انتخاب آگاهانه، مجلسی واحد، کشوری آباد

گروه سیاسی - رمون آرون (Raymond Aron) نویسنده ی مشهور فرانسوی و استاد دانشگاه سوربون در سال 1965 می نویسد:

«دموکراسی در کشور فقیر هند وجود دارد، زیرا دو شرط استثنائی با همدیگر در آن جا به تحقق پیوسته است؛ یکی تسلیم بودن جماعت و دیگری هماهنگی روشنفکران، و این وضع کم نظیر است.» (.آرون، ریمون (1379). دموکراسی و خودکامگی، ترجمه ی محمد مشایخی، تهران: شرکت سهامی انتشار)

او به درستی به یکی از اساسی ترین شروط پیشرفت و رشد یک کشور در این جملات اشاره کرده است و آن چیزی نیست جر: هماهنگی و وحدت نخبگان و روشنفکران یک کشور.

به گزارش بولتن نیوز، بیائیم صادقانه و دقیق نگاهی به تاریخ سی و چند ساله ی انقلاب اسلامی بیاندازیم و در آن دقیق شویم. به راستی که پیشرفت و اقتدار کشور در نقاطی حاصل شده است که نخبگان جمهوری اسلامی ایران به نقطه نظرات مشترک فکری و وحدت اجرایی رسیده اند.

انقلاب اسلامی ایران در شرایطی رخ داد که هدف اصلی رهبری و امت از استقامت در این راه، تحقق و برپایی امر به معروف و نهی از منکر بود. انقلاب آمده بود تا احکام تعطیل شده ی اسلام را از زیر صدها سال آوار حکومت های طاغوت بیرون بکشد و آن ها را نصب العین خود قرار دهد. آن چه در این میان مشهود بود عدم همراهی نخبگان غرب گرا و سکولار و یا نخبگان شرق گرا و مارکسیست با آرمان ها و اهداف جمهوری اسلامی ایران بود. عده ای از آن ها سکوت کرده و همراهی نکردند و عده ای نیز سودای براندازی نظام اسلامی را در سر می پرورانند.

در این بین بدنه ی نخبگان انقلاب اسلامی در حال شکل گیری بود و حوادث مختلف پاک و ناپاک را از یکدیگر جدا کرده و دوست و دشمن را می شناساند. نخبگان سیاسی وفادار انقلاب اسلامی در این میان آزمونی بزرگ را پیش رو داشتند : عده ای از آنان در بدنه ی دولت، عده ای در مناصب قضایی و عده ای نیز ماموریت و تکلیف ورود به عرصه ی وکالت مردم در مجلس شورا را برعهده گرفته بودند.

در این میان مجلس شورای اسلامی از گذشته جایگاهی رفیع داشته است. چنان که مقام معظم رهبری می فرمایند:

«شما وقتی کسی را صالح و شایسته دانستید و او را به مجلس فرستادید، توانسته‌اید بخشی از توان خود را در ساختن و پیشرفت آینده به‌کار بگیرید؛ اهمیت مجلس از این‌جاست.» (بیانات رهبر انقلاب در خطبه‌های نمازجمعه، 24 بهمن 1382.)

مجلس شورای اسلامی و دولت، هر زمانی که وحدت و هماهنگی و همدلی و همفکری لازم را به طور خاص با هم و این دو نیز به نوبه ی خود با مجموعه ی نظام مقدس اسلامی و انقلاب اسلامی به ویژه جایگاه رهبری و ولایت فقیه داشته اند، کشور در مسیر اصلی خود و مسیر اقتدار و پیشرفت قرار گرفته است. دکتر محمد علی نجفی از عناصر اصلاح طلب و مدیران دوره ی اصلاحات در خاطرات خود از مجلس پنجم که دارای ریاست (حجت الاسلام ناطق نوری) و طیف اکثریت اصول گرا بود بیان می دارد:

«... آن جایی که جناح راست می توانست به دولت فشار آورد و یا کارشکنی کند مجلس بود که حداقل در مورد بودجه های سالیانه و برنامه چنین چیزی را ندیدیم.» (ترابی، یوسف (1389). اجماع نظر نخبگان سیاسی و توسعه در جمهوری اسلامی ایران، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع) )

در این بین حالت عکسی نیز وجود دارد! اگر نمایندگان مجلس دارای کیفیت لازم و یا تعهد کافی نباشند دو حالت پیش خواهد آمد:

یا دولت منتخب، قدرتمند و متعهد به آرمان های انقلاب اسلامی است که در این صورت مجلس به ابزاری مهم در کارشکنی در مسیر دولت و پرت کردن حواس آن به حواشی سیاسی و اقتصادی تبدیل خواهد شد و یا دولت ضعیف در کنار مجلس ضعیف نظام اسلامی را در لبه ی پرتگاهی خطرناک قرار خواهد داد که شاید برگشت ناپذیر باشد!

