گفت‌وگو با مادر و دختر موتورسوار ایرانی
از چه سنی شروع به موتورسواری کردید؟
نورا نراقی: اولین تمرین موتور سواری‌ام در چهار سالگی بود. پدرم اولین مربی من برای آموزش این رشته بود. از آن زمان علاقه‌ام به این رشته شروع شد.
با توجه به اینکه تمام افراد خانواده تان به صورت حرفهای موتورسواری می‌کنند، احتمالا مشکلی برای شما ایجاد نکردند؟
نراقی: بله، خانواده‌ام همیشه در این رشته مشوق من بوده‌اند به طوری که هر هفته به همراه مادرم برای تمرین به پیست می‌رویم و همیشه مادرم نکته‌های لازم را در تمرین به من یادآوری می‌کند و حضورش همراه با من مایه دلگرمی است. شاید افراد کمی تجربه تمرین در کنار مادرشان را داشته باشند و من جزو افراد خوش شانس هستم.
احساسات مادرانه‌تان غلبه نمی‌کند؟
نورا نراقی: چرا خیلی (باخنده).
شهرزاد نظیفی: به هرحال یکسری نگرانی‌هایی دارم ولی خودم را کنترل می کنم. می‌دانم که دخترم مهارت کافی دارد و به همین دلیل ترس زیادی ندارم اما به هر حال مادر هستم!
خانواده‌تان مشکلی با موتورسواری شما نداشتند؟
نظیفی: زمانی که مادرم فهمید من نیز موتورسواری می‌کنم بسیار نگران بود. مدام به من تذکر می‌داد که این رشته خطرناک است و ممکن است دچار آسیب شوی اما کم کم با مشاهده اینکه تمام خانواده ما اصول ایمنی را رعایت می‌کنند از شدت نگرانی‌هایش کم شد.
آسیب‌دیدگی هم در این راه داشتید؟
نظیفی: فقط یک بار به حرف مربی‌ام گوش نکردم و همین باعث شد که دستم بشکند اما خدا رو شکر مشکل جدی برایم ایجاد نشد.
گفته بودید که شما نخستین بانوی موتورسوار ایرانی هستید.
نظیفی: بله، البته چند وقت پیش خانمی به اسم مولایی به باشگاه آمدند و از این موضوع گلایه داشتند. ایشان می گفتند قبل از انقلاب موتورسواری می‌کردند و عکس‌هایی هم نشانمان دادند. بنابراین ما می‌گوییم که نخستین بانوان موتورسواری پس از انقلاب هستیم.
می‌گویند ورزشکاران حرفهای در کنار ورزش اصلی‌شان باید یک ورزش دیگر را هم دنبال کنند.
نراقی: بله من هم در کنار این رشته، ورزش‌هایی مانند اسکیت، پینگ پنگ، والیبال و شنا را به‌صورت تفریحی دنبال می‌کنم اما رشته موتور کراس رشته تخصصی من است. البته چند وقتی است که کمی از ورزش دور بوده‌ام.
شما نخستین قهرمان موتورسواری بانوان در ایران هستید.
نراقی: بله، سال 1388 در مسابقاتی که در پیست موتورسواری پارک کوهسار تهران برگزار شد، شرکت کردم و موفق شدم قهرمان شوم. مادرم هم دوم شد. آن مسابقات تنها مسابقاتی بود که توسط یک باشگاه خصوصی برگزار شد و سروصدای زیادی کرد. در تمام دنیا سروصدا کرد و توجه رسانه‌ها به موتورسواری بانوان ایران جلب شد. بسیاری از رسانه‌های دنیا با ما مصاحبه کردند و همین مسأله باعث شد راه من به سوی مسابقات موتورسواری دنیا باز شود.
مسابقات دیگری برگزار نشد؟
نراقی: خیر، متاسفانه هرچه تلاش کردیم و با مسئولان صحبت کردیم نتیجه‌ای نگرفتیم. یک سال بعد از این مسابقات به دعوت اشلی فالک (قهرمان موتور کراس زنان جهان، از آمریکا) به عنوان تنها زن موتورسوار در تاریخ ایران به مسابقات WMA آمریکا که با پشتیبانی مالی انجمن موتورسواران آمریکا، AMA، برگزار می‌شود) هم شرکت کردم. ضمن آنکه همان سال به تالاسی رفتم و دوره آموزشی نزد استفی بائو، قهرمان ایتالیایی گذراندم و موفق شدم گواهینامه بین‌المللی مربیگری موتور کراس را دریافت کنم.
جایی گفته بودید که از حضور در کنار خانم فالک خیلی خوشحال بودید.
