چرا رأی گیری الکترونیکی امنیت لازم را ندارد؟!

گروه رسانه، ما امروزه حتی کارهای بانکی خود را به صورت آنلاین انجام می دهیم، پس چرا نمی توانیم آنلاین رأی بدهیم؟

به گزارش بولتن نیوز، این سوال یاسخ جالبی دارد که در گزارشی که به تازگی توسط نشریه گاردین تهیه شده، کارشناسان امنیتی درباره آن توضیح می دهند: 

ما همه کارها را آنلاین انجام می دهیم از تعیین وقت پزشکی گرفته تا مدیریت حساب های بانکی - اما هنوز نمی توانیم با استفاده از رایانه های شخصی و یا تلفن های هوشمند خود رای بدهیم.

گویا طبق برنامه های پیش بینی شده، این وضعیت عدم امنیت می بایست تا سال 2020 تغییر کند، بخصوص که گزارشات دولتی از درخواست تکرار رای گیری آنلاین برای همین سال خبر می دهد. اما منتقدان همچنان در این مورد توصیه به احتیاط می کنند؛ آنها می گویند رای گیری الکترونیکی آنقدر امنیت ندارد که بتوان مسئولیت حفاظت از اساس دمکراسی را به آن سپرد و شاید هرگز چنین نشود.


انگلستان پیش از این در انتخابات محلی – سال های 2002، 2003 و 2007 – در این حوزه دست به تلاش هایی زد، اما استونی بطور شناخته شده، اولین کشوری است که در انتخابات عمومی پارلمان خود در سال 2007 رأی گیری آنلاین را تجربه کرد.

با این حال، مگ هیلیر، نماینده حزب کار در پارلمان و عضو کمیسیون دیجیتال که خود گزارش 2020 را نوشته، اذعان کرده که این تیم "برای بررسی جزئیات مسائل مربوط به امنیت و مکانیزم راه اندازی رأی گیری آنلاین برنامه ریزی نشده" و  امیدوار است که کمیسیون انتخابات و دیگران مسئولیت این امر را بر عهده بگیرند.

رای گیری الکترونیکی ( e-voting)  

نمایندگانی که این گزارش را تدوین کرده اند همگی اذعان دارند که نگران سطح امنیتی رأی گیری الکترونیکی بوده اند، اما درعین حال بر این باورند که مزایای این کار ارزش نگرانی ها و مشکلات احتمالی این روش رأی گیری را دارد.

گروه کمپین وب روتز دموکراسی گذشته از استدلال در گزارش خود در دفاع از اجرای رأی گیری آنلاین، ادعا کرد که چنانچه رای گیری به صورت آنلاین انجام شود، دو سوم از پاسخ دهندگان به نظرسنجی ها به احتمال زیاد در انتخابات شرکت می کنند و این ادعا به خصوص برای رای دهندگان جوان صحت بیشتری دارد.

به علاوه در این گزارش ادعا شده که رای گیری آنلاین، هزینه هر برگ رأی به شیوه سنتی را تا یک سوم و به میزان 2.59 £ کاهش می دهد و در عین حال تعداد آرای مخدوش و تصادفی را نیز بطور چشمگیری کم می کند.

در گذشته نیز هر بار که انگلستان تصمیم به اجرای ایدۀ انتخابات الکترونیکی می گرفت از این وعده های خوش بینانه زیاد داده می شد. در سال 2002 در پنج شورای محلی، برای رای دهندگان شرایطی فراهم شد تا از طریق اینترنت خانگی، پیامک متنی و "کافی نت ها" رای بدهند. در سال 2003 این رقم به 14 شورای محلی افزایش یافت.

سطح مشارکت در انتخابات به طور متوسط ​​4.9 نقطه افزایش یافت، امادر مقایسه با تین سایدجنوبی به میزان 20 نقطه و با واله رویال حدود دو نقطه متفاوت بود.

