تبریزی:رابطه مدیران و سینماگران دهه‌60 درست بود

گروه سینما و تلویزیون ـ عصر چهارشنبه ۳۰ اردیبهشت ماه اولین نشست از سلسله نشست های آسیب شناسی سینمای ایران با عنوان «بررسی مدیریت سینمای دهه ۶۰ ایران» با حضور سینماگران در محل خانه سینما برگزار شد. این نشست با مدیریت شاهین امین و سخنرانی منوچهر محمدی، جواد طوسی، سعید عقیقی و کمال تبریزی همراه بود.

کمال تبریزی کارگردان سینما نیز در ادامه این نشست با اشاره به اینکه در میان جمع سخنرانان این مراسم جای حداقل یک نفر از سینماگرانی که در دوران قبل از انقلاب و بعد از انقلاب فعالیت کردند نیز خالی است، گفت: من در دهه ۶۰ جوانی بودم که تازه وارد سینما شده است. در آن زمان اولین فیلمی که من ساختم «فیلمی که ما ساختیم» بود. بعد از ساخت این فیلم، یک روز فخرالدین انوار من را در راهرو دید و با هم حرف زدیم. این مکالمه شاید بین ۱۰ تا ۱۵ دقیقه با موضوع فیلم من صورت گرفت اما با مشغله هایی که فخرالدین انوار در آن زمان داشت می توان آن را زمان بسیاری دانست. این برخورد برای من به عنوان یک فیلمساز جوان مساله بسیار مهمی بود.

کارگردان فیلم «لیلی با من است» افزود: می توان گفت ارتباط ما با سینما در آن دوران از طریق حمایت های آقای فخرالدین انوار و کلاس هایی که از طریق او تشکیل می شد شکل گرفت. همه افراد مطرح و شناخته شده سینمای ایران محصول آن زمان هستند مانند اصغر فرهادی که از شهرستان به تهران آمد و اولین آموزش های سینمایی خود را در کلاس های انجمن سینمای جوان یاد گرفت.

وی ادامه داد: در آن دوران احساس می کردیم که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تلاش می کند تا ما رشد کنیم و بهتر بفهمیم و همه بایدها و نبایدها در جهت تولید فیلم خوب بود؛ فیلمی که همه از ساخته شدن آن احساس رضایت کنند. در آن زمان درِ دفتر مدیران سینمایی به روی سینماگران باز بود و همه ما برای ساخت فیلم و پردازش ایده به محمد بهشتی مراجعه می کردیم و این مساله چیزی است که امروز در سطح مدیران سینمایی رخ نمی دهد.

تبریزی تاکید کرد: یکی از دلایل شکوفایی سینمای ایران در دهه ۶۰ رابطه درست میان مدیران و فعالان عرصه سینما بود؛ رابطه ای که بدون خط کشی و امر و نهی شکل گرفته بود اگر هم به فیلمی ممیزی وارد می شد فیلمساز احساس نمی کرد که این یک ممیزی است و بیشتر فکر می کرد یک پیرایش برای بهتر شدن فیلم است.

کارگردان فیلم سینمایی «مارمولک» بیان کرد: تمام مسئولان آن زمان فیلم های ما را با دقت می دیدند و همین مساله یک حس جمعی خوب را به ما می داد. فکر می کنم در حوزه فیلمسازان جوان در سال های اخیر این امر مغفول مانده و متولیانی مانند متولیان دهه ۶۰ وجود ندارد. در واقع جوانان سینمای ایران این روزها خیلی رها هستند و این نگاه وجود دارد که در بخش مدیریت سینمای ایران  هیچ گونه نگاه جمعی و اتاق فکری وجود ندارد. در دهه ۶۰ همه ما فکر می کردیم باید سینمایی داشته باشیم که ملیت و هویت ایرانی داشته باشد.

سعید عقیقی پژوهشگر سینما نیز در این نشست بیان کرد: متاسفانه اصطلاحاتی در دهه ۶۰ باب شد که از آن جمله می توان به سینمای گلخانه ای و سینمای سیاه نمایی اشاره کرد. این اصطلاحات از سوی منتقدان آن زمان شکل گرفت و نمی توان نگاه تحقیق گونه ای به آن داشت.

انتهای پیام/