اکران مستند A157در سنندج زادگاه کارگردان اثردرسالن غیر سینمایی این شهر

به گزارش بولتن نیوز،اسعد فرهادی *انجمن سینمایی جوانان دفتر سنندج بمناسبت گرامیداشت روز ملی سیمنا که با یک هفته تاخیر برگزارشد،همزمان با تقدیر از فعالان سینمایی استان ،هنرمندان و فعالان فرهنگی سنندج را در کنار مسوولین ارشد استان به دیدن شاهکار هنری A157 در سالن آمفی تئاتر مجتمع فرهنگی و هنر فجر دعوت کرد.

اکران این فیلم مستند که برنده سیمرغ بلورین بخش مستند سی و چهارمین جشنواره بین المللی فجر بود پایان بخش برنامه سخنرانیهای مسوولان فرهنگی استان و تجلیل از فعالان سینمایی کردستانی بود .

اختصاص ندادن سالن سینمای بهمن سنندج که” بهترین یادگاری فعالیت های زیر ساختی عرصه فرهنگی در این شهر طی 20 سال اخیر بشمار میرود”،به اکران این اثر فاخر و ارزشمند که حقیقتا یکی از بهترین آثار هنری دنیا در نشان دادن حماقتهای گروه های تکفیری و تروریستی داعش و هم پیمانان آنهاست برای ظلم به بشریت در عصرحاضرست برای من بسیار مهم بود که در صحبت های بهروز نورانی پور تهیه کننده و کارگران این اثر هم به آن اشاره شد.

از گلمندیهای زحمت کشان سینمای استان در خصوص تجلیل بی مایه مسوولین استان بگذریم و قول ها و وعد های تکراری مسوولین فرهنگی در توسعه زیر ساخت های فرهنگی و هنری استان بویژه افتتاح تالافرهنگ شهر که سازه های آن برای تکمیل شدن سابقه ی نزدیک به دو دهه نیمه کار بودن را تجربه م کنند ، اکران فیلم مستند «A157» برای اولین بار در سنندج هدیه خوبی برای علاقمندان این عرصه بود و تجربه دیدن آن برای همه مدعوین بسیار عالی و تاثیرگذار بود.

بهروز نورانی پور به عنوان فیلم سازی خوش نام و با ایده در شهر فرهنگی سنندج ،آینده بسیار روشن و درخشانی دارد و به عنوان یک سرمایه غنی باید بسیار بیشتر از این مورد تجلیل قرار می گرفت،بسیار قابل تامل و درد ناک است که اکران این فیلم علاوه بر جشنواره فجر در برج میلاد و سینمای بزرگ اصفهان بصورت ویژه همراه با هدایای نفیس و دیگر نقاط کشور مورد تجلیل قرار می گیرد ولی در سالن اصلی سیمانی زادگاهش اکران نمی شود و حتی اطلاع رسانی بسیار ضعیفی تنها از طریق دوستان ایشان و مدیر انجمن استان صورت میگیرد.

البته در برنامه ی قبلی که اعضای شورای شهر ، فرماندار، استاندار و دیگر مسوولین در خانه ایشان در سنندج حضور داشتند و از وی تقدیر کردند تا حدودی خوب بود ،اما جایگاه خالق این شاهکار هنری بسیار ارزشمند تر از این داستان است و باید در دنیای جنگ نرم امروز بیشتر مورد توجه قرار بگیرد و شرایط اکران عمومی این اثر فاخر برای همه کردستانیها فراهم شود تا هم به ایده و خلاقیت این جوان سنندجی باور قلبی پیدا کنیم و هم چهره زشت و کثیف داعش و ظالمان زمانه را با دیدن این مستند بهتر لمس کنند

فیلم مستند A157 بعد از اکران در سی و چهارمین جشنواره بین المللی فجر از زوایا ی مختلفی مورد نقد و بررسی قرار گرفت و در رسانه ها از آن یاد شد ولی در این بخش یاداشت جدید دکتر غریب سجادی جامعه شناس و استاد دانشگاه را که در فضای مجازی انتشار داده تحت عنوان فیلم مستند «A157»"روایتی از رنج یک ملت" که بسیار متفاوت تر از سایر نقدها و تحلیل های قبلی بود.