از جمله عواقب انتخاب ناآگاهانه ی نخبگان در مجلس شورای اسلامی حوادث مجلس ششم بود. در دوران مجلس ششم و در حالی که در دی ماه سال 1382 حدود سی هزار نفر از هم وطنانمان در ضایعه ی بزرگ زلزله ی بم جان باختند و نظام و مردم درگیر این داغ بزرگ بودند غائله و دعوای مجلس ششم به وجود آمد. این تزلزل و شکاف میان نخبگان با نظام سبب شد که چرخ های اقتدار و سرعت پیشرفت نظام در داخل و خارج دچار آسیب شده و اگر پافشاری رهبری بر لزوم وحدت نخبگان و کنار زدن نخبگان کارشکن از صف ملت نبود چه بسا نظام اسلامی آسیبی بسیار شدیدتر و غیرقابل جبران را متحمل می گردید. این ناهمانگیِ تعدادی از نخبگان مجلس شورای اسلامی و حامیان بیرون از مجلسشان سبب شد که بیگانگان به شدت به ضربه خوردن و حتی سقوط نظام امیدوار شده و این خود سبب کاهش جایگاه اقتدار بین المللی و همچنین قدرت نفوذ ایران در منطقه گردید.

در آن ایام و با شکل گیری تحصن مجلس، «آدام ارلی» سخنگوی وزارت خارجه‌ آمریکا هم در اظهاراتی مداخله‌جویانه از دولت خاتمی خواست تا در مقابل شورای نگهبان بایستد: «ما از دولت ایران می‌خواهیم برای پیشروی نتیجه‌ انتخابات مجلس در تاریخ 20 فوریه‌ سال جاری، اقدامات شورای نگهبان را نپذیرد.» (23 دی 82)
این دخالت آمریکا در امور ایران را در واقع می توان برآورد مستقیم تحصن مجلس و دیگر سیگنال های ارسالی اصلاح طلبان (مبنی بر ضرورت حمایت خارجی ها از اقدامات داخلی آنان) دانست. (رئیس الساداتی، سید احسان (1389). بازخوانی ماجرای تحصن نمایندگان مجلس ششم، قابل دسترسی در:http://www.irdc.ir/FA/content/10967/default.aspx)

پس الگوی مهمی که باید در مسیر آن حرکت کنیم این است:

وحدت نخبگان سیاسی جمهوری اسلامی و وحدت نظر آن ها برای پیشرفت ایران و نظام اسلامی.

حال در این الگو دو نکته ی اساسی وجود دارد:

اولاً وحدت و نزدیکی و هم سویی نخبگان سیاسی و دوماً تعهد همه ی آن ها به نظام اسلامی. منظور از وحدت نخبگان سیاسی این است که تمام نخبگانی که دلبسته ی نظام اسلامی هستند چه آن هایی که در مجلس هستند، چه اعضای دولت و چه قوه ی قضائیه و چه نخبگانی که خارج از این قوا به تعالی نظام جمهوری اسلامی یاری می رسانند، در جهت تقوای الهی و به خاطر خدای متعال و سعادت کشور اختلاف ها را کنار بگذارند و شانه به شانه در کنار هم بایستند. پس محوریت این وحدت بر پایه ی تقواست. به قول مقام معظم رهبری:

« ... از هرچه بگذریم، سخنِ تقوا خوشتر و مهمتر و مؤثّرتر است. هرجا حسّ و روح تقوا در ما وجود داشت و وارد میدان شد، موفّق شدیم. هرجا شکست خوردیم، لغزیدیم و عقب‌نشینی کردیم، وقتی در کار خود تفحّص میکنیم، میبینیم ناشی از بیتقواییهای ماست. اگر تقوا باشد، یک فرد، یک مجموعه و یک ملت هرگز از هدایت و فَرَج الهی محروم نخواهد ماند.» (بیانات رهبر انقلاب در خطبه‌های نمازجمعه، 24 بهمن 1382.)

در حقیقت راهبرد ما وحدت نخبگان سیاسی و محتوای آن تقوای این نخبگان و مورد پیش رو مجلس شورای اسلامی به عنوان جایگاه تجمع نخبگان است.

پس باید از اکنون و در این ماه های مانده به ماراتن انتخابات مجلس به فکر باشیم. مجلس یکی از اساسی ترین نقاط تجمع نخبگان سیاسی است و باید برای پیشرفت و تعالی کشور در سایه ی اجماع نخبگان زیر چتر نظام اسلامی در تکاپوی انتخاب و گزینش نخبگانی بود که دارای وحدت نظر از یک سو و تقوای الهی از سوی دیگر باشند و گرنه عواقب انتخاب ناآگاهانه مانند آن چه در مجلس ششم رخ داد، ضربات جبران ناپذیری را بر ما و آیندگان این کشور و دوستداران نهضت روح الله وارد خواهد کرد…

نویسنده:

محمدحسین نیکزاد