به تازگی گروهی از دانشجویان دانشگاه کالیفرنیا در صحراهای موهاوی این کشور، موفق به ساخت موشکی با سوخت مایع و موتوری که تمامی قطعات آن توسط چاپگرهای سه بعدی طراحی و ساخته شده بود، شدند.
هفته گذشته نتایج 100.000 ساعت کار دست جمعی اعضای گروه دانشجویان و توسعه فضای (SED) قابل مشاهده بود. دیپاک آتیام بنیان گذار گروه SED درباره این پروژه گفت: "این پروژه با نام Tri-Dاز سال 2013 آغاز به کار کرد و در سال گذشته در مراحل پایانی و آمادهسازی خود قرار گرفت." وی همچنین در ادامه افزود: "اعضای تیم این پروژه، 12 ساعت از روز را به تکمیل طرح نهایی به صورت دو شیفت صبح و شب اختصاص دادند. به راحتی میتوان گفت که در دو هفته پایانی آمادهسازی موشک، ساعات کاری از 12 نیز افزایش پیدا میکرد."
گرچه که نمیتوان انتظارات زیادی از این موشک داشت، اما اعضای این تیم امیدوارند که روزی با بهرهگیری از چاپگرهای سه بعدی بتوانند، ماهوارههای کوچکی را در مدار زمین قرار دهند.
ناسا طبق برنامهریزیهای صورت داده، در حال آزمایش قطعات چاپ شده سه بعدی برای بهره گیری در ماموریتهای آینده است. با این وجود، این تیم دانشجویی برای نخستین بار با استفاده از این فناوری، پرتابی کاملا موفق را در کارنامه خود ثبت کردند.
مراحل پرتاب این موشک:امکان سنجی و ایده پردازی چاپگرهای سه بعدی برای بار اول در سال 1950 به ذهن دانشمندان راه یافت. طرح اولیهی این چاپگرها در دهه هشتاد ارائه و اولین نمونه از آن توسط چارز هال ساخته و به نام این دانشمند ثبت شد. اما پرینترهای سه بعدی حال حاضر برای اولین بار با روش SLA درسال 1986 ساخته و دوسال بعد وارد بازار شدند.
امروزه مدلسازی سه بعدی در رشتههای گوناگونی همچون قطعه سازی، معماری، طراحی صنعتی، روباتیک، صنایع هوافضا و...رایج است. این مدلسازیها تا پیش از این به شکل تصاویر دو بعدی روی صفحههای نمایشگر یا روی کاغذ ارائه میشدند تا افراد با دیدن آنها درکی از آنچه طراحان در ذهنشان دارند بدست آورند.
چاپگرهای سه بعدی توانایی تولید هر نوع قطعهای با هر شکلی و زاویهای که باشد، تو پر باشد، یا تو خالی، صاف باشد یا منحنی،… هر قطعهای با هر طراحی را دارد. این نیاز در همه جا قابل لمس است. صنعت، پزشکی، آموزشی، خودرو سازی، نظامی و هر کاری که نیاز به شبیه سازی ، تولید ماکت و ساخت طرح اولیه دارد، چاپگرهای سه بعدی میتوانند، مراحل زمانبر شبیه سازی وساخت ماکت قطعات را تسریع بخشیده و تنها با پرینت گرفتن طرح سه بعدی در زمانی بسیار کم، به بررسی قطعه بپردازد.
منبع: مجله علمی ایران