مجوز پخش فیلم های سینمایی و نظارتی که نیست

گروه فرهنگی: هر چند وقت یک بار یکی از فیلم‌هایی که اکرانش به پایان رسیده است، در یکی از شهرهای کشور به صورت محدودی به صورت غیرقانونی توزیع می‌شود و پس از آن به بهانه این که فیلم آسیب می‌بیند بدون هیچ گونه معطلی و بازبینی مجوز پخش فیلم در شبکه خانگی داده می‌شود.

به گزارش بولتن نیوز، این اتفاق از آن جهت دارای اهمیت است که چرا تنها در یک شهر این توزیع محدود رخ می‌دهد و اگر در حد محدودی اتفاق می‌افتد چرا پیگیری خاصی صورت نمی‌گیرد. مگر ستاد حمایت و صیانت از آثار فرهنگی مسئولیتی جز ابن دارد که به امر قاچاق آثار فرهنکی رسیدگی نماید؟! و اگر حیطه این قاچاق محدود نیز باشد، بی‌شک برخورد با آن بسیار راحت‌تر نیز می‌شود. باید این سوال را از مسئولان مربوطه پرسید که آیا واقعا از این اتفاق بی‌خبرند و یا واقعا شبهه و محل تردیدی برایشان پیش نیامده است؟! تعداد فیلم‌هایی که این‌گونه مجوز گرفته‌اند نیز کم نمی‌باشد. فیلم‌های «بارکد»، «کوچه بی نام»، «اژدها وارد می‌شود»، «ناهید»، «ملبورن»، «ماهی و گربه»، «ابد و یک روز» و این روزها نیز فیلم «فروشنده» در شبکه غیرمجاز توزیع شده‌اند که همگی به جز فروشنده بلافاصله مجوز پخش از شبکه نمایش خانگی را دریافت کرده‌اند. فروشنده نیز به این دلیل که تهیه‌کننده فیلم یعنی اصغر فرهادی خارج از ایران می‌باشد هنوز مجوز لارم را دریافت نکرده است.

اگر به سایر مواردی که در حیطه سازمان سینمایی است نگاهی دوباره بیندازیم، شاهد خواهیم بود که سهل انگاری عجیبی در اجزای گوناگون این سازمان وجود دارد که نیازمند این است که وزیر محترم ارشاد، آقای صالحی امیری دقت بیشتری جهت ترمیم این بخش از خود نشان دهند. هنوز قضیه جشنواره‌های خارجی مورد حمایت سازمان سینمایی که خروجی‌اش فیلمی ضد ایرانی بود فراموش نشده است. همینطور استقبال از بازگشت بازیگرانی که به خارج از ایران رفته‌اند نیز خود نشانه دیگری از سهل‌انگاری است. اظهارنظرهای عجیب و غریب هنرمندان، رفتارهایی نادرست و موضع‌گیری‌های غلط رئیس سازمان سینمایی و ضعف در مدیریت ایشان، باعث گشته است انواع اتفاقات طی دوره مدیریت ایشان که پیش از این رخ نداده بود به وقوع بپیوندد.

ضعف مدیریت ایشان از جایی مشخص می‌شود که توان کنترل حواشی را ندارند و به این دلیل که بتوانند دل اهالی سینما را که اکثرا متعلق به جربان روشنفکری و به اصطلاح دگراندیش هستند را به دست بیاورند، تصمیماتی عجولانه و یا بدون تحلیل می‌گیرند. مانند حمایت همه‌جانبه از فروشنده که بعدا مشخص شد فیلم یک استعاره و شکلی داستانی از ایران امروز است. از فردی که مدت‌ها و در ادوار مختلف مسئولیت فرهنگی داشته است توقع بیشتری می‌رود تا بتوانند مدیریت بهتری داشته باشند.

برای مثال در همین قضیه توزیع قاچاق محدود فیلم‌ها، ستاد صیانت می‌بایست با قدرت ورود می‌کرد و راه را می‌بست اما نه تنها چنین اتفاقی رخ نداد، بلکه ممری شد برای این که به این فیلم‌ها بدون بازبینی و گذراندن مراحل قانونی مجوز پخش بدهند. ستاد صیانت البته فقط در این مورد ضعیف عمل نکرده است. هنگامی که در اقدامی برنامه‌ریزی شده، پس ازپخش بادیگارد ابراهیم حاتمی‌کیا در شبکه نمایش خانگی، نسخه قاچاق آن توزیع شد و هم‌چنین به صورتی عجیب از سبکه‌های فارسی‌زبان خارجی پخش شد نیز اقدام مؤثری و قابل اعتنایی از این ستاد مشاهده نشد. اکنون نیز بعید است که تا انتهای دوره مسئولیت ایشان شاهد تغییر رویه باشیم. بنابراین تنها می‌شود از وزیر محترم ارشاد که نشان داده‌اند به خوبی با معضلات بخش فرهنگ آشنایی دارند و مدیری توانمند نیز هستند، درخواست داشت تا ایشان نظارت ویژه‌ای بر پیشانی فرهنگی نظام داشته باشند. زیرا آن بخش از فرهنگ ایران که با قدرت در حال عرضه به کل دنیا است بی‌شک سینمای ایران است که اگر همین رویه در مدیریت آن استمرار داشته باشد، نه تنها پیشانی فرهنگی نظام و صادرکننده تصویری حقیقی از ایران نخواهد بود، بلکه تخریب‌کننده چهره ایران و اسلام و مردم ایران نیز خواهد بود.