نیویورک تایمز:
مصوبه سنا، بی تدبیری درقبال تفاهم با ایران
روزنامه نیویورک تایمز با انتقاد شدید از مصوبه جدید سنای آمریکا نوشت: کمیته روابط خارجی سنا با انجام حرکتی خطا و ناشایست، اقتدار رئیس جمهوری را برای هدایت سکان سیاست خارجی کشور که اصولا برای انجام این مهم انتخاب شده است، تضعیف کرد.
به گزارش بولتن نیوز،
این روزنامه آمریکایی در گزارشی نوشت: توافق هسته ای،
بهترین بخت برای محدود کردن برنامه هسته ای ایران است. اما 'کمیته روابط
خارجی' سنا روز سه شنبه به اتفاق آرا طرح پیشنهادی جمعی از سناتورها را
تصویب کرد که به موجب آن کنگره مجاز شمرده می شود متن نهایی توافق هسته ای
ایران را مرور کرده برای تصویب آن را به رای گیری گذارد.
این مصوبه همچنین اوباما را از فسخ تحریم های اقتصادی ایران منع می کند، در حالیکه این موضوع عنصر حیاتی هر توافقی با ایران است.
این مصوبه افزون بر آن اوباما را موظف می سازد ظرف 30 تا 52 روز پس از امضای توافق، آن را برای اعلام نظر تسلیم کنگره کند. مجموع مجلسین سنا و نمایندگان آمریکا باید این توافق را تصویب کنند.
توافق برنامه هسته ای ایران را تحت قیود و محدودیت هایی در می آورد.
اقدام کمیته روابط خارجی سنا نیرویی تازه به سناتورهایی می بخشد که بطور جدی منتقد اوباما بابت مذاکره کردن با ایران هستند، اما این سناتورها در ازای انتقادهایشان، هیچ راه حل جایگزین و قابل اعتمادتری برای توافق مقدماتی که هم اکنون روی میز است ارائه نمی کنند .
نیروی محرک پشت سر مصوبه کمیته روابط خارجی سنا، جمهوریخواهان بودند که سلطه کامل بر کنگره دارند. ضمن آن کمیته روابط خارجی سنا باید به حق قدردان حمایت های دمکراتها از مصوبه مزبور باشد که اجماع را در تصویب آن امکان پذیر ساخت.
واکنش اوباما به مصوبه کمیته مزبور این بود که آن را وتو کند اما وی اندکی بعد به این علت که مصوبه حمایت هر دو جناح را پشت سر دارد و این اجماع می تواند وتوی اوباما را باطل کند، تصمیم گرفت آن را امضا کند.
البته دولت اوباما موفق شد تا حدودی کمیته را در پاره ای موارد ملزم به سازش کند و توانست آنها را ملزم کند دوره مرور توافق در کنگره کوتاه باشد و زمان لغو تحریمها را تعدیل کرد.
امکان دارد رضایت دادن اوباما به این مصوبه یک شگرد (تاکتیک) باشد.
اوباما ترجیح داد در عوض آنکه سرمایه سیاسی اش را هزینه کند و از هر دو مجلس کنگره عبور کند، از حق خود برای وتوی نتیجه رای گیری کنگره در مورد توافق بهره ببرد.
به هر حال، اقدام کمیته روابط خارجی سنا اوباما را به عنوان تنها رییس جمهوری دخیل در مذاکرات هسته ای که احتمالا مجاز به اجرای کامل تعهداتش نخواهد بود، در موقعیت دشواری قرار داد.
توافق هسته ای محصول مذاکرات چند ملیتی با ایران است که به جز آمریکا، کشورهای فرانسه، انگلیس، چین، آلمان و روسیه هم در آن مشارکت دارند.
در هیچ کشور دیگری در جهان؛ تشکیلات قانونگذاری تقاضای حقی ویژه برای خود به منظور مسدود کردن یک توافق را ندارد.
وانگهی اگر هم به دستور کنگره، اوباما حق فسخ تحریمهای ایران را نداشته باشد، امکان دارد اتحادیه اروپا و شورای امنیت سازمان ملل تحریمهایی را که خود اعمال کرده اند، از میان بردارند . با این حساب تصمیم گیری آمریکا در این زمینه اهمیت خود را از دست خواهد داد.
آمریکا و ایران از زمان پیدایش انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 دشمنان قسم خورده یکدیگرند.
مصوبه کمیته روابط خارجی سنا، بدگمانی ایران را به آمریکا تقویت خواهد کرد و راه دشوار و پرسنگلاخ پیشرفت به سوی حصول توافق را که هفته اینده از سر گرفته خواهد شد، پیچیده تر از قبل می کند.
استدلال سناتورهای مدافع مصوبه کمیته روابط خارجی سنا این است که قانون اساسی این حق ویژه را به کنگره اعطا کرده که توافق نهایی را تائید و تصویب کند .
اما هیچ ماده ای در قانون اساسی آمریکا کنگره را ملزم نمی سازد بنوعی به درون مذاکرات دخول کند. این مذاکرات تنها ابزار موثر برای مسدود کردن راه ایران به سمت تولید سلاح هسته ای است .
