آش شور سینمای ایران، صدای پوران درخشنده را نیز درآورد

گروه فرهنگی: سید محسن عبداللهی در یادداشت پیش رو که پیرامون مصاحبه انتقاداتی پوران درخشنده به وضعیت فعلی سینمای ایران نگاشته، معتقد است: از بالاترین سطح مدیریت تا پایین ترین سطح سینمای ما خود نیاز به تربیت فرهنگی دارد. با این پیش زمینه دیگر چه توقعی وجود دارد که این سینما به فکر فرهنگ سازی برای مخاطب باشد. ضعف فرهنگی دست اندرکاران سینمای ایران, منجر می شود به این وضعیتی که سینمای کشور در آن قرار دارد. 

 به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته، به شرح زیر است:

پوران درخشنده کارگردان نام آشنای سینمای ایران در مصاحبه ای جدید انتقاداتی جدی را به وضعیت فعلی سینمای ایران مطرح کرده است. انتقاداتی که بارها گفته شده اما گویا گوش مسئولان گرامی دچار ضعف شده است و صدای اعتراضات را نمی شنوند.

بخش اعظم انتقادات درخشنده معطوف به فیلم های سخیفی است که به نام کمدی عرضه می شوند اما نه نشانی از هنر در آن ها دیده می شود و نه نشانی از فرهنگ. فیلم هایی که تنها با داستان های نداشته آبکی و شوخی های دست چندم خیابانی ساخته می شوند و سالن های سینما را با لابی و رانت و روابط در دست می گیرند. این فیلمساز باسابقه با اشاره به اکران کمدی‌ های سخیف و فروش میلیاردی آن ها در سینماها نظراتی را ابراز کرده که قابل تأمل هستند: «فیلم‌ های کمدی سخیف، دیالوگ ‌های مبتذل و آثاری که الفاظ و حرکات زشت به کار می برند این روزها گیشه را در دست دارند. این آثار حداقل باید باید تفکیک سنی شوند، زیرا کودکان به محض شنیدن این گونه الفاظ به سرعت آن ها را تکرار کرده و یاد می ‌گیرند.» جالب این است که پازلی که در چند سال گذشته طراحی شده است، ذائقه مخاطب را چنان تحت تأثیر قرار داده است که با دیدن فیلم هایی چنین به درد نخور از هر لحاظ اوقاتش را سپری می کند.

همین اشکال باعث می شود که فردی با سوابق پوران درخشنده با موشکافی خاص خود سخن از مشکلات حال حاضر سینما بگوید. کارگردان زیر سقف دودی با ابراز گلایه از وضع موجود گفته است: «بدون شک باید برای برخی از آثار محدودیت سنی اعمال شود. به نظر من بعضی از فیلم ‌ها به آگاه ‌سازی مخاطب کمکی نمی ‌کنند و حتی در بسیاری مواقع مخرب هستند. برای چنین فیلم ‌هایی حداقل کار ممکن رعایت محدودیت گروه سنی برای رده ‌های مختلف جامعه است.» درخشنده دقیقا به نکته ای اشاره کرده است که از سوی هیچ کدام از دست اندرکاران سینمای ایران رعایت نمی شود. خود سازنده مقید به این قضیه نیست. مدیران و مسئولان پخش نیز هیچ ارزشی برای این کار قائل نیستند. اگر هم فیلمی رده بندی سنی شود, سینماداران این امر را رعایت نمی کنند و تنها فروش صندلی های سینمایشان برایشان اهمیت دارد.

همین یک نکته نشان می دهد که از بالاترین سطح مدیریت تا پایین ترین سطح آن سینمای ما خود نیاز به تربیت فرهنگی دارد. با این پیش زمینه دیگر چه توقعی وجود دارد که این سینما به فکر فرهنگ سازی برای مخاطب باشد. ضعف فرهنگی دست اندرکاران سینمای ایران, منجر می شود به این وضعیتی که سینمای کشور در آن قرار دارد. همین وضعیت باعث می شود که پوران درخشنده با تاکید بر سینمای اخلاق محور بگوید: «خوب است که خانواده ‌ها بعضی از مسائل را در کنار بچه‌ ها ببینند. زیرا فکر می ‌کنم در برخی موارد باید برای آموزش درست بچه ‌ها آن ها را به سینما آورد. کودکان و نوجوانان در جامعه ما و مخصوصاً آینده کشور بی ‌نهایت تاثیرگذار هستند، پس باید درباره خوراک فرهنگی که به آن ها داده می ‌شود با دقت عمل کرد. دقتی که متاسفانه این روزها هیچ خبری از آن نیست.» بی دقتی بیان شده در صحبت های خانم کاگردان همان ضعف فرهنگی و نابلد بودن مدیران و دست اندرکاران سینمای ایران را ثابت می کند.

اما توجه به یک نکته ضرورت دارد. این که ببینیم چه کسی این انتقادات را مطرح کرده است. بارها این انتقادات از سوی سینماگران و مسئولان به بهانه های واهی و بیش از همه اختلاف نظر سیاسی و منش متفاوت رد شده بود اما امروز نه یک مخالف بلکه یک نفر با سابقه ای مشخص از درون بدنه روشنفکری سینمای ایران لب به اعتراض گشوده است. این اعتراض نشان می دهد آش چنان شور شده است که دیگر نمی توان در مقابلش سکوت کرد و صدای اعتراض افرادی هم چون درخشنده نیز بلند می شود. تازه هم اکنون باید بنشینیم و منتظر باشیم که این حضرات درخشنده را نیز تکفیر نکنند و حتی فیلمش را از روی پرده پایین نکشند. رفتاری که پیش از این چندین بار نسبت به منتقدان خود در پیش گرفته اند و مجددا این کار را می توانند انجام دهند.