درون و برون یک زن

به گزارش بولتن نیوز، سونات شب درواقع برگرفته از دو نمایش‌نامه همراه است که اولی، «زیبای بی‌اعتنا» به نویسندگی ژان کوکتو و ترجمه پرویز تأییدی و دومی نیز، «ببخشید، شماره عوضیه» به نویسندگی لوسیل فلچر و ترجمه منیژه محامدی هستند. سعید داخ خواسته به زن بپردازد و در اولی رویکرد درون‌گرایانه و در دومی رویکرد برون‌گرایانه به مسائل خاص زنان داشته و اینها همان دغدغه‌مندی‌های درست تئاتری است که می‌تواند سمت و سوی بهتری در نگاه به دراماتورژی متون نمایشی را برایمان آشکار كند. البته این نگاه خود می‌تواند دیباچه‌ای برای گام‌های بهتر و ایجاد ایده‌های ناب‌تری شود؛ هرچند در این مسیر ضعف‌ها و شکست‌هایی پیش‌روی پدیدآورندگان آثار هنری و نمایشی باشد.

در اجرای سعید داخ، حس می‌شود انتخاب بازیگر تا حدی اشتباه است. از یک سو توانایی بهار نوحیان زیر سؤال می‌رود که در قبول نقش هنوز به آن جستجوگری‌های ذهنی لازم دست نیافته است و شاید این در طول اجراها با دقیق‌شدن به موقعیت و رنجی که آن زن متحمل می‌شود، قابل جبران باشد. اما مهم‌تر اینکه باید این زن نقصی در برابر مردش داشته باشد که مرد صورت زیبا و حالت مقدسی یافته و زن ملتمس در برابرش حرافی می‌کند و مرد بی‌اعتناتر موجبات رنجش او و کش‌دارشدن این شکنجه را فراهم می‌کند. اگر این نقص فیزیکی و صورت نازیبا باشد که در کل باید بازیگر عوض شود اما اگر چیز دیگری است و امری درونی است، این مهم نیز باید در حس و حالت بازیگر نسبت به ستودن‌هایش در برابر همسرش مشهود شود که درحال‌حاضر نیست.

در نمایش سونات شب، بخشی از این پیچیدگی‌ها و شاعرانگی‌ها با طراحی و استفاده از موسیقی زنده و نوازندگی ویل‌نسل انجام شده اما هنوز هم حس می‌شود که این موقعیت نیازمند بازنگری است و شاید با این بازنگری بشود کامل‌ترین شکل ممکن را برای این بخش از اجرا در نظر گرفت.

«ببحشید، شماره عوضیه» درباره زن است اما این‌بار رویکرد متن بیرونی است و بیشتر شباهت به خصلت فضولی زنانه دارد که در اینجا مورد کم‌توجهی جهان پیرامونش واقع می‌شود و این خود عاملی برای انجام جنایت علیه زن خواهد بود.

متن قدرقدرت‌بودنش را در جای خودش یافته است اما در ایران نیز می‌تواند قدرقدرت باشد و تا حدی هم با بازی گيلدا حمیدی این مهم برآورده شده است. البته همان طراحی این بار نیز در القای فضایی غریب کارآمد است و به شکلي موجز فضا را برای القای تنهایی و اینکه زنی می‌خواهد به برقراری ارتباطی مستحکم برسد، آماده می‌کند. هرچند در انجام آن به دلیل بی‌توجهی افراد جامعه ناکام است. اما آن اضطراب هنوز کال است و فضا باید نفس‌گیرتر شود و مخاطب را حتی لحظه‌ای نباید به حال خود رها كرد. مخاطب باید به این حس برسد که هر لحظه امکان دارد با شلیک گلوله یا چرخش ضربه چاقویی از پای درآید وگرنه با این روایت محض از یک فضای خشن، اثر در اجرا کامل نخواهد شد و اگر چنین شود دیگر بازیگر موفقیت خود را اثبات کرده است.

نمایشگاه نقاشی‌های میترا کاویان با نام «روشنی گل‌ها» یکم اردیبهشت در گالری ساربان افتتاح شد. این مجموعه روایتی شخصی از مضامین داستان‌های کهن ادبیات ایران همچون شیرین و فرهاد و خسرو و شیرین است. این آثار با مواد و مصالح مختلف و کلاژ خلق شده‌اند. کاویان به‌نوعی از فضای کلی نگارگری الهام می‌گیرد، آموزه‌های مدرنیستی خود را با آن درمی‌آمیزد و مجموعه‌ «روشنی گل‌ها» را به تصویر می‌کشد. اغلب آثار وی در امتداد نقاشی‌های پیشین او خلق شده‌اند.

میترا کاویان متولد سال ١٣٤٢ در اصفهان است. او دانش‌آموخته کارشناسی نقاشی از اصفهان است و در چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی در ایران و خارج از کشور شرکت کرده است. از جمله نمایشگاه‌های انفرادی او می‌توان به نمایشگاه ریتا در میلان، بیسمنت در دوبی، برگ در تهران و... اشاره کرد. همچنین او در نمایشگاه‌های گروهی بسیاری از جمله آرت‌فر دوبی، تمیران آرت سنترو ایتالیا، گالری مال لندن، آکادمی آرت نیویورک، مرکز فرهنگی القصبا شارجه، موزه آسیا و پسیفیک ورشو و ... اشاره کرد. کاویان علاوه بر فعالیت‌های نمایشگاهی، عضو انجمن نقاشان ایران از سال ١٣٨٠ نیز هست. همچنین در سال‌های ١٣٩٢ و ١٣٩٥ داوری نمایشگاه بین‌المللی عکس ایتالیا را هم برعهده داشته است.

کاویان درباره آثار خود در نمایشگاه «روشنی گل‌ها» می‌گوید: «موضوع اصلي نقاشي برگرفته از فضاي نقاشي ايراني است كه در بعضي روايت و رنگ سهم بيشتري از كار را دربر گرفته و در بعضي طبيعت نقاشي ايراني سهم بيشتري به خود گرفته است. روايت‌ها از خسرو و شيرين و فرهاد و گاه ازدحام افراد و شكارگاه در طبيعت پيرامونشان هستند. در كارهایي كه طبيعت سهم بيشتري به خود گرفته، گل و برگ و درخت و زمين بزرگ‌نمایي شده است كه در اين كارها مواد مختلف ازجمله شن، سيمان و كلاژ مخصوصا براي گياهان به كمك ضرب قلم‌ها و خطوط در كار در كنار هم قرار گرفته‌اند. در بعضي از كارها رنگ و ظرافت و تغزل در تقابل با رنگ‌هاي محدودتر و بافت بيشتر مواد از جمله سيمان و سنگ آمده است».

منبع: شرق