چشمی وداستان بیست سال قبل کریم باقری

به گزارش بولتن نیوز؛ اما چه شد که ناگهان پس از یک برد خوب مقابل سوریه، امیدها با شکست غافلگیر کننده برابر قطر تا آستانه حذف از گروه پیش رفتند؟ محمد خاکپور به مثابه  مراد و مربی اش(مایلی کهن) علاقه چندان زیادی به توضیح ندارد. همانطور که در مورد خط خوردن احمد نورالهی که حالا نبودش در میانه میدان بدجوری به ذوق می زند، درست شفاف سازی نکرد و فقط دم از مصدومیتی زد که وجود خارجی ندارد. اینکه چرا باید روزبه چشمی که در میانه میدان استقلال چهره شد ناگهان به خط دفاعی برود و ناهماهنگی اش با دیگر مدافعان، اسباب شکست مقابل قطر را پایه ریزی کند.

اینک رگه هایی از افکار محمد مایلی کهن را به وضوح می شود در تصمیمات محمد خاکپور مشاهده کرد. آنچه امروز بر سر روزبه چشمی می آید 20 سال قبل در دوبی بر سر کریم باقری آمد البته توسط مراد محمد خاکپور. جام ملت های 1996 امارت و در صورتی که کریم باقری یک فصل قبل بهترین هافبک پرسپولیس بود و عملا استراتژی استانکو روی حرکات او در میانه میدان طرح ریزی شده بود، ناگهان در آغاز تورنمت و بازی مقابل عراق، مایلی کهن بزرگترین اشتباه را انجام داد و کریم باقری را به خط دفاع برد. باقری در زمان تیم امید که زیر نظر حسن حبیبی هدایت می شد نشان داده بود به واسطه اعتماد به نفس فراوان و تجربه بسیار کمش، گزینه مناسبی برای دفاع نیست. اما مایلی کهن برای اینکه نشان دهد استانکو به غلط کریم را به میانه میدان برده، از او مقابل عراق در خط دفاع بازی گرفت و نتیجه اش باخت تیم ملی در اولین بازی اش بود. اما آغاز رنسانس فوتبال ایران زیر نظر مایلی کهن دقیقا از زمانی شروع شد که از بازی دوم به بعد سرمربی تیم دست از آزمون و خطا برداشت و با آوردن کریم باقری به وسط زمین، به کل ساختار هجومی تیم را عوض کرد. حالا نه اینکه چشمی همانند باقری باشد و تغییر پستش بتواند تیم امید ایران را به پرواز در بیاورد اما دست کم چشمی در وسط زمین همان بازیکنی است که در استقلال دیدیم. امیدواریم در بازی سوم که نقش حیاتی برای امیدها دارد، خاکپور همانند 20 سال قبل مایلی کهن دست از آزمون و خطا بر دارد.

دست نزدن به ترکیب بهتر، حضور ستاره ای مثل مهدی ترابی و کمی ریکاوری روحی می تواند آب رفته را به جوی بازگرداند. وگرنه اگر قرار باشد با همین متد پیش برویم و خاکپور همانند بازی با قطر تیمش را آرایش کند شاید با شکست برابر چین، بدترین وداع ممکن را با المپیک داشته باشیم. پیش از این تیم هایی به مراتب پر مهره تر از صعود به المپیک بازماندند و این ناکامی چیزی نیست که موجب حیرت و غافلگیری کسی در ایران شود اما دست کم انتظار می رود بازیکنان در پست های همیشگی خود به میدان بروند و خوب ها نمانند برای بیست دقیقه انتهای بازی.

اینکه پنالتی گل نشود هم چیز عجیب و متحیر کننده ای نیست همانطور که مسی و نیمار در چند ماه اخیر بارها این ضربات را خراب کردند اما اگر محمد خاکپور در ایران بود و در بازی حذفی استقلال و نفت خوب ضربات پنالتی را مشاهده می کرد متوجه می شد آن شب روزبه چشمی چگونه توپ را از ورزشگاه تختی روانه میدان بهارستان کرد و تیمش را تا یک قدمی حذف پیش برد. خیلی ها ضربات پنالتی خود را از دست می دهند اما دست کم قبلا سابقه گل کردن آنها را داشتند. چیزی که ما دست کم این فصل در بازی های رسمی از روزبه چشمی(بازیکن و کشف مورد علاقه محمد مایلی کهن از باشگاه مقاومت تهران) ندیدیم.

منبع: شفقنا