پدرم تنها الگوی زندگی‌ام است

به گزارش بولتن نیوز، پژمان جمشیدی بعد از موفقیتی که با سریال «پژمان» به دست آورد به شهرتی بیش از آنچه در فوتبال به آن رسیده بود، دست یافت و حالا حق دارد نه در لباس یک فوتبالیست پیشکسوت که به عنوان یک هنرمند در جامعه بازشناخته شود. شاید سریال پژمان باعث شد کارنامه پررنگ او در فوتبال کمرنگ‌تر از کارنامه هنری‌اش به نظر بیاید. پژمان بعد از 3 تجربه موفق در سریال‌های تلویزیونی رو به تئاتر آورد و بعد از 3 فیلم و یک تله‌فیلم، چند پیشنهاد سینمایی را نیز پیش روی خود می‌بیند. دومین سکانس از مصاحبه‌های سینمایی ـ ورزشی جام‌جم به پژمان جمشیدی اختصاص دارد. سریالی که پخش آن از این هفته آغاز شد و امیدواریم با همه چهره‌های ورزشی که به عالم هنر کشیده شدند یا ستاره‌های سینمایی که به وادی ورزش سرک کشیدند، گفت‌وگوهایی از این دست داشته باشیم.

پژمان؛ یک پرسپولیسی.

بله. سایپایی بودم و خیلی به این تیم مدیونم؛ اما منظور شما یکی از دو رنگ بود. من هم رنگم را گفتم.

اگر بگویم مانند گذشته فوتبال را دنبال می‌کنم، دروغ گفته‌ام. ولی همیشه شرمنده هواداران فوتبال شده‌ام. هم هواداران پرسپولیسی و هم استقلالی.

با نگاهی به کارنامه کاری‌تان از فوتبال تا بازیگری در سینما، تلویزیون و تئاتر، می‌توان به این نتیجه رسید که آدم ریسک‌پذیری هستید.

نمی‌دانم اسمش را چه بگذارم! حضورم در سریال «پژمان» بعد از ورزش، ریسک بود. چون اگر کار نمی‌گرفت، ادامه فعالیت هنری که هیچ، برگشت به فوتبال هم برایم سخت می‌‌شد؛ اما در نهایت به برادران قاسمخانی اعتماد کردم و این کار را انجام دادم. بعد از آن هم در کارهای تصویری (سینما و تلویزیون) که داشتم خیلی ریسک نکردم و سعی کردم با آدم‌های مطمئنی که می‌شناسم کار کنم؛ اما در تئاتر این وسواس را نداشتم و فکر می‌کنم اشتباه هم نکردم.

به این خاطر که مخاطب عرصه تصویر بیشتر است و بنابر این جبران اشتباه هم سخت‌تر می‌شود؛ اما تئاتر این طور نیست.

اصلا. نه من و نه هیچ یک از عوامل فکرش را هم نمی‌کردیم این طور بشود. چون تا به حال سابقه نداشته در هیچ عرصه‌ای اعم از سیاست، هنر و... کسی با خودش شوخی کند. از این منظر «پژمان» کاری نو بود. به همین دلیل نمی‌توانستیم عکس‌العمل مخاطب را در برابر این پدیده نو حدس بزنیم؛ اما خوشبختانه پیش‌بینی پیمان قاسم خانی دوست خوبم درست از آب درآمد و مردم دوستش داشتند.

پیمان را از سال 81 می‌شناسم. البته اول با خانم بهاره رهنما (همسر پیمان) در یک مراسم آشنا شدم. همیشه آرزو داشتم پیمان قاسمخانی را از نزدیک ببینم تا این‌که یک روز خانم رهنما به من گفتند می‌خواهم شما را یک شب دعوت کنم منزل‌مان تا با همسرم آشنا شوید چون همسرم پرسپولیسی است و فوتبالیست‌ها را هم خیلی دوست دارد. من هم از خدا خواسته قبول کردم. به منزل ایشان رفتم و با پیمان آشنا شدم و خیلی لذت بردم. پیمان و برادرش مهراب هر دو پرسپولیسی هستند و عاشق فوتبال. از همان روزها بود که دوستی ما شکل گرفت.

البته شما از وقتی فوتبالیست بودید با هنر و هنرمندان رابطه خوبی داشتید.

بله چون از کودکی به به مقوله سینما و هنر علاقه داشتم.

فکر می‌کنم به این دلیل بود که صادقانه و بی اغراق اتفاقاتی که برای یک فوتبالیست رخ می‌دهد را بیان کردیم.

شانس آوردم که سام پارتنر من شد. چون از قبل با سام دوست بودم و خیلی با هم راحت بودیم. سام در تمام طول کار سعی می‌کرد به من کمک کند. مدیون صبر و بردباری‌اش در آن کار هستم.

البته سام هم خیلی به فوتبال علاقه دارد.

بله. خیلی از هنرمندان طرفداران پروپاقرص فوتبال هستند. روز دربی دقیقا به دو قسمت می‌شوند. یا قرمز هستند یا آبی.

شما با برگزاری جام ستاره‌ها نشان دادید که نمی‌توانید از فوتبال دل بکنید.