نراقی: بله این آرزوی من بود که ایشان را ببینم. خیلی خوشحالم که توانستم در کنار «اشلی فالک» که به عنوان بهترین دختر موتورسوار جهان شناخته شده است مسابقه دهم. حضور او کنار من موجب تقویت اعتماد به نفسم شد. اشلی ناشنواست و با وجود این توانسته به این موفقیت برسد. به نظرم او می‌تواند الگوی خوبی برای زنان موتورسوار ایرانی شود.
کمکتان کرد؟
نراقی: بله، ایشان خیلی هوای مرا داشت و اجازه نمی‌داد مشکلی برایم پیش بیاید. واقعا به ایشان مدیون هستم. تمام مدت ایشان در منزلش از من پذیرایی می‌کرد و کمک کرد در مسابقات شرکت کنم. محبت او به من باورکردنی نبود.
شما هم دوره‌های آموزشی را گذرانده‌اید؟
نظیفی: خیر، دوره‌های حرفهای را نگذراندم ولی نورا آموزش‌های لازم را به من داده است.
برخوردها با شما چگونه بود؟
نراقی: برخورد خاصی نشد. به هرحال ما هنوز مشکلات فرهنگی داریم و موتورسواری بانوان جا نیفتاده است. مشکلاتی که پیش می آید هم از این دست است.
وقتی به آمریکا رفتید، به شما پیشنهاد شد که همان‌جا بمانید؟
نراقی: بله، حتی وقتی با رسانه‌هایشان صحبت کردم می‌خواستند درباره مسائلی مثل حجاب، سنگسار یا مشکلات اقتصادی بپرسند که من گفتم فقط سوالات ورزشی را جواب می‌دهم. این درحالی بود که من می‌توانستم با یکسری حرف‌ها، اقامت آمریکا را بگیرم ولی کشورم را دوست داشتم و ترجیح دادم زیر نظر جمهوری اسلامی فعالیت کنم.
در این سال‌ها پیش نیامده که با خودتان بگویید کاش برنمی‌گشتم؟
نراقی: خیر، من دوست دارم در ایران فعالیت کنم و بانوان بیشتری را برای این رشته تربیت کنم. هدف من از ابتدا این بود که به رشد موتورسواری بانوان کمک کنم. شاید اگر می‌ماندم به موفقیت‌هایی هم دست می‌یافتم اما فکر می‌کنم اگر بر نمی گشتم موتورسواری بانوان در ایران از بین می‌رفت. دختران زیادی هستند که مثل نوجوانی من به این رشته علاقه‌مند هستند ولی کسی نیست که اینها را تربیت و راهنمایی کند. الان من کسی هستم که می‌توانم به اینها کمک کنم و امیدهایشان را زنده نگه دارم. برای من این از همه‌چیز مهم‌تر است.
چقدر تمرین می‌کنید؟
نراقی: در هفته دو تا سه بار برای تمرین به پیست می‌روم اما در خارج از کشور امکاناتی برای ورزشکار‌های موفق از جمله پیست‌هایی که داخل خانه‌ها وجود دارد تا ورزشکاران پیوسته در آنجا تمرین کنند که متاسفانه این امکان هنوز در ایران به وجود نیامده است. انجام ورزش‌های دوچرخه‌سواری و بدنسازی به فعالیت در این رشته بسیار کمک می‌کند.
همان جا مقوله آموزش را هم دنبال می‌کنید؟
نراقی: بله، من دختران زیادی را دیدم که پیش من می‌آیند و دوست دارند یاد بگیرند. آن‌ها استعدادهای زیادی دارند و می توانند پیشرفت خوبی داشته باشند. این تمام دلخوشی من است که به آن‌ها تکنیک‌های مختلف را یاد بدم.
چه تکنیک‌هایی را بیشتر کار می‌کنید؟
نراقی: به هرحال خیلی مسائل مهم است. اینکه در پیچ‌ها چگونه گاز بدهند، پوزیشن نشستنشان چگونه باشد و ...
برخورد شاگردانتان با شما چگونه است؟
نراقی: خیلی جالب است. آن‌ها می‌گویند خیلی خوشحالیم که تو را از نزدیک دیده‌ایم و امیدوارند روزی مثل من بشوند.
احتمالاً حس خوبی از شنیدن این حرف‌ها دارید.
نراقی: به هرحال من به تمام آرزوهایم در این رشته رسیده‌ام. در کنار بزرگ‌ترین ورزشکاران مسابقه داده‌ام و قهرمانی‌های زیادی را تجربه کرده‌ام.
اگر یک مسابقه چهارنفره برگزار شود، کدام‌یک از اعضای خانواده‌تان پیروز می‌شوند؟
نظیفی: خب طبیعتاً پسرم اول می‌شود. همسرم دوم، نورا سوم و من هم آخر می‌شوم.
شکسته نفسی که نکردید؟
نظیفی: (با خنده) خیر. پسرم خیلی سرعت بالایی در موتورسواری دارد. شک نکنید اول می‌شود.
