را در 10 هفته ابتدایی یعنی یک سوم لیگ از دست داد و استقلال خوزستان در همان برهه همه امتیازات لازم را برای قهرمانی صید کرد و حالا چنین اتفاقی دست‌کم تا امروز حادث نشده است اما سوای کمیت یک اتفاق بزرگ در تیم برانکو رخ داده است.

همه چیز از بازی با الهلال آغاز شد. پرسپولیس تا آن روز هم خوب و چشم‌نواز بازی می‌کرد و هم کم و بیش امتیازات لازم را می‌گرفت. حتی مقابل پیکان که بازی را واگذار کردند و برابر سیاه‌جامگان تن به تساوی خانگی دادند، شاهد یک بازی یکطرفه بودیم. همان چیزی که باعث شد طبق آمار سازمان لیگ، پرسپولیس در 3 فصل اخیر بیشترین تعداد هواداران را در بازی‌های خانگی داشته باشد.

سرنوشت مشابه پرویز و امیر

برای یک هوادار اگرچه قهرمانی و برد در اولویت نخست است اما با بیان مثال می‌شود ثابت کرد تیمی حتی اگر در کورس قهرمانی باشد اما جذاب بازی نکند، استقبال خوبی از نبردهایش نمی‌شود. نمونه واضح لیگ‌های چهاردهم و پانزدهم که به ترتیب سرمربیان وقت استقلال، قلعه‌نویی و مظلومی تقریبا تا هفته‌های پایانی در کورس قهرمانی حضور داشتند. از 30 هفته لیگ پانزدهم، استقلال با مظلومی 17 هفته در صدر بود، 3 هفته در خانه دوم و مابقی در رده‌های سوم و چهارم اما با توجه به نوع بازی‌های نه‌چندان جذاب آبی‌ها که تقریبا با یک فرمول ثابت انجام می‌شد (سانتر خسرو حیدری از راست) هواداران استقلال استقبال خوبی از بازی‌ها نمی‌کردند.

از سوی دیگر هم بعد از هر ناکامی شاهد شعارهای منفی بودیم. مظلومی در 4 بازی مانده به انتها لیگ پانزدهم، بعد از شکست 4 بر 2 در داربی، شعار «حیا کن رها کن» شنید و حتی اگر فرهاد مجیدی قبول می‌کرد در 4 مسابقه انتهایی و همچنین فینال جام حذفی مقابل ذوب‌آهن، می‌توانست به جای مظلومی روی نیمکت بنشیند. اما هوشمندی کرد و نیامد. استقلال در سال قبلش با قلعه‌نویی هم وضعیتی مشابه داشت و دست آخر باخت دوبل در داربی، آن هم هفته آخر، منجر به خروج قلعه‌نویی از این تیم شد. برای هوادار ایرانی که هر هفته دست‌کم 6-5 بازی از لیگ‌های معتبر جهان را می‌بیند دیگر بازی‌های کسل‌کننده، ولو به قیمت کسب امتیاز، جذاب نیست. نهایتش ترجیح می‌دهد از پای تلویزیون شاهد برد تیم محبوبش باشد. بدون ترددی برد برای هر هواداری شیرین است اما بازی زیبا همچو ارزش افزوده‌ای است که فروش و استقبال را توامان تضمین می‌کند. ارزش افزوده‌ای که بعضا در تیم‌هایی همانند بارسا و تا حدودی رئال و من‌یو اهمیتی همسنگ امتیاز دارد و عبور از آن به معنای یک ناکامی حتی در صورت برد است.

عواقب شوک آن 4 گل

در فوتبال خودمان، مصطفی دنیزلی پیش‌تر و حالا همین برانکو اثبات کردند در صورت انجام بازی زیبا، حتی در صورت شکست، هوادار از بازی‌های تیمش استقبال می‌کند. پرسپولیس 3 فصل متوالی تقریبا و تحقیقا بهترین بازی‌های لیگ ایران را انجام داد. یک نایب‌قهرمانی در لیگ پانزدهم، یک قهرمانی در لیگ شانزدهم و اینک مدعی شماره یک قهرمانی در لیگ هفدهم اما بعد از بازی با الهلال و یک شکست خردکننده، ناگهان این تیم از درون دچار یک شوک عجیب شد. از دست دادن رویای حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا از یک سو و نوع شکست از رقیب سعودی از سوی دیگر، بدترین نوع فشار را به سرخ‌ها وارد کرد. شاید باورکردنی نباشد اما به وضعیت استقلال بعد از شکست تاریخی 6 گله مقابل العین امارات نگاه کنید. اگر چه در آن برهه لیگ تمام شده بود، آبی‌ها بازیکنان جدیدی را به خدمت گرفتند و چند بازیکن تاثیرگذار مثل کاوه رضایی و جانواریو برزیلی را از دست دادند، با این وجود منصوریان نتوانست بعد از آن شکست، تیمش را جمع کند. خوش‌شانسی او این بود که لیگ تمام شد اگرنه به طور قطع شاهد ناکامی آبی‌ها در ایران بودیم.

