متهم به قتل از طناب دار رهایی یافت

به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزنامه ایران، 24 تیر ماه سال 89 مأموران پلیس در جریان مرگ مرموز پسر جوانی روی تخت بیمارستان مهدیه تهران قرار گرفتند. کارآگاهان جنایی با حضور در بیمارستان با پیکر خون‌آلود پسر جوانی روبه‌رو شدند که با ضربه‌های چاقو به قتل رسیده بود. بررسی‌های مقدماتی نشان داد که قربانی اشکان نام دارد و در جریان یک درگیری در پارک گلزار واقع در خیابان رستگاری در محدوده میدان خراسان با ضربات چاقو زخمی شده و به بیمارستان انتقال یافته بود که بر اثر شدت جراحات وارده جان سپرده است.

در ادامه تحقیقات میدانی، کارآگاهان پلیس جنایی دریافتند که شب حادثه دو جوان با مقتول درگیر شده‌اند و پس از ضرب و شتم وی با موتورسیکلت از محل گریخته‌اند. هنگام بازرسی اشیای به جا مانده از مقتول چهار دستگاه گوشی تلفن همراه و مقداری وجه نقد کشف شد که با بررسی و استعلام مشخص شد سه دستگاه از گوشی‌های موبایل دزدی است. صاحبان گوشی‌ها وقتی با جسد روبه‌رو شدند، اظهار داشتند که قربانی با تهدید قمه و توسل به زور، پول نقد و گوشی موبایل آنان را با همدستی دوستش به سرقت برده است!

با بررسی‌های انجام شده کارآگاهان دریافتند که جوان مقتول از سارقان کیف‌قاپ و زورگیری است که در محدوده بی‌سیم، اتابک و محدوده جنوب شرق تهران به سرقت می‌پرداخت.

مأموران در ادامه تحقیقات، جوان زورگیری به نام رضا را ردیابی و به اتهام قتل دستگیر کردند. رضا وقتی دید راز جنایتش برملا شده است، چاره‌ای جز بیان حقیقت نیافت و گفت: شب حادثه من و دوستم عبدالله در پارک گلزار نشسته بودیم و با هم مشروبات الکلی مصرف می‌کردیم که قربانی و دوستش با موتورسیکلت به سمت ما آمدند و مقتول با تهدید قمه می‌خواست گوشی موبایلم را از من بگیرد اما من مقاومت کردم و با هم درگیر شدیم.

از آنجا که چاقویی در جیبم بود، آن را درآوردم و دو ضربه به او زدم و در جریان این درگیری، دوستم عبدالله هم قمه‌ای را که در دست مقتول بود گرفت و در این هنگام دوست مقتول هم با موتورسیکلت فرار کرد.

من و عبدالله وقتی فهمیدیم که قربانی جان سپرده است، به شمال کشور گریختیم اما چون جایی برای سکونت نداشتیم مجبور شدیم به تهران برگردیم که در خانه پدرم دستگیر شدم.

با اعترافات رضا، عبدالله نیز زود دستگیر شد و در بازجویی‌ها پذیرفت که وی نیز قمه را از دست قربانی گرفته است. کارآگاهان در جریان بررسی‌ها مطلع شدند که رضا و عبدالله نیز از افراد سابقه‌دار هستند. پرونده این جنایت با صدور کیفرخواست به دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد و محاکمه این دو متهم به قتل در شعبه 74 دادگاه کیفری استان تهران انجام شد.

رضا متهم اصلی پرونده به خاطر قتل عمد به قصاص نفس و به خاطر شرب خمر به 80 ضربه شلاق محکوم شد و همراهش عبدالله نیز به خاطر شرب خمر به 80 ضربه شلاق محکوم شد.

این حکم از سوی قضات عالی‌رتبه دیوان‌عالی کشور مورد بررسی قرار گرفت و حکم قصاص متهم به قتل نقض و پرونده برای بررسی دوباره به شعبه دوم دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد. صبح دیروز این دو متهم به قتل در شعبه دوم دادگاه کیفری یک تحت محاکمه قرار گرفتند.

رضا (متهم به قتل) که در زمان وقوع جنایت 16 سال بیشتر سن نداشت، وقتی در برابر قضات ایستاد، گفت: آن شب با دوستم عبدالله در پارک گلزار مشروبات الکلی مصرف می‌کردیم که اشکان (جوان مقتول) با دوستش سر‌رسیدند و از ما قصد زورگیری داشتند که من مقاومت کردم، با هم درگیر شدیم، او قمه به دست بود. در این فاصله دوستم عبدالله قمه را از دست وی گرفت و من با چاقویی که با خود داشتم، چند ضربه به وی زدم، سپس با دوستم از محل فرار کردیم. باور کنید آن شب حالت عادی نداشتم.

عبدالله نیز در آخرین دفاع گفت: به خاطر ضرب و جرحی که به قربانی وارد کرده بودم، خانواده‌اش برای دادن رضایت از من 180 میلیون تومان به عنوان دیه گرفتند، این در حالی بود که من عامل اصلی قتل نبودم. در این میان مرد جوانی نیز که از سوی قربانی هدف زورگیری قرار گرفته بود به عنوان گواه در جلسه دادگاه حضور یافت و گفت: خردادماه سال 89 بود که با موتورسیکلت در خیابان قزوین در حال حرکت بودم، جوان مقتول (اشکان) با همدستش که سوار موتور بودند جلویم پیچید و با تهدید قمه، گوشی موبایل و 40 هزار تومان پولی که همراهم بود، از من گرفتند و سپس با مجروح کردن من از محل گریختند. تا اینکه شب جنایت، جوان مقتول با چاقو مجروح می‌شود و در بیمارستان می‌میرد. از آنجا که موبایل من در جیب او بوده، یکی از حاضران در بیمارستان با این موبایل با برادرم تماس می‌گیرد و می‌گوید برادرت را به قتل رسانده‌اند، چون خیال می‌کردند این موبایل متعلق به خود مقتول است.

برادر من هم سراسیمه به بیمارستان می‌رود و وقتی با جسد قربانی روبه‌رو می‌شود، می‌بیند جسد متعلق به فرد دیگری است. همزمان نیز وقتی من فهمیدم که به خانواده‌ام گفته‌اند من به قتل رسیده‌ام، بلافاصله خودم را به بیمارستان رساندم و با دیدن جسد مقتول، او را که موبایلم را به سرقت برده بود، شناختم و به مأموران گفتم من کشته نشده‌ام بلکه موبایل من در جیب مقتول بوده است.

با شهادت این دو شاهد، قاضی عزیزمحمدی و دو قاضی مستشار با هم وارد شور شدند و از آنجا که رضا (متهم به قتل) اصلی در زمان وقوع جنایت به سن قانونی نرسیده بود، طبق ماده 91، قصاص وی را وارد ندانستند و او را به پنج سال حبس در کانون اصلاح و تربیت، پرداخت دیه در حق اولیای دم و همچنین به خاطر شرب خمر به 80 ضربه شلاق محکوم کردند.

دادرسان همچنین عبدالله را به خاطر شرب خمر به 80 ضربه شلاق محکوم کردند و او را مستحق پرداخت دیه به خانواده مقتول ندانستند.