طوفان ِ مرگبار خورشیدی که به زمین حیات بخشید!
جدید‌ترین اطلاعات گرد‌آوری شده توسط تلسکوپ کپلر شاید بتواند در نهایت وضعیتی را که زمینه ایجاد حیات روی زمین جوان را فراهم آورده است، تشریح کند و ظاهرا یک طوفان عظیم خورشیدی این زمینه را فراهم آورده است.
صرف نظر از اینکه طوفان‌های خورشیدی می‌توانند به انسان‌ها آسیب برسانند، در گذشته‌های دور زمین جوان را تا حدی گرم کرده‌اند که بتواند ترکیباتی شیمیایی لازم برای ایجاد سنگ بناهای حیات را در خود ایجاد کند.
به گزارش بولتن نیوز، مسئاله‌ای که ذهن اخترشناسان را سال‌ها به خود مشغول کرده، مسئاله‌ای که به تناقض خورشید کم‌نور جوان شهرت دارد، از این قرار است: ستاره‌هایی مشابه خورشید با بالا رفتن سنشان درخشان‌تر می‌شوند، این به آن معنی است که در زمان آغاز حیات روی زمین در حدود ۳٫۵ میلیارد سال پیش، حرارتی که از خورشید به زمین می‌رسیده، یک سوم حرارت امروز آن بوده است. در واقع زمین جوان به جای آنکه مکانی برای رشد و شکوفایی حیات باشد، سیاره‌ای منجمد بوده است.
یکی از راه‌حل‌ها برای از توضیح این تناقض این است که زمین در آن زمان از اتمسفری ضخیم‌تر برخوردار بوده و با کمک اثر گلخانه‌ای گرمای بیشتری را جذب می‌کرده است. با این همه نتایج جدید که از مطالعه روی سنگ‌های باستانی در استرالیا به دست آمده‌اند، نشان می‌دهند تراکم هوا در آن دوران نیمی از تراکم امروز بوده است و این خود مسئاله را پیچیده‌تر می‌کند.
بد‌خلقی‌های ستاره جوان
با مطالعه روی صدها هزار ستاره، کپلر توانسته است تصاویری از ستاره‌های شبه خورشیدی را در سنین مختلف به ثبت برساند. محققان دریافتند زمانی که ستاره‌های جوان کم‌فروغ‌تر هستند، استعداد فوران‌های بیشتر و انفجارهای شدیدی بیشتری را دارند. این شعله‌های خورشیدی عظیم می‌توانند میلیارد‌ها تن ذرات پر انرژی را در قالب فوران انبوه کرونالی میان فضا پراکنده سازند.
درصورتی که زمین در مسیر چنین فوران‌هایی قرار گرفته باشد، این ذرات با میدان مغناطیسی محافظ زمین برخورد کرده‌اند که از روی زمین به شکل شفق‌های قطبی قابل مشاهده‌اند. این رویداد در دوران کنونی هر چند صد سال یکبار رخ می‌دهد، اما در دوران جوانی خورشید، هر چند روز یکبار چنین طوفان‌هایی ایجاد می‌شده‌اند.
این طوفان‌های قدرتمند با میدان مغناطیسی ضعیف‌تر سیاره جوان زمین برخورد می‌کرده و شفق‌های شمالی به وجود می آورده است که در آمریکای جنوبی، اروپا و چین نیز قابل مشاهده بوده‌اند، در حالی که امکان مشاهده شفق‌های جنوبی در آفریقا و استرالیا نیز وجود داشت.
مهمتر از همه، انرژی این طوفان‌های خورشیدی به اتمسفر زمین رسیده و واکنش‌های شیمیایی را ایجاد می‌کرده که مولکول‌های نیتروژن را به اکسید نیتروس و سیانید هیدروژن تبدیل می‌کرده است. اکسید نیتروس که با نام گاز خنده نیز شهرت دارد، یکی از قدرتمند‌ترین گازهای گلخانه‌ای است.