جام ستاره‌ها همان چیزی بود که کم داشتیم. باید چنین جامی برگزار می‌شد تا مردم ستاره‌های محبوب خود را در لباسی غیر از هنر می‌دیدند. ما جام ستاره‌ها را در ماه رمضان برگزار کردیم و تعداد بسیار زیادی از دوستان من در موسیقی و سینما آمدند و در تیم‌های مختلف شرکت کردند. البته پیشکسوتان حرفه‌ای فوتبال هم در این جام شرکت می‌کنند.

فکر می‌کنم در همه دنیا، بخشی از ورزشکاران و هنرمندان به عرصه‌های هم ورود می‌کنند. به همین دلیل می‌شود حدس زد نمونه خارجی هم داشته باشد. چون فوتبال ورزشی است که دل همه را برده و فوتبالیست‌های بسیاری هستند که به هنر ورود کرده‌اند.

تجربه کارهای هنری در کشور ما نشان داده خیلی معدودند کسانی که ژانرهای مختلف را امتحان می‌کنند و موفق می‌شوند. بویژه در مورد کمدین‌ها که وقتی جدی کار می‌کنند، عمدتا مخاطب، آنها را پس می‌زند. من هنوز نقش جدی را تجربه نکردم، اما دوست دارم در یک کار جدی، نقش شیرینی داشته باشم. مثلا فیلم‌هایی را که آقای کاهانی می‌سازد و از کمدین‌ها بازی‌های متفاوتی می‌گیرد، خیلی می‌پسندم.

خیلی زیاد. البته جوان‌تر که بودم خیلی بیشتر از الان شوخ بودم. الان دیگر سن و سال و تجربه‌ام بالا رفته و از شر و شور افتاده‌ام.

به نظرم کسانی که کمدی بازی می‌کنند در زندگی شخصی‌شان هم شیرین و بامزه هستند. البته نه در این حد که مثلا در خیابان راه بروند و جوک تعریف کنند، اما بالاخره پیش‌زمینه‌ای در وجودشان هست.

شما در زمان بازی فوتبال کوچک‌ترین حاشیه‌ای نداشتید؛ اما با بازیگری ناخودآگاه حواشی پیرامون شما شکل گرفت و زیاد شد. از این‌که یک سری به بازیگر شدن شما انتقاد دارند ناراحت نیستید؟

من در ساخت این حاشیه‌ها بی‌تقصیرم؛ اما بهترین کاری که می‌توانم انجام دهم این است که نسبت به آنها بی‌توجه باشم. البته واقعا سخت است مورد قضاوت‌هایی قرار بگیری که به خوبی می‌دانی خیلی از آنها نادرست و به ناحق است. من دیر وارد عرصه بازیگری شدم و الان ترجیح می‌دهم تمام فکرم را معطوف به راهی کنم که در پیش گرفته‌ام.

در بازیگری به ترتیب استعداد، تجربه و تحصیلات اهمیت دارد و البته همه اینها در سایه تلاش خود فرد است که به ثمر می‌نشیند.

من هیچ وقت در مورد خودم چنین تعریف‌هایی نمی‌کنم. قطعا خیلی‌ها در خیلی از هنرها استعداد دارند؛ اما چون شرایط برایشان مهیا نشده استعدادشان هم بروز پیدا نکرده. در مورد فوتبال هم هستند افرادی که استعدادشان از خیلی‌ها بیشتر است؛ اما هرگز فرصت دیده شدن به آنها داده نشده و بنابراین استعدادشان از بین رفته است.

الگوی من در تمام زندگی پدرم است. دلم می‌خواهد مثل او تکلیفم با زندگی‌ام مشخص باشد. غیر از او هیچ الگویی در هیچ زمینه‌ای ندارم. البته هستند کسانی که می‌توان از آنها درس گرفت، اما این‌که نمادی باشند که سعی کنی مثل آنها باشی، خیر.

فکر می‌کنیم اوضاع مالی بازیگران (بجز سوپراستارها) خیلی خوب نیست، اما بعضی‌ها خلاف این نظر را دارند و خاصه در مورد شما معتقدند سینما و تئاتر وضع شما را بهتر کرده.

اولین بار است که این حرف را می‌شنوم! طی این چند سالی که کار تصویری می‌کنم پول چندانی به دست نیاورده‌ام. به خصوص که بیشتر تئاتر کار کردم و تئاتر هم درآمدی ندارد.

اصلا. مگر من چند کار هنری کرده‌ام که بخواهم با پولش بیزینس هم بکنم! واقعا نمی‌توان به بازیگری (خصوصا تئاتر) به چشم یک منبع درآمد نگاه کرد.

فکر می‌کنم اگر از کارگردانی مثل مانی حقیقی، تهمینه میلانی، مهدی کرم‌پور و... بپرسید که چرا به من پیشنهاد کار می‌دهند جواب بهتری می‌گیرید.

الان تئاتر «حکومت نظامی» به کارگردانی تینو صالحی را روی صحنه دارم. از آن طرف مشغول تمرین نمایش «پوست انداختن» به کارگردانی آرش سنجانی و همچنین ایفای نقشی کوتاه و متفاوت در سریال «نفس» به کارگردانی جلیل سامان هستم.

تمرین ثابت که نه، اما هر چند روز وقت پیدا کنم حتما تمرین می‌کنم. به هر حال تمرین فوتبال به آمادگی بدنی من کمک می‌کند و این آمادگی در کار هنری خیلی به درد من می‌خورد.

امیدوارم این اتفاق بیفتد. بهترین‌ها را برای آقای برانکو و پرسپولیس آرزو می‌کنم