ما زنده ایم به افراط و تفریط!

گروه سیاسی: مصطفی تاجزاده همواره نامی جنجالی در تاریخ سیاست ایران در سه دهه گذشته بوده است. فردی که بدون تعارف باید گفت هر جایی که ردی از حواشی در آن دیده می شود، باید به دنبالش گشت. اغلب نیز او را با نظریات ساختار شکنانه و تند و تیزش علیه نظام و ارزش هایش می شناسند؛ اما این تنها بخشی از تفکرات تاجزاده است. برای بررسی وی و همفکرانش می بایست سوابق و موضع گیری های ابتدای انقلاب و دهه شصت این حضرات را بررسی کرد تا متوجه شد که چرا تا این اندازه تغییر جهت داده اند.

به گزارش بولتن نیوز، تاجزاده دهه شصت پر است از تناقضات. از یک طرف علاقه شدیدی به مرحوم شریعتی دارد. از سوی دیگر تفکرات مارکسیستی را دوست دارد و شیفته مرام مجاهدین خلق است. از همین روی است که گروه فلق را در آمریکا تشکیل می دهد و پس از انقلاب با همراهی شش گروه دیگر پایه گذار تشکیل سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی می شود. جالب است که همین آدم متناقض برای اولین بار بنی صدر را برای سخنرانی در محل تشکیل جلسات سازمان مجاهدین دعوت می کند. ماجرا هنگامی جالب تر می شود که بدانیم وی از سویی با حکم حضرت امام خمینی (ره) مبنی بر انحلال سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی مخالفت می کند و از سوی دیگر به آقای خسروشاهی اعتراض می کند که چرا عکس حضرت امام خمینی (ره) را بر جلد مجله العالم چاپ نکرده اید و شما ضد انقلاب و ضد ولایت هستید.

تاریخ انقلاب پر است از این گونه موجودات. مثال هم زیاد داریم برای اثبات حرف خویش و شناساندن بهتر ذات این افراد. اکبر گنجی، محسن مخملباف، اکبر نبوی و مصطفی تاجزاده. سوابق هر کدام از این افراد را بررسی کنیم به این نقطه می رسیم که خمیرمایه فکریشان نادرست بوده است و تنها در جوی انقلابی مدتی به شدت تحت تأثیر قرار گرفته بودند و بعد از آرام شدن حلاوت انقلاب و انقلابی گری تازه از جو خارج شدند و واقعیت خود را نمایاندند. واقعیتی که از قائله کوی دانشگاه تا خرم آباد و انتخابات مجلس ششم و فتنه ۸۸ را شامل می شود؛ و در نسخه های به روزرسانی جدید نیز اساس جمهوری اسلامی و ولایت فقیه را زیر سوال برده است. تاجزاده اگر با همین فرمان به پیش برود کم کم باید منتظر ارائه نظراتی هم چون عبدالکریم سروش از جانب وی باشیم.

اما نکته عجیب نیز دقیقا همین جاست که خود این افراد زمانی به دیگران به خاطر نظرات عاقلانه و هوشمندانه تهمت ضد انقلاب بودن می زدند اما امروز خودشان عده ای دیگر را متهم به افراط می کنند. در حالی که این کسانی که به افراط متهم می شوند حتی ذره ای به این حضرات نزدیک نشده اند. این حجم از تغییرات تنها نشانه یک اتفاق است. آن فرد هیچ اعتقادی پشت نظراتش وجود ندارد و فقط یک سری گزاره را در کنار هم گذاشته است و فکر کرده همه کارهایش عالی است. این ها نمی دانند که حتی تفریط های امروزشان نیز از سر ایمان و اعتقاد نیست بلکه تنها از سر تظاهر و جوگرفتگی و کف و سوت چهار نفر. وگرنه خودشان نیز به خوبی می دانند پر از خالی هستند و هیچ در چنته ندارند.

آقایان بهتر است با خود روراست باشند. این ها حضرت امام خمینی (ره) را ایده آل خود معرفی می کنند اما از آن سو دقیقا بر خلاف آرا و نظرات ایشان عمل میکنند. ایشان استکبارستیزی را اصلی عدول ناپذیر از انقلاب اسلامی می دانستند اما امروز همین مدعیان، مبارزه با استکبار را نفی می کنند. حضرات خراب ترین سابقه را در اجرای انتخابات دارند سپس دم از تقلب بزرگ می زنند. ما یادمان نرفته است که چه کسی درسال ۷۸ خشونت را به خیابان ها کشاند و باعث کشته شدن چندین نفر گشت. بعد همین فرد امروز در شبکه های اجتماعی رقیب سیاسی مقابل و طرفدارانش را متهم به افراطی بودن و خشونت طلبی می کند و در این مسیر چنان ولوله ای راه می اندازد که گویی چه اتفاقی رخ داده است. در واقع تخصص تاجزاده و دوستانش شلوغ کردن و سر و صدا ایجاد کردن است. اگر بتوانند این کار را بکنند قابلیت هایی دارند. اگر امکان این کار را نداشته باشند، دست و پایشان بسته می شود و قدرت تحرک ندارند و حتی نمی توانند قدمی از قدم بردارند؛ زیرا تمام توانایی هایشان در همین یک مفهوم خلاصه می شود: شلوغ کردن و بازی رسانه ای.