گذرگاه مرگ تنها راه فرار ساکنان موصل

جمال، یکی از این آوارگان که از طریق طناب برای رسیدن به بالای پل تلاش کرده و اکنون همراه با زن و سه فرزندش در اردوگاه آوارگان به سر می‌برد، می‌گوید: کسانی که از شهر خارج می‌شوند خوش‌شانس هستند. اگر تنها برای ۱۵ دقیقه مسیری را باز کنند هیچ کسی در کرانه غربی باقی نخواهد ماند.

به رغم اینکه درگیری‌ها هنوز به بخش غربی شهر نرسیده است اما از زمان پیشروی گروه‌های حشد شعبی در محور جنوب غرب و بستن تنها گذرگاه منتهی به شهر به روی تروریست‌های داعش ساکنان با کمبود شدید مواد غذایی روبرو هستند.

غیرنظامیانی که اخیرا از غرب موصل فرار کرده‌اند، می‌گویند، تروریست‌ها اعلام کردند که به زودی مواد غذایی را تامین کرده و محاصره را خواهند شکست.

در زمان مقدمه‌سازی برای آغاز عملیات موصل، آژانس‌های امدادرسان برای استقبال از کوچ دسته‌جمعی ساکنان موصل که تعدادش به ۱.۵ میلیون تن می‌رسد، آماده می‌شدند. باقی ماندن اغلب ساکنان در شهر به نفع داعش است چراکه نیروهای عراقی در این صورت مجبورند برای حفظ جان غیرنظامیان کندتر پیش بروند.

ابومحسن ۲۰ ساله از ساکنان موصل که از طریق رود دجله فرار کرده، می‌گوید: بیشتر ساکنان غرب موصل زمانی که عملیات آغاز شد، می‌خواستند در شهر بمانند اما با کندی روند پیشروی نیروهای عراقی در ماه گذشته همه‌ چیز تغییر کرده است. زمانی که عملیات متوقف شد مردم گفتند که ارتش هرگز به شهر نخواهد رسید و آن‌ها را نجات نخواهد داد. آن‌ها گفتند که عملیات یک یا دو سال به طول می‌انجامد.

نیروهای عراقی هفته گذشته به پیشروی‌شان در شهر ادامه دادند و تعدادی از محله‌های شرقی را آزاد کردند. تا چند وقت پیش تروریست‌های داعش کسانی را که می‌خواستند از شهر فرار کنند اعدام می‌کردند اما با افزایش تعداد فراریان داعش مجازات را کاهش داده‌اند.

ابوالعبد ۲۲ ساله از آوارگان موصل می‌گوید: داعشی‌ها در این صورت باید تمامی ساکنان موصل را اعدام می‌کردند برای همین افراد فراری را از مسیری که رفته‌اند بازمی‌گردانند و مردم را شلاق می‌زنند.

بیشتر قایق‌هایی که از رود دجله می‌گذرند در اختیار داعش قرار دارند. کسانی که می‌خواهند از این رود عبور کنند باید مسیری را از طریق خط مقدم جنگ میان داعش و نیروهای عراقی ایجاد کنند. ابوعبدالله که از محله ۱۷ تموز در غرب موصل گریخته، می‌گوید: زمانی که ارتش را دیدیم گویی خواب می‌دیدیم. فکر می‌کردیم چشمانمان درست نمی‌بیند.

اردوگاه هر چند مکان امن‌تری برای آوارگان به حساب می‌آید اما آن هم سختی‌های خود را دارد. به آوارگان به دلایل امنیتی اجازه خروج داده نمی‌شود و آن‌ها هیچ شغلی ندارند. این برای برخی از آوارگان غیرقابل تحمل است. کارگران و آوارگان می‌گویند که یکی از آوارگان یکشنبه گذشته رگ گردن خود را در توالت زده بود.