منصوریان نتوانست استقلال مورد نظرش را بعد از آن حذف تحقیرآمیز بسازد و در نهایت استعفا کرد. وقتی برانکو در پای فینال آسیا آنگونه به الهلال باخت، ترس در چهره‌اش پدیدار شد. او می‌دانست از لحاظ روحی و روانی جمع کردن تیم برای لیگ داخلی کار بسیار دشواری است. از سوی دیگر کلیدی‌ترین بازیکن این تیم که به جرأت می‌شود او را عامل زیباتر شدن پرسپولیس دانست، یعنی مهدی طارمی را به مدت 4 ماه از دست داد. جراحی بی‌موقع احمدزاده و افت عجیب محسن مسلمان، موجب شد موتور محرکه پاسکاری‌های جذاب از کار بیفتد.

3 پیروزی با کیفیت معمولی

نبرد با نفت تهران در جام حذفی، داربی و بازی با سایپا در لیگ؛ برانکو هر 3 بازی را برد اما با کیفیتی به مراتب نازل‌تر از سطح استاندارد پرسپولیس. شاید غیبت 3 بازیکن نامبرده دلیل اصلی شمرده شود اما آیا رسن، منشا و سیامک نعمتی فاقد جذابیت‌های لازم هستند؟ قطعا اینگونه نیست. برانکو می‌خواهد شوک ناشی از حذف در آسیا را پشت سر بگذارد از این رو قید بازی جذاب با پاس‌های متوالی و خلق موقعیت‌های فراوان را زد. هیچکس تصور نمی‌کرد در داربی پاس‌های پرسپولیس که همیشه بالای 500 تا بود به نصفش تقلیل یاید. اگرچه برانکو بازی را برد اما می‌شود در اصطلاح درآوردن بازی را به او نسبت داد. او با بازی اقتصادی و خشک تنها 3 امتیاز داربی را درآورد. در بازی با سایپا هم تقریبا همین تاکتیک را شاهد بودیم. دست‌کم در نیمه دوم شاگردان دایی عملکرد بهتری داشتند و صاحب چند موقعیت عالی شدند. شاید کیفیت پایین زمین چمن ورزشگاه تختی عامل این موضوع قلمداد شود، از این رو در بازی 24 آبان‌ماه مقابل پدیده که در تهران برگزار می‌شود، به جواب روشنی می‌رسیم.

عواقب فوتبال اقتصادی چیست؟

اگر برانکو به هر دلیلی بخواهد روش بازی اقتصادی و تنها پیروزی به هر قیمتی را پیش بگیرد کم‌کم شاهد افت تعداد هواداران در بازی‌های خانگی خواهیم بود. با انجام این بازی، در صورت شکست قطعا دیگر شاهد تشویق تیم از سوی هواداران نخواهیم بود. پرسپولیس در فصل قبل، داربی برگشت را 3 بر 2 واگذار کرد اما برای نخستین‌بار شاهد تشویق یکپارچه قرمزها در انتهای نبرد از سوی هواداران‌شان بودیم. اتفاقی که همین هفته قبل برای استقلال هم رخ داد. اگرچه شفر با یک پنالتی، داربی را به برانکو باخت اما نوع بازی جسورانه و خلق 3 موقعیت در نیمه دوم، چیزی بود که برای هوادار آبی ارزش داشت. می‌شود مدعی شد استقلال و هوادارانش بیش از آنکه محتاج صدرنشینی و جام باشند، تشنه رویت بازی زیبا و هدفمند هستند؛ چیزی شبیه نبرد با نفت تهران. خوشبختانه در فرهنگ هوادار ایرانی، کیفیت جایگاه خودش را پیدا کرده و هواداران علاوه بر پیروزی و جام به نوع بازی هم اهمیت می‌دهند.

این یک اتفاق خوب برای استقلال و یک زنگ خطر جدی برای هواداران پرسپولیس است. برانکو پیش از این در تیم‌ملی فوتبال کشورمان نشان داده استاد درآوردن بازی به سبک کارلوس کی‌روش است اما برای لیگ 30 هفته‌ای و تیم باشگاهی او خوشبختانه روش دیگری را پیش گرفت و حالا باید منتظر ماند و دید پرسپولیس به سبک اصلی‌اش (پاسکاری‌های متوالی و ایجاد موقعیت فراوان روی دروازه حریف) بازمی‌گردد یا برانکو فعلا ترجیح می‌دهد فقط بازی‌ها را دربیاورد.

دوگانه کمیت یا کیفیت زهر خطرناکی است که حوالی تیم برانکو پرسه می‌زند. تیمی که در 3 فصل اخیر نشان داده توامان هر دو را می‌تواند داشته باشد و حالا با بازگشت احمدزاده و آمادگی نسبی مسلمان، جز غیبت طارمی، بهانه دیگری ندارد. جام برای هوادار پرسپولیس و کلا هر هواداری در جهان فوتبال، اهمیت خاصی دارد اما محبوبیت بیش از اندازه برانکو بخش اعظمش متعلق به کیفیت ارائه داده شده توسط تیمش است. پرسپولیس اگر از استانداردهای خودش به بهانه پیروزی عدول کند آن وقت شاهد ریزش محسوس هواداران در آزادی خواهیم بود. ریزش رضایت. ریزش حمایت.