گزارش خواندنی نشریه پرتغالی از امیر عابدزاده

اگرچه این تصمیم در نگاه اول کمی عجیب بود، اما امیر یکی از دلایل اصلی آن را علاقه زیاد به مانوئل بنتو، اسطوره سنگربانی باریرو می داند که بنفیکا را ترک کرد و تبدیل به افسانه باریرو شد پس این اتفاق ممکن است برای این دروازه بان 23 ساله هم رخ دهد.

امیر عابدزاده که سابقه حضور در آکادمی تاتنهام و تیمی از لیگ ایالت متحده را دارد در این خصوص گفت: "من همیشه رویای حضور در تیم های بزرگ اروپایی را در سر دارم و باید از یک جا شروع می کردم. گرچه بعضی ها تصمیم مهاجرت به پرتغال را گامی به عقب می دانند، اما معتقدم تصمیم درستی گرفته ام.

مردم ایران نمی توانند بازی های من را ببیند اما از طریق شبکه های اجتماعی از روند من آگاه هستند. گرچه می دانم که قسمت زیادی از محبوبیت من به خاطر پدرم است، اما آرزو دارم روزی خودم به جایگاه بزرگی برسم".

گرچه خود امیر نیز شخصیت شناخته شده ای در ایران است، اما بی شک او بخش زیادی از شهرت خود را مدیون نام پدرش است.

احمدرضا عابدزاده، پدر امیر، سنگربان سابق تیم ملی ایران یکی از بزرگترین سنگربانان تاریخ فوتبال آسیا و محبوب ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است که ایران بخش مهمی از صعود خود به جام حهانی 1998 را مدیون درخشش این سنگربان است.

امیر در این خصوص می گوید: "دیدار برابر استرالیا مربوط به نزدیک به 20 سال گذشته است اما مردم آن را همانند اتفاقی که دیروز رخ داده است در خاطر دارند. سرمربی تیم ملی ایران بعد از آن مسابقه گفت که بدون احمدرضا، صعود به جام جهانی ممکن نبود".

احمدرضا عابدزاده، مدتی پیش برای ملاقات فرزندش و البته عقد قراردادی تجاری به پرتغال سفر کرد. احمدرضا در این خصوص گفت: "من همیشه علاقمند به بازی کردن هستم اما در این سن و سال شاید امکان آن وجود نداشته باشد. در بعضی از مواقع بیش از یک سال فرزندم را نمی بینم و به همین دلیل به پرتغال سفر کردم".

عابدزاه همچنین از بازی خداحافظی خود در سال 2006 برابر بایرن مونیخ و استقبال باشکوه تماشاگران از آن بازی در تهران سخن گفت.

امیر نیز شرایط کنونی را خوب ارزیابی می کند و در بین سنگربانان پرتغالی از نیلسون، سنگربان سابق پرسپولیس نام برده و از کیفیت و توانایی های او به نیکی یاد می کند. اما وی اعتماد به نفس روی پارتریسیو، سنگربان فعلی تیم ملی پرتغال را نیز ستایش می کند.

امیر در انتها گفت: "آرزو دارم روزی در رئال مادرید بازی کنم و تمام تلاشم را در این راستا خواهم کرد. زیرا احساس می کنم از سنگربانانی که در تیم های بزرگ بازی می کنند چیزی کم ندارم و بازیکنان زیادی را دیده ام؛ گرچه روند درخشش آنها کمی با تاخیر آغاز شده است، اما به بالاترین درجات رسیده اند".

این همان چیزی است که انسان ها را به رویاهایشان نزدیک می کند. حالا امیرعابدزاده، حداقل از لحاظ جغرافیایی در مسیر رسیدن به رویاهایش قرار دارد.