در آرزوی عدالت سینمایی

دوست دارم «عدالت» در بازیگری، سینمای ایران و دیگر بخش‌های جامعه حاکم شود. عدالت مهم‌ترین واژه‌ای است که ما برای آن انقلاب و برای تحقق آن تلاش کرده‌‌ایم؛ عدالت یعنی انسانیت، عدالت یعنی همه چیز.

عدالت معنی دارد و به این مفهوم است که ما همه شهروندان یک کشور هستیم. شما در این کشور می‌بینید یک ماشین از کنارتان رد می‌شود که یک میلیارد و 400میلیون تومان قیمت دارد. بعد ماشین دیگری را می‌بینید که آینه‌اش افتاده، زنگ زده و قشنگ معلوم است راننده از پنج سال پیش تا الان 30 هزار تومان نداشته که آینه ماشینش را درست کند. طرف اتفاقا کارمند شریفی هم است و بعدازظهرها در آژانس کار می‌کند. اینها چیزهایی است که می‌بینم.

متاسفانه چنین شرایطی با عدالت مورد نظر ما فاصله دارد. همین شرایط و همین بی‌عدالتی در سینما هم دیده می‌شود. مثلا ما در انجمن بازیگران 500 بازیگر داریم، اما فقط پنج نفر از آنها کار می‌کنند. در خانه سینما 4000 عضو داریم، اما 14 عضو آن مدام کار می‌کنند. درعوض مدت‌ها خبری از آن همه عضو دیگر نیست. آن‌وقت شما احساس می‌کنید این عدالت در سینما، تئاتر و تلویزیون تحقق پیدا نکرده است. این آرزوی من است که یک روز همه آدم‌ها این ام کان مساوی را برای عرضه استعداد و خلاقیتشان داشته باشند.