مصداقی برای آتش به اختیار

گروه سیاسی: سید محسن عبداللهی در یادداشت پیش رو که پیرامون حمایت مقام معظم رهبری از میثم مطیعی نگاشته، معتقد است: مطیعی عملی را انجام داده است که مصداق کامل آتش به اختیار است. آتش به اختیاری که ایشان مد نظر داشتند همین بوده است که با زبانی درست و محکم و نه با روش های خلاف عرف اعتراض و انتقاد خود را نسبت به مسئولان بیان کنیم و ننشینیم که مسائل شاید روزی اگر مسئولان دلشان خواست حل شوند و یا خود مقام معظم رهبری مجبور شوند که به میدان ورود کنند و آن مشکلات را رفع کنند.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:

عید فطر امسال و نماز عید فطر در مصلای تهران بسیار خبرساز شد. میثم مطیعی پیش از شروع خطبه ها در مداحی آتشین خود مسئولان کشور را خطاب قرار داد و انتقادات تندی را نسبت به آن ها با زبان شعر انجام داد. بلافاصله پس از اتمام نماز, بوقچی های اپوزوسیون و رسانه های خاصی شروع به تخریب مطیعی کردند که این عمل توهین به رئیس جمهور و دولت است و او باید مجازات شود. اما در اصل ماجرا مطیعی صف اول نشینان را خطاب قرار داده بود و قطعا تنها رئیس جمهور در صف اول قرار نداشتند. از سوی دیگر اگر ضد انقلاب چنین کاری نمی کردند عجیب بود اما امان از دوستان ناآگاه.

دوستانی که خود را انقلابی می دانند و انقلابی معرفی می کنند و دم از ولایتمداری می زنند. اما دنیا کاری با حضرات کرده است که نه از انقلاب چیزی برایشان باقی مانده و نه خاطرات گذشته را به یاد می آورند. امروز از آن اپوزوسیون ضد انقلاب خارج نشین یا داخل نشین که آبشخورش در اسرائیل است نمی توان انتظار رفتار منصفانه داشت اما دوستانی که ادعای متدین بودن دارند باید پاسخگو باشند. تیغ تیز انتقادات همین جماعت میثم مطیعی را تبدیل به هدف ضدانقلاب کرد.

حضرات از وحدت شکنی آن شعرخوانی می گویند و نقدشان این است که نماز عید فطر جای این سخنان نیست. عجبا که فراموش کرده اند سیاست ما عین دیانت ماست و تفکرات سکولار جای تفکرات انقلابی را گرفته است. گویا فراموش کرده اند خطبه های نماز جمعه طوفانی سال های ابتدایی انقلاب اسلامی را که با شور انقلابی فراوان خطیبان همراه بود. اصلا مگر در همین خطبه های عید فطر نبود که مقام معظم رهبری از کمک به فلسطین و هر ملت مبارز علیه ستمگران جهانی سخن گفتند. آن وقت حضرات می گویند چرا در نماز عید فطر آن انتقادات مطرح شده است.

عالی جنابان امروز به امثال مطیعی انتقاد می کنند که جای ذکر مصیبت سید الشهدا علیه السلام و شهدای کربلا از مسائل سیاسی روز می خوانند و شهدای مدافع حرم را مخاطب شعرهای خود قرار می دهند. حتی به قول یکی از دوستان به مادحین می گویند در این جلسه سیاسی نخوانید. کسانی که چنین انتظاراتی دارند و انتقادشان این حرف است, گویا درکی از تشیع و بالاتر از آن, قیام عاشورا نداشته اند. بنیان عاشورا بر روی عدالت طلبی و ظلم ستیزی بنا شده است. آن قیام در مقابل حاکم فاجری بود که زمام مملکت اسلامی را بر عهده داشت و اساس اسلام را هدف خود قرار داده بود.

امروز نیز اگر میثم مطیعی در روز عید فطر انتقادی علیه مسئولان می کند به پشتوانه قیام عاشورا و حسین علیه السلام است. او آن انتقادات را در جایی انجام می دهد که سید الشهدا علیه السلام برای برپایی آن فریضه خون داده است. پس اتفاقا مطیعی بسیار بهتر از آن حضرات تسبیح به دست انقلابی نما هم نظام را شناخته است و هم عاشورا و حسین را.

به تازگی مطلبی منتشر شد که مقام معظم رهبری بر خلاف آنان که خود را ولایت مدار می دانستند از مطیعی حمایت قاطع کرده اند و در روز عاشورا به مطیعی گفته اند که به همین شکل به مسیر خود ادامه دهد. علت حمایت نیز مشخص است. مطیعی عملی را انجام داده است که مصداق کامل آتش به اختیار است. آتش به اختیاری که ایشان مد نظر داشتند همین بوده است که با زبانی درست و محکم و نه با روش های خلاف عرف اعتراض و انتقاد خود را نسبت به مسئولان بیان کنیم و ننشینیم که مسائل شاید روزی اگر مسئولان دلشان خواست حل شوند و یا خود مقام معظم رهبری مجبور شوند که به میدان ورود کنند و آن مشکلات را رفع کنند.

جالب تر هم آن است که بسیاری از منتقدان مطیعی, از مدافعان افرادی بودند که از دیوار سفارت عربستان بالا رفتند. این جاست که مرز انقلابی بودن و ولایتمداری واقعی با آنان که تنها لاف می زنند, مشخص می شود. انقلابی بودن به سابقه نیست که اگر چنین بود بسیاری پیش از این بودند که شکنجه های ساواک را هم تحمل کردند اما عاقبت به خیر نشدند و بالاتر از آن در رکاب علی علیه السلام جنگیدند و جانباز شدند اما در نهایت بر روی سینه پسر او نشستند و ولی خدا را ذبح کردند.