آمریکا بالاخره از طرح تجزیه سوریه رونمایی کرد

به گزارش بولتن نیوز،وزیرخارجه آمریکا جان کری در جلسه استماع روز سه شنبه هفته گذشته در کنگره آمریکا در مورد طرح آتش بس سوریه که با توافق آمریکا و روسیه آماده شده گفت که چندان به موفقیت آن امیدوار نیست. البته این مساله چندان تعجب برانگیز نیست، چون هیچ ناظر آگاهی واقعا امیدی به موفقیت آتش بس ندارد و دلیل آن وابسته بودن طرح به تصمیم تروریست های تحت حمایت غرب است که هیچ یک میانه رو نیستند. اگر آنها تصمیم بگیرند که آتش بس را به هم بزنند، به راحتی طرح شکست خواهد خورد.

علی رغم ناامیدی کری، وی به سخنان خود در کنگره ادامه داد چون توافقی حاصل شده بود و یک نمایش عمومی نیاز بود تا افکار عمومی آماده شنیدن طرح آمریکا شود. اما ماجرا آنجایی جالب شد که کری از احتمال توسل به یک طرح مرموز جایگزین در صورت شکست آتش بس خبر داد.

کری گفت: «اکنون بحث های زیادی در خصوص یک نقشه دوم در صورت شکست خوردن روند سیاسی در جریان است.» اما بیشتر از این در خصوص این نقشه دوم توضیح نداد.

کمی بعد وی گفت: «شاید برای یکپارچه نگاه داشتن سوریه دیر شود، اگر خیلی صبر کنیم.» این یعنی سیاست آمریکا از نابودی دولت اسد و خود سوریه به تخریب کامل این کشور از طریق تجزیه آن به چند منطقه مجزا تغییر خواهد کرد.

در همین ارتباط، پایگاه خبری تحلیلی آمریکایی «اکتویتیست پست» می نویسد: نقشه دومی که کری از آن سخن می گوید، خیلی شبیه نقشه اول بعضی استراتژیست ها و سیاستمداران آمریکایی دیگر است.

یک محقق موسسه بروکینگز به نام مایکل هانلون در مقاله ای که اخیرا در پایگاه خبری رویترز منتشر شده ادعا می کند که تنها راه پیش روی روسیه و آمریکا برای حل و فصل صلح آمیز بحران سوریه این است که این دو قدرت روی به وجود آوردن یک سوریه ضعیف و پاره پاره توافق کنند.

وی می نویسد: «برای یافتن هدفی مشترک با روسیه، واشنگتن باید مدل بوسنی را مدنظر داشته باشد، مدلی که در دهه 1990 منجر به پایان بحران خونین بالکان شد. در توافقنامه 1995، یک دولت مرکزی ضعیف طرح ریزی شد که بر سه منطقه عمدتا خودمختار نظارت می کند.

سوریه آینده نیزمی تواند کنفدراسیونی از چند بخش باشد، یکی عمدتا متشکل از شیعیان علوی که اسد نیز جزو آنهاست و در طول ساحل مدیترانه پخش شده اند، دیگر کردها در شمال و شمال شرق نزدیک ترکیه، بخش سوم برای دروزی ها در جنوب غرب، بخش چهارمی برای مسلمانان سنی و یک بخش مرکزی از گروه های مختلف در کمربند جمعیتی اصلی این کشور از دمشق تا حلب.شاید ایجاد ثبات در منطقه آخر دشوار باشد، اما در مورد دیگران کار چندان سخت نیست.

اما برای رسیدن به این هدف، ابتدا باید نیروهای میانه رو را تقویت کرد. غرب همچنین باید برنامه آموزش خود برای مخالفان در سوریه به غیر از داعش یا النصره را گسترش دهد. استانداردهای گزینش نیروهای تحت آموزش را باید تسهیل کرد. آمریکایی ها و دیگر نیروهای خارجی باید به درون سوریه بروند، جایی که مخالفان احتمالی زندگی می کنند، و باید آنجا بمانند تا از خانواده شان حفاظت کنند.

در همین حال، مناطقی که برای نیروهای بین المللی قابل دسترسی هستد، احتمالا مناطق کردنشین و دروزی نشین، باید کمک های بین المللی بیشتری دریافت کند. در طول زمان، باید تعداد مناطق قابل دسترسی افزایش یابد، در حالی که نیروهای میانه رو تقویت می شوند.»

هانلون چندان با نقشه تجزیه سوریه بیگانه نیست، چون وی نویسنده گزارش مشهور بروکینگز در مورد تجزیه سوریه در ژوئن 2015 بود که همین ایده را شرح می داد.

وی در این مقاله می گوید که ناتو باید مستقیما به سوریه حمله کند و دولت این کشور به طور کامل از بین برود. هانلون ابتدا خواهان ایجاد مناطق حائل به عنوان پیش زمینه رسیدن به این هدف می شود.

هانلون همچنین خواهان ایجاد یک سوریه «کنفدراسیونی» هم می شود، به عبارت دیگر، تجزیه ملت یکپارچه ای که اکنون وجود دارد.

وی می نویسد: «سرنوشت مناطق حائل لازم نیست از قبل مشخص باشد. ایده یک سوریه کنفدراسیونی شاید گزینه موقت خوبی باشد، با چند منطقه کاملا خودمختار و یک دولت مرکزی ضعیف. این کنفدراسیون احتمالا نیازمند کمک یک نیروی صلحبان بین المللی است، اگر بتوان چنین کاری را انجام داد. اما در کوتاه مدت انتظارات کمتر خواهند بود، اینکه این مناطق قابل دفاع و حکمرانی باشند، اینکه کمک به مردم درون آنها ادامه یابد و نیروهای بیشتری جذب و آموزش داده شوند تا این مناطق را بتوان پایدار ساخت و سپس به تدریج توسعه داد.»

این نقشه ما را به یاد استراتژی «ریزکشورها و کشورک ها» از زبیگنیو برژینسکی، نویسنده و استراتژیست مشهور آمریکایی می اندازد. به عبارت دیگر، ایجاد یک قدرت ضعیف و ناتوان براساس شباهت نژادی، دینی و غیره، بدون توان ایستادگی در مقابل اراده کشورهای بزرگتر، ائتلاف ها و غول های اقتصادی خصوصی.

بنابراین به نظر می رسد که نقشه دوم کری در واقع همین نقشه است. در حالی که سوریه در حال کسب پیروزی های مداوم در برابر تروریست های مورد حمایت غرب است که از سال 2011 این کشور را اسیر آشوب ساخته اند، غرب قصد تسلیم شدن و دست برداشتن از برنامه خود برای نابودی یک مانع ژئوپلتیک در مقابل هژمونی جهانی خود را ندارد.