اقتصاد، معنویت و مصرف گرایی بهش

به گزارش بولتن نیوز،استاد ملگیان: انسانها دستخوش سه حالت جهل، خطا و سوءنیت هستند که اجازه پذیرش بسیاری از چیزها را به آنها نمی دهد. از سوی دیگر ما در حال حاضر خسارت زیادی برای "معنوی نبودن انسان" می پردازیم. مشکلاتی نظیر "مصرف بالا" که ناشی از "بی معنویتی" است.

مشکل بی عدالتی های اجتماعی،مناسبات ناسالم،افسردگی های ناشی از ناکامی ها و ناکام روایی ها و...مشکلات کمی نیست. ولي سوال اين است كه آیا اینها اکونومیک و به صرفه است؟

 اکونومیک نه به معنای اقتصادی صرف بلکه یعنی اصلا به صرفه است؟ به نظر می رسد با این وضعی که ما داریم اگر ادامه یابد اصل زندگی به خطر می افتد. مثلا اگر مصرف زدگی ادامه پیدا کند دیگر منبعی روی کره زمین باقی نمی ماند. این همه ناشی از این است که ما زندگی معنوی نداریم.

 گمان می رود وقتی یک کشور دارای اقتصاد مطلوبی خواهد شد که نخست منابع طبیعی فراوان نظیر نفت،گاز،طلا،نقره،الماس،جنگل و...داشته و دوم اینکه نیروی کارکشته خبیر داشته باشد. در حالی که اصلا چنین نیست. اگر تمام اقتصاددانان خبره جهان را هم به خدمت بگیریم و همه منابع عالم هم در اختیار ما باشد ولی تا مردم ما این مردمند،اقتصاد ما به جایی نخواهد رسید. چون اقتصاد، عامل اصلی اش خود ما آدم ها هستیم که داریم کار میکنیم، حال فرقی ندارد کار تولیدی،توزیعی و یدی.

 دید یک ایرانی این است که کار فقط برای درآمد است. چنانچه مثلا فردا صبح رادیو و تلویزیون اعلام کند که رئیس جمهور یا وزیر اقتصاد یا سازمان برنامه و بودجه دستور داده که استثنائا در سال 1381 هر کسی سر کار برود یا نرود حقوقش را دریافت خواهد کرد، با این اعلام شاید یک درصد هم به سر کار نروند. بدین ترتیب تا وقتی مردم کار را برای درآمد میخواهند وضع اقتصادی شان همین است که می بینیم.

دیدگاه مقابل آن می گوید کار فی نفسه سبب رشد آدمی است. بنابراین کار ارزش ذاتی دارد و کسی که چنین دیدگاهی دارد، استدلالش این است که اگر حقوقم را می گیرم برای این است که زنده بمانم تا ماه آینده هم بتوانم کار کنم. اگر این دیدگاه در جامعه رسوخ یابد چنانچه هیچ منبعی هم وجود نداشته باشد میتوان کشور را ساخت. یکی از علائم معنوی نبودنمان همین دیدمان نسبت به کار است. با این دیدگاه اقتصاد کشور ما روز به روز بدتر میشود.

منبع:اقتصادروز