آیا تمایل خانم‌ها به کار در خارج از خانه را می‌توان یکی از عوامل کاهش زاد و ولد محسوب کرد؟

گروه اجتماعی: یکی از موانع فرزندآوری موانع ذهنی همسران است که برخی از این موانع مختص مردان، بعضی مختص زنان و بخشی نیز مشترک است، از موانع مشترک ذهنی فرزندآوری می‌توان به مواردی مانند مسائل معیشت واقتصاد خانوار و مسئله تلقیات اشتباه فرهنگی درباره فرزندآوری اشاره نمود، اما برخی موانع ذهنی نیز مختص زنان است که یکی از آنها تمایل به کار در خارج از خانه است.

به گزارش بولتن نیوز، یکی از مواردی که در جامعه امروزی فراگیر شده است، مسئله تمایل زنان به تحصیل یا کار در خارج از خانه است تا حدی که این مسئله موجب شده است تا هم سن ازدواج بالا رود و هم تمایل به فرزندآوری کاهش یابد در صورتی که اگر بخواهیم بین نیازهای واقعی و طبیعی زنان اولویت بندی، هیچ عاملی مهمتر از حفظ خانواده و نقش مادری نمی‌توان یافت، لذا این اولویت یافتن تحصیل و اشتغال نسبت به خانواده و فرزند باید به دقت ریشه یابی گردد.

بخشی از زنان خانه دار به دلیل مسائل و مشکلات مالی ممکن است به اشتغال در خارج از خانه مشغول شده باشند، این زنان ممکن است واقعاً شرایط معیشتی سختی داشته باشند که خانواده بدون درآمدشان دچار مشکلات معیشتی جدی گردد که در قبال این خانواده‌ها نباید هم اصراری به افزایش فرزندآوری داشت، هر چند که بسیاری از خانواده‌ها هم اکنون بیش از این که به دلیل کمبود درآمد دچار سختی باشند، به علت عدم امکان مدیریت هزینه‌ها و مصرف زدگی دچار مشکل هستند و این که زنان برای کسب درآمد می‌توانند در داخل منزل هم مشاغلی داشته باشند که بعضاً از کارهای بیرون از خانه هم درآمد بهتری دارند تا به این شکل بتوانند نسبت به توقف فرزندآوری نیز تجدید نظر نمایند.

اما علت اشتغال به کار بخش عمده‌ای از زنان، نیاز شدید مالی نیست، بلکه نیاز شخصیتی جهت کسب جایگاه اجتماعی است، به خصوص که برخی از زنان بخش زیادی از عمرشان را صرف تحصیل کرده‌اند و احساس می‌کنند اگر مشغول به کار نشوند، آن بخش از عمرشان که صرف تحصیل شده است را به هدر داده‌اند! و حال این که مشاغلشان نیز غالباً ارتباطی به تحصیلاتشان ندارد! و بعهضاً هزینه‌هایی که بابت ایاب و ذهاب، لباس مناسب، به خدمت گرفتن کارگر منزل، استفاده از غذای بیرون از منزل بر خانواده تحمیل می‌شود، بخش عمده درآمدشان را صرف می‌کند! این نگرشها مسلماً نه با فطرت و طبیعت زنان و نه با دین مبین اسلام همخوانی ندارد.

زنانی که فرزند دارند می‌توانند بگویند که کدام کار بیشتر ایشان را آرام می‌کند و با روحیاتشان سازگار است، چند ساعت حضور در محل کار و سر وکله زدن با رئیس و مرئوس و ارباب رجوع و یا سیراب شدن از عشق ورزی با کودکشان! و اصلاً باید یکبار هم نگاه کرد که جامعه به کدام یک بیشتر نیاز دارد؟! به حضور پر رنگ زنان در برخی مشاغل که مردان جویای کاری وجود دارند که بهتر از زنان انجامشان می‌دهند و یا فرزندآوری و تربیت فرزندان که جسماً و روحاً از پس مردان بر نمی‌آید؟! نیاز امروز جامعه و بحران آینده کشور کدام است؟! اشتغال امروز زنان در تمام حوزه‌ها و یا حفظ نسبت جمعیت مولد کشور نسبت به جمعیت مسن و نیازمند به رسیدگی؟!

این که در جامعه زنانی باشند که به خاطر معیشت یا حفظ شغل خود، مجبور باشند قید زندگی معمولی و داشتن فرزند را بزنند یک ایراد مدیریتی بزرگ است. حکومت مکلف است با انواع حمایتهای خود، امکان یک شرایط بدون دغدغه را برای فرزندآوری زنان کشور فراهم سازد و گرنه مانند برخی کشورهای خارجی که الان با معضل تحدید جمعیتی مواجه شده‌اند، ناچار خواهند شد، به مهاجران خارجی جایزه بدهند تا در کشور ما فرزندی به دنیا بیاورند و حال این که دوراندیشی حکم می‌کند این سیاستهای انگیزشی را امروز و برای مادران ایرانی به کارگیرند و هر چند اکنون حمایتهایی در این خصوص وجود دارد ولی این قدر کم است که نمی‌تواند زنان را به داشتن حتی یک فرزند بیشتر راغب نمایند.