دکتر غریب سجادی چهره دانشگاهی و عضو شورای شهر سنندج می نویسد امروز در مجتمع فجر شهر سنندج ساخته بهروز نورانی پور گارگردان جوان سنندجی را دیدم. روایت وحشتاک و نابود کننده ای از فروپاشی اخلاق در میان بخشی از دینمدارانی که پیامبری که ادعای پیروی از وی را دارند، آمد تا رحمتی باشد برای عالمیان... (وما ارسلناک الا رحمه للعالمین ...

مستندی که بدون هیچ حجابی به بازنمایی رنج تاریخی انسانهایی می پردازد که به «شرافت و خاکش» تجاوز شده! انسان هایی که پیش از آنکه نگران تجاوز به شرفشان باشند برای سرنوشت خاکشان نالان هستند! روایت دردناکتر از تصور است و با هیچ احساس و کلمه ای نمی توان توصیف کرد و تنها باید برای یکبار هم که شده این مستند را دید تا لمس کرد رنج دشوار شنگالی و سوری بودنِ دختران کردی که جسمشان اسیر هوس «مردان سیاه پوشی» شده است که به خیالشان دختران سوریه ای و عراقی بخشی از بهشت وعده داده شده ی خدایشان هستند.

قبل از ظهور داعش و تفکر منحوسشان تصور زجر آوری که از شکنجه در ذهنم نقشه بسته بود برگرفته از روایت «فوكو» در كتاب «مراقبت و مجازات: تولد زندان» بودکه در آن به توصیف صحنه هولناك شكنجه و اعدام محكومی در ملاء عام اشاره می کند که جرمش شاه كشی است در این روایت «نخست، بدن محكوم را سوراخ سوراخ می كنند و در سوراخ ها موم و سرب مذاب می ریزند، سپس چهار دست و پای او را به چهار اسب می بندند و با رم دادن اسب ها تنش را چهار پاره می كنند». اما از زمانی که داعش بلای جان انسانهای مظلوم خاورمیانه شده است تصور عینی و زجر آور از انواع و اقصام شکنجه جای روایت تاریخی «فوکو» را گرفته است و یقینا اگر «فوکو» فرصت دوباره بازنویسی کتابش را می یافت این بار کتابش را نه با روایت هولناک نحوه مجازات جوان شاه کش، بلکه با روایت نحوه زجر کشیدن دختران معصوم کوبانی و شنگال و سوریه آغاز می کرد تا برای همیشه زندگی آنها روایت وحشیانه ترین شکل شکنجه و مرگی باشد که می تواند نصیب آدمی شود، کاری که مستند ساز سنندجی در مستند «A157» انجام داد و به بیان رنج و محنتی پرداخته است که تصورش نه تنها برای کردها بلکه برای هیچ انسانی ممکن نیست. روایتی که به ما نحوه تجاوز به وجدان جمعی و شعور بشری را بدون هیچ سانسوری به نمایش می گذارد تا بیش از هر زمان دیگری پوچی بسیاری از تصورات و کلان روایت هایی که از قبل داشته ای برایت هویدا شود و انگار دختران مظلوم که در کودکی مادر بودن را به نظاره نشسته اند در مقابل تو انگشتانشان را در هستی فرو می برند تا به ما القا کنند بوی پوچی می دهد! دختر کردی که با نگاه معصومش آرزوی یک بار دیدن مادر و دور سفره نشستن اعضای خانواده برایش آرزوی دست نیافتنی شده است و با حسرتی در نگاهش همه ی هستی و کائنات را به چالش می کشد تا بگوید «چه کسی مرا به این دام انداخته و اکنون مرا وانهاده است؟» و دختری که با خودکشی اش به همه کسانی که زندگی فلاکت گونه را برای خود برگزیده اند یادآور می شود که «حفظ شرافت از حفظ جان واجب تر است»

به هر حال از نگاه های مختلف جامعه شناسی ،روانشانسی،سیاسی ،فرهنگی ،اعتقادی و حرفه سینمایی می توان در مورد این 70 دقیقه فیلم به اندازه ی تمامی افکار انسانهای دنیا تحلیل نوشت و از آن بهره گرفت ،نکته یقابل تامل در این عرصه همت بیشتر و بیشتر مسوولین در حمایت از افسران جنگ نرم است که حقیقتا سینماگران با حرفه ،توان و تخصص و افکار و ایده ی زبیای خود می توانند بزرگترین خدمت را به کشور وانسانیت داشته باشند به شرط اینکه حقیقتا جایگاه واقعی آنها را در عصر ارتباطات امروز درک کنیم .

