اگر مقام معظم رهبری صلح نامه را امضاء می کرد ...؟!

گروه سیاسی: در یادداشت پیش رو که به قلم سیدصادق محمدی وفایی به رشته تحریر در آمده، نگارنده معتقد است باید بپذیریم که عالی جنابان کشور بر مسائل اشراف اطلاعاتی دارند که ماها نداریم . بنابراین وقتی آنها طبق مصالح کشور تصمیمی گرفتند، همگان باید به تصمیمهایی گرفته شده وفادار باشند و برای آرامش بیشتر و برای افزودن بر عظمت کشور ، به تصمیم تصمیم سازان احترام بگذارند.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که در صفحه اجتماعی نگارنده نیز منتشر شده، به شرح زیر است:

امام خمینی روحی فدا فرموده اند :ً تاریخ معلم انسانهاست.
تاریخ تحلیلی اسلام را مطالعه کردم به شرایط صلح نامه امام حسن مجتبی(ع) و معاویه رسیدم . پیمان صلح دارای شرایطی است از جمله اینکه :
یکم:
چون معاویه زمام امور را به دست گرفت، باید طبق قرآن کریم و سنت رسول الله (ص) و ... عمل کند.
دوم:
برای خودش جانشینی تعیین نکند.
سوم:
توطئه ای پنهانی یا آشکار بر ضد امام حسن و امام حسین (علیهما السلام)نداشته باشد.
چهارم:
باید جان و اموال شیعیان در امان بماند.
تاریخ به صراحت می گوید چون معاویه قصد داشت به صلح نامه عمل نکند و یقین داشت این شرایط هرچه هم باشند.، به راحتی زیر پا گذاشته خواهند شد، بدون هیچ پیش شرطی صلح نامه را امضا کرد!
او نه تنها به کتاب و سنت رسول خدا عمل نکرد بلکه در حد عثمان هم به کتاب خدا و سنت رسول الله عمل نکرد!
در صلح نامه متعهد شده بود جانشینی برای خودش تعیین نکند اما معاویه، یزید را جانشین خود قرار داد!
تعهد داده بود شیعیان در امنیت باشند اما او زیاد و...را بر شیعیان مسلط کرد و امنیت را از آنها گرفت و حجر و یاران حجر را نیز به شهادت رساند !
در صلح نامه تعهد داده بود حسنین در امنیت باشند اما معاویه امام حسن (ع) را نیز مسموم و به شهادت رساند!
آری این صلح نامه ای است که امامی معصوم و آگاه به روزگار و اوضاع و شرایط زمانش، آن را امضا کرده بود.
با خواندن آن صلح نامه پرسشی به ذهنم رسید
و آن این که شرایط آن روزگار کاری کرد که امام چاره ای جز پذیرش صلح نامه را نداشت.
با این حال اگر برخی از امروزیهای جامعه ما، در عصر آن امام معصوم وجود داشتند آیا به امام مجتبی (ع) اعتراض نمی کردند که چرا صلح نامه را امضا کرده اید؟!
آیا نمی گفتند وقتی وجود معاویه مساوی با نیرنگ و پیمان شکنی است چرا قرار داد صلح را امضا کردید؟!
واقعا اگر رهبر عزیزمان در شرایطی مشابه چنین صلح نامه ای را امضا می کردند، برخیها چه می گفتند؟
آیا همه می گفتند مقام معظم رهبری از روی اجبار تصمیمی حکیمانه گرفته است؟
یا برخی می گفتند قبول داریم که اماممان سردار و سرباز نداشت ولی اشتباه کرد چنین صلح نامه ای را امضا کرده است؟!

بنابراین توجه به سه نکته لازم است :
یکم:
با عنایت به این تاریخ می توان گفت اگر کسی دنبال بهانه ای برای انتقاد کردن و جدایی از نظام و رهبری باشد برای همیشه بهانه های زیادی وجود خواهد داشت.
دوم:
باید بپذیریم که عالی جنابان کشور بر مسائل اشراف اطلاعاتی دارند که ماها نداریم .
بنابراین وقتی آنها طبق مصالح کشور تصمیمی گرفتند، همگان باید به تصمیمهایی گرفته شده وفادار باشند و برای آرامش بیشتر و برای افزودن بر عظمت کشور ، به تصمیم تصمیم سازان احترام بگذارند.
سوم :
تا نسبت به قرارداد و قضایای کشوری به سودمند بودن ، یا مضر بودن آن علم نداشته باشیم به قضاوت کردن نپردازیم.