استادی بی بدیل، ادیبی کم نظیر

به گزارش بولتن نیوز، سخت نبود و نیست از مرگ نوشتن، زیرا چه بخواهیم، چه نخواهیم نوشته می شود، اما نوشتن از مرگ بزرگانی که تمام زندگی خویش را وقف ایمان، میهن و علم آموزی کرده اند، همیشه سخت است و سخت خواهد بود. چگونه می توان از مرگ بزرگمردی چون استاد عباس ماهیار نوشت؟ قلم با چه توانی می تواند چنین نوشتاری را بنویسد؟ اینجاست که هم نویسنده در می ماند و هم قلمی که می خواهد بنویسد. دکترماهیار استادی بود بی بدیل و ادیبی کم نظیر.

آسمان ادب ایران کم نداشته ستاره های درخشانی که عالمی را نورافشانی می کردند، اما امروز این آسمان دیگر آن ستاره های نورافشان را ندارد، تنها تک ستاره هایی مانده اند که آنان نیز آسمان فانی را ترک و ساکن یکی از هفت آسمان باقی می شوند.

استاد عباس ماهیار، یکی از این ستاره های درخشان بود، علامه ای دانا و استادی توانا. با وجود دانش فراوانی که داشت، هرگز خود را انگشت نمای رسانه ها نکرد، زیرا ماهی قابل اشاره بود که در هر محفل ادبی به او اشاره می شد. ماهیار، براستی یار ماه بود و همراه چاه. در دوران تدریس و تصحیح بسیار خون دل خورد، خون دل از دست سازمان ها و کسانی که به جای ترویج ادب، بی ادبی را پیشه و تبلیغ می کردند. استادی بود که در کلاس های ادبی و عربی با وجدان کامل، آنچه را که باید به دانشجو انتقال دهد، انتقال می داد. به عنوان یکی از شاگردان همیشه شاکر او، هرگز به یاد ندارم، حتی برای دقیقه ای وقت کلاس را به بطالت گذرانده باشد. بسیاری از استادان و آموزگارانی که در دانشگاه ها و مدارس تدریس ادبیات فارسی و عربی می کنند، مدیون عباس ماهیار هستند و خواهند بود. کمتر استادی سراغ دارم که در ادبیات فارسی و عربی، این همه توانا باشد. در علم عروض و قافیه و معانی بیان نیز کم نظیر بود. اگر دکتر عباس ماهیار استاد عروض و قافیه من نبود، شاید هرگز با این فن سخت، اما دلپذیر چنین آشنا نمی شدم. استاد، این فن را چنان درس داد که تا عمق وجودم نفوذ کرد و ماندگار شد. از استاد عباس ماهیار، هر چه بگویم و بنویسم کم است، ای کاش همه دانشگاهیان، ادبا، دانشمندان و مردم، او را می شناختند و به توانایی اش پی برده و به احترامش می ایستادند. تصحیح اشعار خاقانی مشکل گو، کار هیچ کسی جز عباس ماهیار نبود، برای همین سال های گرانقیمت عمر خود را برای تصحیح این اشعار صرف کرد تا این شاعر نغزگوی مشکل سرا را بهتر از همیشه، به رهپویان علم و علاقه مندان ادبیات بشناساند که شناساند. با تصحیح استاد عباس ماهیار، اکنون می شود اشعار، به خصوص قصاید خاقانی را به راحتی درک و با آن ارتباط برقرار و حتی لذت برد. خدایت بیامرزد ای آذری زبان فارسی نویس. دل آدمی هنگامی به درد می آید که می شنود یا می بیند، چنین استادی و دیگر استادانی چون وی، در اوج دانایی، در گمنامی چشم روی جهان ببندند، تشییع و خاکسپاری شوند.

ای مسوولان، ای دانشگاهیان، ای طالبان علم، ای ادیبان، ای هنرمندان، ای اهالی رسانه و ای مردم، کاش می دانستید چه گوهری در دل خاک آرمیده! گوهری که دیگر به دست نخواهد آمد. استاد عباس ماهیار، تاریخ ادب و هنر ایران زمین تو را فراموش نکرده و نخواهد کرد، زیرا ستاره ای نورانی هستی که در نبودت نیز نورافشانی ات جهان ادب را روشن می کند. خبر درگذشت تو، در هیاهوی اخبار جشنواره های مختلف که سودی برای ایران بزرگ ندارد، گم شد، اما در دل دوستدارانت، برای همیشه نام آوری و تا ابد نامت زنده خواهد ماند، خدایت بیامرزد استاد.