در این بخش چند جمله تخصصی از بهروز نورانی پور داریم ،کارگردان مستند «A157» با اشاره به دلايل انتخاب مستند براي فعاليت گفت: به خاطر ارتباط بي پرده مستند با مخاطبان، فعاليت در اين حوزه را انتخاب کردم.
بهروز نوراني پور درباره موضوع مستند «A157» اظهار کرد: اين مستند روايت زندگي سه دختر آواره مهاجر سوري در اردوگاه هاي مرزي ترکيه و سوريه است که بايد در نقطه اي از زندگي، تصميم مهمي بگيرند. روايت زندگي اين سه دختر طي پنج ماه فيلمبرداري انجام شد.
وي درباره تحقيق و پژوهش اين مستند، گفت: تحقيق و پژوهش و فيلمبرداري اين مستند، همزمان با هم انجام شد. سوژه اين مستند بحران است و در مستند بحران، زماني براي تحقيقات قبلي وجود ندارد. مقطع توليد، پيش توليد و پژوهش به دليل اضطراري بودن موقعيت و شرايط سوژه به ناچار در يک زمان انجام شد.
اين مستند ساز، درباره علت انتخاب فعاليت در حوزه مستند به جاي حوزه آثار داستاني، گفت: سينماي مستند، پتانسيلي دارد، که به شما اجازه مي دهد به عمق لايه هاي سينما نفوذ کنيد. علاوه بر اين مورد، بي پرده ارتباط برقرار کردن با مخاطبان يکي ديگر از علل انتخاب فعاليت در حوزه مستند است. اين دو مورد، براي من مهمترين علت انتخاب فعاليت در سينماي مستند است.

بهروز نورانی پور کارگردان فیلم مستند A157 متولد 60 از سنندج متولد است.

وی فعالیت هنری خود را با عکاسی در سال 1374 از انجمن سینمای جوانان ایران دفتر سنندج آغاز کرده و در سال 1382 تحصیلات آکادمیک خود را در رشته کارگردانی سینما به پایان رسانده است.

نورانی پور تاکنون فیلم های کوتاه داستانی نظیر سفیران کوچک، آخرین آرزو، تلنگری در خاموشی و... و در حوزه فیلم های بلند داستانی ایستاده بمیر، میعاد در لجن و دلتای صلح و در حوزه فیلم های مستند روزی که زرده زرد شد، ملاقات به سبک ایرانی، اینجا برف ها آب نمی شوند، جنایت در سکوت و... را کارگردانی کرده است.

وی همچنین تله فیلم«صدای ضعیف سکوت» و مجموعه مستندهای ساز دهنی، رمضان ایرانی، من ایرانی و...را ساخته است.

جایزه بهترین فیلم مستند از جشنواره فیلم رویش ( آبان ماه 89 )، جایزه بهترین فیلم مستند از جشنواره فیلم سینما حقیقت ( آبان ماه 89)، جایزه بهترین فیلم مستند از جشنواره فیلم آوا ( آذر ماه 89)، جایزه بهترین فیلم کوتاه از جشنواره فیلم ایدز تهران ( اسفند ماه 85 )، جایزه بهترین فیلم کوتاه داستانی از جشنواره فیلم تهران ( آبان ماه 86 )، جایزه از جشنواره تولیدات مراکز استانهای صدا و سیما ( شهریور ماه 88 )، جایزه ویژه کمیته بین الملی صلیب سرخ جهانی ( آبان ماه90 )، جایزه بهترین تحقیق و پژوهش متن از جشنواره فیلم منطقه ای کوسالان ( تیر ماه 90 ) و کسب بیش از بیست و پنج جایزه دیگر شده است.

استان فرهنگی کردستان از لحاظ نیرو های فر هیخته و هنرمند در اکثر رشته های فرهنگی و هنری در دنیا بویژه در عرصه های شعر، موسیقی،دف نوازی ،فیلم ،تئاترخیابانی،مجسمه سازی و هنر های صنایع دستی مانند هنر فرش و گلیم وصنایع دستی هنرچوب حرف برای گفتن داشته و دارد و این در حالی است که حداقل های زیر ساخت فرهنگی و هنری وحمایت نداشته امید است مسوولین فرهنگی کشور برای رشد بیشتر استان در این عرصه حمایت های بیشتری داشته باشند.