زیبای وهم‌انگیز در پاییز هم زیباست

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرنگار ایسنا، آلاشت درواقع یکی از شهرهای شهرستان سوادکوه محسوب می‌شود؛ اما خیلی شکل شهر به خود نگرفته و بیش‌تر به روستاهای نمونه‌ی گردشگری شبیه است؛ روستاهایی که با عنوان هدف گردشگری در نواحی خوش آب و هوای کشور می‌شناسیم. جمعیت این شهر نیز طبق سرشماری نفوس سال 1385 کمتر از هزار نفر در قالب کمتر از 300 خانوار بوده است.

یکی از دلایل شهرت آلاشت در دهه‌های گذشته، این بود که به‌عنوان روستای زادگاه شاه پهلوی اول، مورد توجه ویژه واقع شده بود. با پیروزی انقلاب و در شرایط خاص آن موقع، گویا تلاش‌هایی هم برای تخریب محوطه‌ی زادگاه و اطراف آن صورت گرفته اما درنهایت، خانه‌ی یادشده، به موزه‌ی مردم‌شناسی آلاشت تبدیل شده است. این موزه در فصل‌های مختلف سال، پذیرای گردشگرانی از نقاط مختلف است که با فرهنگ دیروز و امروز مردم این منطقه از نزدیک آشنا می‌شوند. هرچند برخی از اهالی معتقدند این تولد، مخصوصا با توجه به این‌که رضا پهلوی تنها تا 40 روزگی در اینجا بوده و بعد هم تنها یک سفر دوروزه به آن‌جا داشته است، درنهایت برای آلاشت بدیمنی به‌همراه آورده؛ اما واقعیت این است که بی‌انصافی است اگر میزان رسیدگی به این نقطه را از میان منطقه‌هایی که سال‌هاست بین مسوولان سوادکوه و فیروزکوه بر سر تعلق آن در نقشه‌ی تقسیمات جغرافیایی بحث است، نادیده یا اندک انگاشت؛ هرچند اگر از زاویه‌ی مختصات یک شهر به آن بنگریم، کاستی‌ها یا تناقض‌هایی دارد. آلاشت از سال 1350 پمپ‌ بنزین داشته و علاوه بر هتل، حتا یک رصدخانه را هم در خود جای داده است. با این حال، سه مدرسه‌ی ساخته‌شده در آلاشت عملا متروک یا نیمه‌متروک شده‌اند و سه شعبه بانکی هم که در این شهر فعالیت داشتند، تعطیل شده‌اند.

اما ویژگی‌های خاص آلاشت تنها به زیبایی‌های طبیعت آن محدود نمی‌شود. از نظر طبیعی، آلاشت که در دل مناطق جنگلی – کوهستانی واقع شده، آن‌قدر چشمگیر است که برخی آن‌را جزو منطقه‌هایی از نقاط مختلف کشور قلمداد کرده‌اند که به آن‌ها بهشت گمشده لقب می‌دهند. با این حال، برخی از افسانه‌ها یا باورهای محلی این منطقه که به‌دلیل شرایط جغرافیایی خود کمتر مورد توجه حکام و لشگرکشی‌های آن‌ها بوده، به آن شمایل وهم‌انگیزی هم بخشیده است.

آلاشت در زبان محلی، به‌معنای مامن عقاب است. کوه‌های بلند این منطقه که معمولا در هاله‌ای از مه پوشیده شده‌اند، شاهد پرواز عقاب‌های مغروری هستند که دنیا را از زاویه‌ای دیگر می‌نگرند. دنیای اهالی وفادار و ماندگار در آلاشت هم برای خود تفاوت‌هایی دارد. آن‌ها محله‌ای دارند که به‌عنوان سکویی برای گردهمایی‌ها و گپ زدن‌های شبانه‌ی تابستانی از آن استفاده می‌کنند. همچنین اعتقاد دارند که آب شربشان که از چشمه تامین می‌شود، خاصیت دارویی داشته، ضامن طولانی شدن عمر است. روستاهای اطراف آلاشت مانند چرات هم که معمولا راه‌های خاکی و گذرگاه‌های خطرناک کوهستانی دارند، علاوه بر مه‌آلود بودن، باز باورهای وهم‌آلودی را با خود همراه می‌بینند.

زیارتگاه دختر پاک، بر بلندای کوهی در آلاشت، یکی از این باورهای غریب را شکل داده است. مردم منطقه معتقدند مارها نگهبان زیارتگاه دختر پاک هستند و اگر یک مرد بخواهد به این مکان وارد شود، او را نیش می‌زنند. بر همین مبنا، نه‌تنها ورود مردها به این زیارتگاه ممنوع است، بلکه هیچ مردی هم تمایل ندارد که به آن وارد شود. این زیارتگاه از این منظر برای مردم منطقه قداست و اهمیت دارد که زنانی که می‌خواهند بچه‌دار شوند، معتقدند از آن می‌توانند حاجت بگیرند. به همین دلیل، عروسک‌هایی درست می‌کنند و به آن‌جا می‌آورند که خود این عروسک‌های دست‌ساز، فضای خاصی ایجاد می‌کنند. باور ضدمرد بودن زیارتگاه تا آن‌جا پیش رفته که زنانی که باردارند و می‌دانند فرزندشان پسر است یا زنان بارداری که از جنسیت فرزندشان آگاهی و یقین ندارند، پا به آن نمی‌گذارند؛ تا مبادا مار نیششان بزند.

جاده‌ی آلاشت از سمت شهرهای زیرآب و پل سفید که در مسیر تهران به آمل و بابل قرار دارند، چندی پیش بر اثر سیل، به‌اندازه‌ی عرض رودخانه قلوه‌کن و کاملا غیر قابل گذر شد. ماشین‌هایی هم که در سمت آلاشت و روستاها قرار داشتند، تا مدتی نتوانستند از آن خارج شوند. ضمن آن‌که در ابتدای جاده از همین سمت، تقاطع با راه‌آهن نیز قرار دارد که باید با احتیاط از آن گذشت؛ هرچند گذشتن با ماشین از روی خط آهن در ابتدای جاده‌ای با خصوصیات شاعرانه، خودش لذت و جذابیتی دارد. اما به هر حال جاده‌ی فرعی 35 کیلومتری که آکنده از مه و گاهی حیوان‌های اهلی و غیر از آن است، علاوه بر زیبایی‌های جنگلی خود، مراقبت‌هایی نیز در زمان عبور لازم دارد تا به حادثه‌ای مرگ‌بار منجر نشود.

زمستان‌های آلاشت سرد است و عملا شب‌ها هیچ عابری در معبرهای آن دیده نمی‌شود. اما قدم زدن پا به‌ پا و شانه به شانه‌ی مردمی که اکثر آن‌ها را افراد مسن تشکیل می‌دهند، به‌خاطر مِهی که معمولا در آلاشت در حال حرکت است، عملا قدم زدن در میان ابرها را ممکن می‌کند. این وضعیت در گرم‌ترین روزهای تابستان هم جریان دارد اما زیبایی آلاشت تنها به فصل‌های بهار و تابستان مه‌آلود آن محدود نمی‌شود. با توجه به پراکنش درختان منطقه و چشم‌اندازهای آن، در فصل پاییز، بویژه در اواخر مهم و اوایل آبان که هوا رو به سردی گراییده است، سفر به آلاشت، سفر به دریایی از رنگ‌های زیبای پاییزی را به ارمغان می‌آرود.