هر توافق نهایی که به دست آید یک توافق سیاسی خواهد بود .
دولت اوباما می گوید که این توافق سندی نیست که نیاز به تصویب کنگره داشته باشد و یک سند قانونی الزام آور هم نخواهد بود. این توافق یک پیمان رسمی نیست که مستلزم تصدیق سنا باشد.
در تاریخ آمریکا، همه روسای جمهوری به اقتضای مسوولیت اجراییشان مذاکرات مشابهی برای حصول توافق هایی انجام داده اند.
این مصوبه همچنین اوباما را از فسخ تحریم های اقتصادی ایران منع می کند، در حالیکه این موضوع عنصر حیاتی هر توافقی با ایران است.
این مصوبه افزون بر آن اوباما را موظف می سازد ظرف 30 تا 52 روز پس از امضای توافق، آن را برای اعلام نظر تسلیم کنگره کند. مجموع مجلسین سنا و نمایندگان آمریکا باید این توافق را تصویب کنند.
توافق برنامه هسته ای ایران را تحت قیود و محدودیت هایی در می آورد.
اقدام کمیته روابط خارجی سنا نیرویی تازه به سناتورهایی می بخشد که بطور جدی منتقد اوباما بابت مذاکره کردن با ایران هستند، اما این سناتورها در ازای انتقادهایشان، هیچ راه حل جایگزین و قابل اعتمادتری برای توافق مقدماتی که هم اکنون روی میز است ارائه نمی کنند .
نیروی محرک پشت سر مصوبه کمیته روابط خارجی سنا، جمهوریخواهان بودند که سلطه کامل بر کنگره دارند. ضمن آن کمیته روابط خارجی سنا باید به حق قدردان حمایت های دمکراتها از مصوبه مزبور باشد که اجماع را در تصویب آن امکان پذیر ساخت.
واکنش اوباما به مصوبه کمیته مزبور این بود که آن را وتو کند اما وی اندکی بعد به این علت که مصوبه حمایت هر دو جناح را پشت سر دارد و این اجماع می تواند وتوی اوباما را باطل کند، تصمیم گرفت آن را امضا کند.
البته دولت اوباما موفق شد تا حدودی کمیته را در پاره ای موارد ملزم به سازش کند و توانست آنها را ملزم کند دوره مرور توافق در کنگره کوتاه باشد و زمان لغو تحریمها را تعدیل کرد.
امکان دارد رضایت دادن اوباما به این مصوبه یک شگرد (تاکتیک) باشد.
اوباما ترجیح داد در عوض آنکه سرمایه سیاسی اش را هزینه کند و از هر دو مجلس کنگره عبور کند، از حق خود برای وتوی نتیجه رای گیری کنگره در مورد توافق بهره ببرد.
به هر حال، اقدام کمیته روابط خارجی سنا اوباما را به عنوان تنها رییس جمهوری دخیل در مذاکرات هسته ای که احتمالا مجاز به اجرای کامل تعهداتش نخواهد بود، در موقعیت دشواری قرار داد.
توافق هسته ای محصول مذاکرات چند ملیتی با ایران است که به جز آمریکا، کشورهای فرانسه، انگلیس، چین، آلمان و روسیه هم در آن مشارکت دارند.
در هیچ کشور دیگری در جهان؛ تشکیلات قانونگذاری تقاضای حقی ویژه برای خود به منظور مسدود کردن یک توافق را ندارد.
وانگهی اگر هم به دستور کنگره، اوباما حق فسخ تحریمهای ایران را نداشته باشد، امکان دارد اتحادیه اروپا و شورای امنیت سازمان ملل تحریمهایی را که خود اعمال کرده اند، از میان بردارند . با این حساب تصمیم گیری آمریکا در این زمینه اهمیت خود را از دست خواهد داد.
آمریکا و ایران از زمان پیدایش انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 دشمنان قسم خورده یکدیگرند.
مصوبه کمیته روابط خارجی سنا، بدگمانی ایران را به آمریکا تقویت خواهد کرد و راه دشوار و پرسنگلاخ پیشرفت به سوی حصول توافق را که هفته اینده از سر گرفته خواهد شد، پیچیده تر از قبل می کند.
استدلال سناتورهای مدافع مصوبه کمیته روابط خارجی سنا این است که قانون اساسی این حق ویژه را به کنگره اعطا کرده که توافق نهایی را تائید و تصویب کند .
اما هیچ ماده ای در قانون اساسی آمریکا کنگره را ملزم نمی سازد بنوعی به درون مذاکرات دخول کند. این مذاکرات تنها ابزار موثر برای مسدود کردن راه ایران به سمت تولید سلاح هسته ای است .
هر توافق نهایی که به دست آید یک توافق سیاسی خواهد بود .
دولت اوباما می گوید که این توافق سندی نیست که نیاز به تصویب کنگره داشته باشد و یک سند قانونی الزام آور هم نخواهد بود. این توافق یک پیمان رسمی نیست که مستلزم تصدیق سنا باشد.
در تاریخ آمریکا، همه روسای جمهوری به اقتضای مسوولیت اجراییشان مذاکرات مشابهی برای حصول توافق هایی انجام داده اند.
منبع: ایرنا
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
