ریل‌گذاری سینمای ایران به سمت نزول

گروه فرهنگی: جشنواره فیلم فجر در شرایطی آغاز شد که انتقاداتی جدی به فیلم هایی که انتخاب شده بودند و هیأت انتخاب وارد می شد. پس از آن نیز اشکالات فراوانی در سازماندهی و مدیریت این دوره مشاهده شد که اعتراضات بسیاری را در پی داشت. وقتی جلوتر آمدیم شاهد کیفیت نازل فیلم ها بودیم و ناراحتی منتقدین از این قضیه اما هم چنان امیدوار بودیم که در پایان شاهد داوری با کیفیتی باشیم، اما نتیجه به قول مسعود فراستی چیز ناقص الخلقه ای از آب درآمد!!!
به گزارش بولتن نیوز، شب گذشته اسامی کاندیدهای بخش سودای سیمرغ اعلام شد و تنها نتیجه اش بهت همگان بود. فیلم هایی نادیده گرفته شدند که حق مسلمشان کاندیداتوری بود. از آن طرف فیلم هایی انواع کاندیداتوری را کسب کردند که به شدت ضعیف بودند و حتی اصول سینمایی را نیز درک نکرده بودند. این هیأت داوران باید پاسخگو باشند که با کدام سواد سینمایی چنین تصمیماتی گرفته اند.
اصلا بحث سواد سینمایی به کنار، به اندازه یک فرد عادی نیز فیلم ندیده اند که بدانند چه بازی ای خوب و است و چه بازی ای بد؟! چه کسی نقش اول است و چه کسی نقش اول نیست؟! این ها آن قدر واضح است که انسان فقط متحیر می ماند که در این جا چه خبر است؟! اگر معتقد به این نکته باشیم که جشنواره فیلم فجر در هر سال روند سینمایی سال آینده را با جوایز و کاندیداهایش مشخص می کند، به این نتیجه می رسیم که مسیر مورد علاقه مدیران سینمایی و دوستان مثلا داور امسال، سینمای نکبت و سیاه نما و شعارزده و متوهم را می پسندند. هر چه شخصیت اصلی بدبخت تر بهتر!! هر چه شعاری تر و نخ نماتر بهتر. مطلبی که می خوانید طنز نیست، حقیقتی که رخ داده، طنز است.

ریل گذاری سال آینده توسط حضرات روند سینمای کشور را به سمت نزولی پیش خواهد برد و سقوط. سینمایی که امسال به فروش و جلب مخاطب خوبی رسیده بود اما سال آینده بی شک این اتفاق رخ نخواهد داد. تشویق به ساخت آثاری با این حجم از نکبت و بیچارگی و خشم را با هیچ دلیل عقلی ای نمی توان سنجید. فیلمی در شش بخش کاندید می شود که موضوع و تکنیکش آن چنان الکن و نخ نما شده که حتی یک نفر شانس کاندید شدن در هیچ بخشی را برای آن قائل نبود، اما حالا تنها برای نام کارگردان یا رفاقت و یا ریل گذاری هدف دار و یا مسائل سیاسی، در شش بخش کاندید شده است.
مدیران نیز نشان داده اند فیلم هایی را دوست دارند که تصویری سیاه از ایران و ایرانی ارائه دهد و جامعه ای درگیر انواع مشکلات اخلاقی و اجتماعی و اقتصادی را به تصویر بکشد اما از امری ساده غافل مانده اند. این فیلم ها اگر حتی گوشه ای از حقیقت باشند، قطعا مردم خودشان بیشترین نقش را در بدبختی خود ندارند و عملکرد مدیران کشور باعث این اتفاق شده است. پس اگر مدیر سینمایی و فرهنگی ما از این آثار دفاع می کند و دوست دارد که مانتد این ها بیشترشود، قطعا خود را و مدیریت امثال خود را قبول ندارد.

اکنون که چنین تصمیمات حیرت آوری از سوی هیأت داوران را شاهد بودیم، امیدواریم که حداقل منتخبان با عدالت انتخاب شوند که هر چند امیدی واهی است و اصلا چیدمان فیلم ها به ما می گوید که از این خبرها نیست. عده ای تنها با نام خود کاندید شده اند و همان نام، کار خود را می کند. داوری که در کاندیدها عدالت ندارد، قطعا در منتخبان نیز نمی تواند عدالت داشته باشد.

به حال این سینما تنها می تواند تأسف خورد. سینمایی که داورانش چنین باشند، چه توقعی از سایر اجزایش می رود. بی شک هر سال بحث در مورد داوری ها فراوان است اما این که بیاییم و به این دلیل و با پیش کشیدن بحث سلیقه قضیه را فیصله دهیم نادرست است. زیرا در داوری سلیقه معنا ندارد و متر و معیار و سواد سینمایی حرف اول را می زند. حال باید دید که دوستان داور تحمیلی داوری کرده اند یا خود چنین قضاوت کرده اند (البته حیف کلمه مقدس قضاوت و داوری!!!). تنها کاری که می توان کرد انتظار کشیدن است تا ببینیم نتایج این دوره از جشنواره چه خواهد بود اما امیدی وجود ندارد و بعید است منتخبان خلاف جهت کاندیدها باشند.