در جمع خانوادگی چه کسی پشت فرمان ماشین شخصی تان می‌نشیند؟
نظیفی: آن اوایل مشکل داشتیم چون همه‌مان راننده بودیم ولی الان فرقی نمی‌کند.
خانم نراقی مادرتان راننده خوبی در موتورسواری هستند؟
نراقی: بله، به شدت، کار به جایی می‌رسد که من می‌گویم مامان آرام‌تر رانندگی کن. کلا پدر و مادرم هر دو این گونه هستند و من و برادرم مدام به آن‌ها می‌گوییم آهسته‌تر برانید.
اگر خاطره‌ای هم دارید، خوشحال می‌شویم بشنویم.
نراقی: یک روز دیروقت بود و من در دانشگاه بودم. زنگ زدم به مادرم و گفتم بیاید دنبال من چون خیلی هوا تاریک است. مادرم گفت ماشین‌ها را پدر و برادرت برده‌اند با موتور بیایم؟ فکر کردم شوخی می‌کند، گفتم بیا، باورتان نمی‌شود یک ساعت که گذشت تماس گرفتم و دیدم گوشی‌اش در دسترس نیست. با خودم گفتم نکند واقعا با موتور آمده؟ دیدم تماس گرفت و گفت من با موتور آمدم کجایی؟ در نهایت ترک ایشان نشستم و به خانه آمدیم.
کمی از مشکلات بانوان موتورسوار بگویید.
نراقی: مشکلات که زیاد است. ما هیچ اسپانسری نداریم. به طور کلی بخش موتورسواری چه زن و چه مرد هیچ اسپانسری ندارند. بنابراین تمام هزینه‌ها به عهده خودمان است. ضمن آنکه فدراسیون هم همکاری نمی‌کند. شما لباس بانوان موتورسوار را ببینید. این لباس کاملا پوشیده است و هیچ مغایرتی با دین اسلام ندارد. ما توقع داریم از ما حمایت شود نه اینکه برای تامین ساده‌ترین لوازم مشکل داشته باشیم.
واقعا هزینه‌های این رشته زیاد نیست؟
نراقی: هزینه‌های این رشته زیاد است اما نسبت به ورزش‌های گرانقیمت دیگر آنچنان هم پرهزینه نیست. افراد می‌توانند با مبلغ 500 تا 600 هزار تومان دوره‌های آموزشی را بدون نیاز به موتور و لباس‌های مخصوص بگذرانند و بعد از آن از موتور‌های با قیمت پایین‌تر استفاده یا موتور اجاره کنند اما بعد در رده‌های بالا‌تر هزینه‌ها به‌شدت افزایش پیدا می‌کند به طوری که هزینه یک موتور به 40 میلیون تومان نیز می‌رسد البته امیدوار هستیم با برگزاری مسابقه‌ها برای بانوان، اسپانسر‌ها این هزینه‌ها را برای قهرمان‌ها کاهش دهند.
در این رشته آسیب هم دیده‌اید؟
نراقی: من چندین بار زمین خورده‌ام اما هیچ وقت مشکل جدی برایم پیش نیامده است. البته کتف راستم یک مشکل جدی دارد ولی به طور کلی امکان آسیب در صورتی که به حرفهای مربی گوش دهید، وجود ندارد. متاسفانه خانواده‌ها اطلاعات درستی از موتورسواری ندارند و به دلیل خطای برخی موتورسواران در خیابان‌ها، ذهنیت بدی درباره این رشته دارند. معتقدم موتورسواری یکی از جذاب‌ترین و ظریف‌ترین رشته‌های ورزشی دنیاست.
چقدر به آینده موتورسواری بانوان امیدوارید؟
نراقی: من تمام تلاش خودم را می‌کنم. امیدوارم مشکلات حل شود و ما بتوانیم به صورت گسترده‌تری آموزش‌ها را آغاز کنیم. اگر فدراسیون تلاش کند و مسابقات هم برگزار شود، هر روز تعداد علاقه‌مندان به این رشته در ایران هم زیاد‌تر می‌شود. اما واقعا مشکلات زیاد است. باید خیلی کار شود اما وقتی کسی حمایت نمی‌کند واقعا سخت است.
اگر بانویی این مصاحبه را خواند و دوست داشت موتورسواری یاد بگیرد، باید چه کار کند؟
نراقی: ایشان می‌تواند به فدراسیون برود و شماره ما را از آنجا بگیرد. باعث خوشحالی ماست که علاقه‌مندان بیشتری به این رشته جلب شوند و این مسأله برای همه‌جا بیفتد که زنان ایران هم در این رشته توانا هستند. هرچند بسیاری فکر می‌کنند این ورزش یک ورزش زنانه نیست و در دنیا هم بسیار دیرتر از موتورسواری آقایان پا گرفته اما پیشرفت خانم‌ها در جهان بسیار خوب بوده است.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
