اشتباه راهبردی اردوغان درمورد ایران

به راستی اردوغان در منامه از چه چیزی دفاع و حمایت کرد؟ با نگاهی به کارنامه سیاه و رسوای رژیم آل خلیفه در سرکوب قیام حق‌طلبانه و مسالمت‌آمیز مردم بحرین بهتر می‌توان دریافت که اردوغان دچار چه اشتباه راهبردی و بزرگی شده است. جلاد منامه نه‌تنها جوانان غیرتمند بحرینی را به شهادت رسانده و ملتی را با جنایت و سرکوب و شکنجه، از حقوق اولیه و طبیعی و بدیهی آنها محروم کرده که حتی به نمادهای مقاومت و عزت آنها نیز کینه می‌ورزد. جای سؤال است که تخریب و انهدام کامل میدان التحریر (میدان لولو) با چه هدفی صورت گرفت؟ جز آنکه آل خلیفه حتی به محل تجمع نیروهای وفادار به اسلام نیز حسادت می‌ورزد. بعلاوه اردوغان در کارنامه سیاه آل خلیفه چه نکته مثبت و قابل دفاعی یافته که از عملکرد رسوای دژخیمان بحرین حمایت می‌کند؟ آیا اطاعت کورکورانه از اشغالگران سعودی افتخار است با همدستی یا بیگانگان برای اشتغال بحرین؟ آیا میدان دادن به آمریکا و انگلیس برای استقرار ناوگان دریایی آنها در بحرین افتخار است یا کشتار مردم مظلومی که به جز عدالت و آزادی، خواسته دیگری ندارند؟

شیخ بحرین هم کاملاً از خجالت اردوغان در آمده و وی را سمبل رهبری جهان اسلام نامیده است! لقبی که دقیقاً با کارنامه اردوغان در حمایت از تروریست‌ها برای به خاک و خون کشیدن مردم سوریه و عراق در تضاد است. با بررسی هویت و ماهیت رژیم‌های بحرین و اردوغان، بهتر می‌توان دریافت که هر دو با یکدیگر سنخیت دارند و باید در تأیید و حمایت از یکدیگر سنگ تمام بگذارند و این تمجید طرفینی انصافاً برای ثبت در تاریخ، مورد نیاز بود. مردم سلحشور و غیرتمند بحرین از میان آن همه آزمون‌های سخت و سرنوشت‌ساز، با موفقیت، پیروزی و سربلندی، به افق‌های روشن آینده می‌نگرند و عزت و احترام خاصی را نزد ملت‌های آزاده، مستقل و شرافتمند دنیا به نام خودشان ثبت و ضبط کردند. مردم غیرتمند بحرین به خوبی نشان دادند که حتی با این جنایات شرم‌آور دژخیمان آل خلیفه هم از میدان به در نخواهند رفت و صحنه مبارزات حق‌طلبانه و مسالمت‌آمیز خود را هرگز ترک نخواهند کرد. هرچند دژخیمان با توسل به جنایت و کشتار و شکنجه سعی کردند و هنوز هم امیدوارند که در صفوف بهم فشرده انقلابیون، رخنه و سستی و تزلزل ایجاد کنند، ولی مردم بحرین، دیوار ترس را شکسته‌اند و از شرارت‌های دژخیمان و اشغالگران هم باکی ندارند و با اشرار مقابله می‌کنند و اطمینان دارند که آل خلیفه از شاه ایران و صدام و سایر جنایتکاران تاریخ، ضعیف‌تر و شکننده‌تر هستند.

با این همه، سفر زنجیره‌ای اردوغان به منطقه و حمایتش از شیخ نشینان، اهداف و ابعاد دیگری هم دارد. این سفر در واقع دنباله سفر و مذاکرات «ترزامی» نخست‌وزیر جزیره انگلیس به ترکیه و بحرین تلقی می‌شود و بخش مکمل آن ارزیابی می‌گردد. با مروری به اظهارات گستاخانه ترزامی در اجلاس شورای همکاری خلیج فارس در منامه، و دیدارهای فشرده نامبرده در ترکیه، حساسیت و ارتباط این دیدارها و مذاکرات و پیامدهای آنها بهتر قابل درک است. علاوه بر این، اگر قرار باشد روزی اطلاعات طبقه بندی شده مربوط به همین دیدارها و ماموریت‌های محوله به اردوغان فاش گردد، دیگر هیچ گونه آبروی برای هیچ یک از طرف‌های حاضر و ناظر بر این تفاهمات شرم آور باقی نخواهد ماند.

موضوع مهم‌تر اینکه انگلیس هم از این پس، حتی بی‌اعتبارتر از گذشته، فقط باید به آینده تاریک و پرابهام خودش بیندیشد و برای همیشه رویاهای برباد رفته دوران امپراطوری بریتانیای سابقاً کبیر را به فراموشی بسپارد. رسوائی‌های روزافزون و شکست‌های مستمر تروریست‌ها در سوریه و عراق را باید به منزله پایان دردناکی برای همکاری‌ها و ماموریت‌های رسوای ارتجاع منطقه در خط تقابل با جبهه مقاومت ارزیابی کرد. البته نباید تردید کرد که جنایات آل خلیفه و آل سعود را هیچ کس به جز اردوغان تایید نمی‌کند. اردوغان را هم هیچ کس به جز همین شیوخ بی‌آبروی حاشیه جنوبی خلیج فارس، با چنان الفاظ و عباراتی معرفی نمی‌کند. اردوغان حتی با مردم ترکیه و ساختار حکومتی این کشور هم دچار مشکل و مسأله است. برکناری و بازداشت حدود یک میلیون تن از اعضای حکومت در هر رده از مسئولیت که بوده اند، به همراه فهرستی بی‌انتها از مقاصد بعدی اردوغان برای برکناری بازداشت و محاکمه نشان می‌دهد که وی تا چه اندازه در موقعیتی سست، بی‌ثبات و شکننده قرار دارد. در چنین شرایطی حمایت اردوغان از شیخ بحرین و یا جانبداری این شیخ مفلوک از اردوغان چه تاثیر و نقشی درحال و آینده ممکن است داشته باشد؟ بیچاره انگلیسی‌های شرور که دچار چنین فضاحتی شده‌اند و به ناچار توصیه‌هائی برای خروج متحدین خود و حامیان تروریسم در منطقه دارند که برای اثبات بی‌اعتباری تمامی طرف‌های مرتبط، کافی به نظر می‌رسد!