اگرچه امروز بیشتر نام دی‌اکسید کربن را به عنوان گاز گلخانه‌ای می‌شنویم، اما اگر برابر با یک صدم دی‌اکسید کربن امروز در دوران جوانی زمین اکسید نیتروس وجود داشت، به اندازه‌ای در زمین حرارت را حفظ می‌کرد که مانع از انجماد آب می شد. همین واکنش‌های شیمیایی در عین حال سیانید هیدروژن را ایجاد کرده‌اند که یکی از کلیدی‌ترین سنگ بناهای حیات روی زمین به شمار می‌رود.
منبع: بیگ بنگ
به گزارش بولتن نیوز، مسئاله‌ای که ذهن اخترشناسان را سال‌ها به خود مشغول کرده، مسئاله‌ای که به تناقض خورشید کم‌نور جوان شهرت دارد، از این قرار است: ستاره‌هایی مشابه خورشید با بالا رفتن سنشان درخشان‌تر می‌شوند، این به آن معنی است که در زمان آغاز حیات روی زمین در حدود ۳٫۵ میلیارد سال پیش، حرارتی که از خورشید به زمین می‌رسیده، یک سوم حرارت امروز آن بوده است. در واقع زمین جوان به جای آنکه مکانی برای رشد و شکوفایی حیات باشد، سیاره‌ای منجمد بوده است.
یکی از راه‌حل‌ها برای از توضیح این تناقض این است که زمین در آن زمان از اتمسفری ضخیم‌تر برخوردار بوده و با کمک اثر گلخانه‌ای گرمای بیشتری را جذب می‌کرده است. با این همه نتایج جدید که از مطالعه روی سنگ‌های باستانی در استرالیا به دست آمده‌اند، نشان می‌دهند تراکم هوا در آن دوران نیمی از تراکم امروز بوده است و این خود مسئاله را پیچیده‌تر می‌کند.
بد‌خلقی‌های ستاره جوان
با مطالعه روی صدها هزار ستاره، کپلر توانسته است تصاویری از ستاره‌های شبه خورشیدی را در سنین مختلف به ثبت برساند. محققان دریافتند زمانی که ستاره‌های جوان کم‌فروغ‌تر هستند، استعداد فوران‌های بیشتر و انفجارهای شدیدی بیشتری را دارند. این شعله‌های خورشیدی عظیم می‌توانند میلیارد‌ها تن ذرات پر انرژی را در قالب فوران انبوه کرونالی میان فضا پراکنده سازند.
درصورتی که زمین در مسیر چنین فوران‌هایی قرار گرفته باشد، این ذرات با میدان مغناطیسی محافظ زمین برخورد کرده‌اند که از روی زمین به شکل شفق‌های قطبی قابل مشاهده‌اند. این رویداد در دوران کنونی هر چند صد سال یکبار رخ می‌دهد، اما در دوران جوانی خورشید، هر چند روز یکبار چنین طوفان‌هایی ایجاد می‌شده‌اند.
این طوفان‌های قدرتمند با میدان مغناطیسی ضعیف‌تر سیاره جوان زمین برخورد می‌کرده و شفق‌های شمالی به وجود می آورده است که در آمریکای جنوبی، اروپا و چین نیز قابل مشاهده بوده‌اند، در حالی که امکان مشاهده شفق‌های جنوبی در آفریقا و استرالیا نیز وجود داشت.
مهمتر از همه، انرژی این طوفان‌های خورشیدی به اتمسفر زمین رسیده و واکنش‌های شیمیایی را ایجاد می‌کرده که مولکول‌های نیتروژن را به اکسید نیتروس و سیانید هیدروژن تبدیل می‌کرده است. اکسید نیتروس که با نام گاز خنده نیز شهرت دارد، یکی از قدرتمند‌ترین گازهای گلخانه‌ای است.
اگرچه امروز بیشتر نام دی‌اکسید کربن را به عنوان گاز گلخانه‌ای می‌شنویم، اما اگر برابر با یک صدم دی‌اکسید کربن امروز در دوران جوانی زمین اکسید نیتروس وجود داشت، به اندازه‌ای در زمین حرارت را حفظ می‌کرد که مانع از انجماد آب می شد. همین واکنش‌های شیمیایی در عین حال سیانید هیدروژن را ایجاد کرده‌اند که یکی از کلیدی‌ترین سنگ بناهای حیات روی زمین به شمار می‌رود.
منبع: بیگ بنگ
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
