فرهنگ شهادت و ایثار, نقطه اشتراکی که همه مردم را بر سر سفره انقلاب گرد هم آورد

گروه فرهنگ و هنر: در یادداشت پیش رو که سید محسن عبداللهی پیرامون شهادت محسن حججی نگاشته، نگارنده معتقد است: وحدت نظر عمومی بر سر تجلیل از شهید حججی اتفاقی است که باید برداشتی درست از آن شود و الگویی قرار بگیرد که سیاست گزاران فرهنگی و مسئولین امر طبق همان الگو پیش بروند.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر می باشد:

چند روز پیش عکسی فضای مجازی را درنوردید و قلب ها را تسخیر کرد. عکسی که یادآور ظهر عاشورا و ستمی که بر خاندان نبوت رفت، بود. عکسی از یک مدافع حرم که در دستان وحوش داعشی اسیر شده بود و می رفت که سر دهد. شهید محسن حججی که برای دفاع از حریم حضرت زینب (س) و حفظ امنیت ملی کشورمان به جبهه های نبرد علیه داعش در سوریه شتافته بود، در جریان عملیاتی درچنگال نجس این جماعت اسیر می شود. اما عکسی که از لحظات اسارت ایشان منتشر شد ایران را تکان داد.

نکته جالب ماجرا عکس العملی بود که پس از انتشار گسترده این عکس در جامعه مشاهده شد. از ورزشکاران تا سیاستمداران و از هنرمندان تا افراد عادی جامعه نسبت به این اتفاق واکنش نشان دادند. این واکنش به هیچ رنگ و جناحی نیز وابسته نبود و حتی افرادی که در فتنه ۸۸ نقشی جدی داشتند نیز نسبت به عکس شهید حججی واکنش نشان دادند و چهره پر صلابت و چشمان پر غرور او را ستودند و نحوه شهادتش را پرافتخار و در مسیر عقیده و ایمانش دانستند.

در واقع فضایی که ایجاد شد گویا در میان تمام سرشلوغی های روزانه نهیبی بود که به یاد بیاورد چه ارزش هایی برای جامعه ایرانی مهم است. حقیقت امر تا حدودی فضای دهه شصت و ایام دفاع مقدس به یاد آمد که مردم بدون توجه به تفاوت ها همگی در راستای جنگ و یک هدف مهم حرکت می کردند. شاید این مهم حقیقت داشته باشد که هر بار بیش از اندازه در روزمرگی های خود غرق می شویم، این شهدا هستند که به فریادمان می رسند.

فرهنگی که از پس این اتفاق نمود پیدا کرد، نه یک القای حکومتی برای عمومی کردن فرهنگ ایثار و شهادت بلکه یک پویش مردمی و خودجوش بود که تمام سطوح جامعه را درنوردید. فرهنگ شهادت و ایثار نقطه ای است که هر فرد ایرانی بر سر آن ایستاده است و افرادی همچون محسن حججی را که تا آخرین نفس بر سر عهد و پیمان خود هستند و سربلند، سر می دهند را می ستاید. اما خون شهید بی ثمر نمی ماند و اولین ثمره این خون درست جایی است که بعضی از افراد فعال در فتنه ۸۸ که شعار نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران سر دادند، امروز متوجه شدند محسن حججی ها نه برای غزه و لبنان و سوریه و بشار اسد بلکه برای ایران جان می دهند و امنیت همان کسانی که با ایشان مخالف هستند و تهمت هایی ناروا به این مجاهدان می زنند را تامین می کنند.

وحدت نظر عمومی بر سر تجلیل از شهید حججی اتفاقی است که باید برداشتی درست از آن شود و الگویی قرار بگیرد که سیاست گزاران فرهنگی و مسئولین امر طبق همان الگو پیش بروند. یعنی در جایی که همگی اطلاع داریم فرهنگ شهادت و ایثار نقطه وحدت همه مردم با هر نوعی از تفکر و طبقه اجتماعی و شهرت و محبوبیت است، می بایست این امر را درک کنیم که دقیقا بر روی پر رنگ کردن همین نقطه اشتراک فعالیت کنیم و سعی خود را بر روی این هدف بگذاریم که بتوانیم این امر را از یک اتفاق با مشاهده یک عکس, تبدیل کنیم به یک فرهنگ.

فرهنگی که وجود داشت اما کم رنگ شد و مختص بخشی خاص از جامعه شد اما خون پرثمر شهدای مدافع حرم بالاخره دیر یا زود اثر خود را گذاشت و فرهنگ غنی شهادت و سربلندی و ایثار را در شریان های حیاتی جامعه ایران جاری کرد تا یک بار دیگر مردم را بر سر سفره انقلاب گرد هم آورد. امروز مسئولین مربوطه در سیستم حکومتی جمهوری اسلامی باید متوجه شوند که دیگر روش هایی اشتباه جواب نمی دهد و آن چه که اهمیت دارد همراهی مردم با یک مسئله است. اگر اکنون مردم بر سر بزرگی شهدا و حقانیتشان به نتیجه رسیده اند و نقطه مشترکی یافته اند, در صورتی که آن مسئول بیاید و خطی دیگر را پی بگیرد خائن به مردم و اسلام و ایران است.

اگر در این میان عده ای بی رگ نیز می آیند و هم صدا با ضد انقلاب ملعون حضور مدافعین حرم در سوریه و کمک به مجاهدان و ظلم ستیزان در سرتاسر عالم را نفی می کنند, باید بدانند که اگر نگاهی به کشورهای منطقه بیاندازند و شعور درک این نکته را داشته باشند که اگر همه مانند آن ها فکر می کردند فاجعه ای که در میرزا اولنگ افغانستان برای برادران و خواهرانمان رخ داد, در هر نقطه ای از ایران قابل وقوع بود, زبان در دهان نگه می داشتند و سخن به گزافه نمی گفتند.