محققان دانشگاه فلوریدا آمریکا رباتی طراحی کردند که قادر به پیشبینی ارتکاب خودکشی افراد و شناسایی علل و عوامل تصمیم به چنین عملی است
به گزارش بولتن نیوز و به نقل از پایگاه یونیورسیتی هرالد، میزان خودکشی در آمریکا هر ساله رو به افزایش است و تبدیل به دهمین علت مرگ و میر در این کشور شده است.
کارشناسان حوزه سلامت آمریکا ابزار و امکانات مناسبی برای کمک به افرادی که مرتکب خودکشی میشوند و یا در آستانه ارتکاب خودکشی هستند، دارند. اما مشکل اینجاست که اغلب اوقات کارشناسان امر نمیدانند چه کسانی بیشتر نیاز به کمک و مشاوره دارند. به هر حال همه اینگونه مشکلات با کمک هوش مصنوعی قابل رفع است.
براساس آمار منتشر شده از "مرکز کنترل بیماریهای آمریکا"(CDC)، نرخ خودکشی از سال 1999 تا 2014 روند رو به رشدی داشته است که بیشترین میزان ارتکاب با 63 درصد متعلق به زنان میانسال بوده است. نرخ کلی خودکشی در این سالها 24 درصد افزایش داشته است.
مددکاران اجتماعی برای تشخیص و پیشبینی ارتکاب خودکشی اغلب به فاکتورهای معمول نظیر مسمومیت دارویی و افسردگی تکیه میکنند. با این حال دلایل ارتکاب خودکشی بیشتر از این فاکتورهای معمول است. خودکشی وابسته به ترکیبی از یک سری اتفاقات و حوادث مرتبط به هم در زندگی فرد است که بسیار پیچیده است.
متخصصان پزشکی برای رمزگشایی این پیچیدگیها و جلوگیری از ارتکاب خودکشی توسط افراد در حال استمداد از هوش مصنوعی هستند، چرا که هوش مصنوعی میتواند این پیچیدگیها را خیلی بهتر بفهمد و عواملی که در زندگی فرد منجر به خودکشی وی خواهد شد را به خوبی تشخیص دهد و با آنها مقابله کند.
محققان دانشگاه ایالت فلوریدا با استفاده از هوش مصنوعی، رباتی طراحی کردند که بتواند خبر از خودکشی قبل از وقوع آن بدهد. آنها با تزریق یک الگوریتم به اطلاعات پزشکی بیش از 3000 نفر که خودکشی نافرجام داشتند این ربات را طراحی کردند.
این ربات با استفاده از شناسایی عللی که منجر به تصمیم به خودکشی میشوند الگوهای مقابله مختلفی را تحلیل و طراحی میکند. روشهایی مانند تجویز داروهای مشخص برای درمان این افراد.
"جسیکا ریبیرو"(Jessica Ribeiro) روانشناس و عضو تیم تحقیقاتی دانشگاه فلوریدا گفت: هوش مصنوعی این ربات قادر است به طور دقیق پیشبینی کند که فرد طی دو سال آینده اقدام به خودکشی خواهد کرد. شایان ذکر است که دقت این ربات در پیشبینی اقدام به خودکشی در عرض یک هفته آینده، 92 درصد بوده است!
این پژوهش در مجله Clinical Psychological Science منتشر شده است.