پس از انتخابات سال 2003 یک گزارش در بی.بی.سی نشان داد که رای گیری الکترونیکی "چندان تاثیرگذار نبوده است." به رأی دهندگان یک برگه رای و  یک شماره رهگیری شخصی  داده شد، اما این تکنولوژی مشکلات و مسائلی دربرداشت - در سنت آلبانز، رایانه های شخصی موجود در کابین های رای گیری مشکل قطع و وصل شبکه داشتند و رای دهندگان مجبور شدند به صورت سنتی رای کاغذی بدهند.

یکی دیگر از 5 مورد رای گیری آزمایشی در سال 2007 انجام شد و همگی "به طور گسترده ای موفق" اجرا شد - اما طی 8 سال بعدی، هیچ نوع رای گیری الکترونیکی دیگری دست کم در انگلستان برگزار نشد.

رای گیری آنلاین در سراسر جهان تجربه شده است، هرچند بسیاری از موارد آزمایشی، در سطح انتخابات شهری و یا  موارد مشابه  به اجرا درآمده است. استونی اما از سال 2005 تاکنون، از این روش استفاده کرده و در سال 2007 نیز از این روش برای انتخاب نمایندگان مجلس این کشور کمک گرفته است – البته،  تنها 4/5 درصد از رای دهندگان با استفاده از سیستم آنلاین رای خود را اعلام کرده اند.

نگرانی های امنیتی

تمامی این مزایای بالقوه چنانچه نتوانیم به نتیجه کار اعتمادکنیم قابل بحث هستند، اما تاکنون هیچ گونه اعتراض جدی علیه سیستم های الکترونیکی رای گیری صورت نگرفته - و یا دست کم ما از چنین اعتراضی آگاه نیستیم.

طبق گزارشی در مورد رای گیری الکترونیکی در سوئیس از گروه حقوق سایبری هاروارد، رای دهندگان از این روش دیجیتال استقبال چندانی نمی کنند.

این گزارش می افزاید: "با این حال منطقی است که با افزایش کاربرد ایتن سیستم ، تعداد حملات و انتقادات از این روش افزایش یابد."
    
اندرسون گفت: اگر دولت بر اجرای رای گیری الکترونیکی پافشاری کند که به نظر می رسد چنین برنامه ای هم دارد، باید از کارشناسان امر کمک بگیرد و یک سیاستمدار سبز وجود دارد که بطور کامل از این موضوع اطلاع دارد.

جیسون کیت کات، رهبر شورای شهر «برایتون و هوو» باوجود سال ها تلاش در راستای توسعه GNU.FREE، یا همان سیستم رای گیری آنلاین، هنوز هم - نه خودش و نه حزب اش - طرفدار این روش نیستند.

او می گوید: پس از سال ها کار بر روی این روش من و بسیاری از دانشمندان علوم کامپیوتری به این نتیجه رسیدیم که رای گیری آنلاین با تکنولوژی فعلی نمی تواند به اندازه کافی امن و قابل اعتماد اجرا شود. "به همین دلیل توسعه این سیستم را متوقف کردم، اما همچنان به تلاش و تحقیق در این حوزه ادامه می دهم."

این تحقیقات شامل بررسی و مشاهدۀ سیستم های رای گیری و شمارش آرای الکترونیکی مورد استفاده در انگلستان و استونی است.

او می گوید: وقتی که من و همکارانم موارد آزمایشی را بررسی کردیم، به معایبی جدی در امنیت و قابلیت اطمینان سیستم های مورد استفاده برخورد کردیم. "بله، ما هر بار مشکلاتی پیدا کرده ایم و مشاهدات خود را در مقالات کارشناسی شده مستند کردیم."

کیت کات استدلال می کند که هر انتخابات درست سیاسی باید 3 شرط مهم داشته باشد: «امنیت»، «گمنامی» و «قابلیت اثبات»، تامین این 3 شرط کاری، برخلاف سایر تعاملات کاری بسیار دشواراست."

بانکداری آنلاین مشکلات زیادی اما در مورد کارهای بانکی، شما می توانید درصورت اشتباه با بررسی صورت حساب بانکی خود همه چیز را به حالت اول بازگردانید و خسارت را جبران کنید. اما هنگام رای دادن اگر خطایی صورت گیرد امکان جبران و بازگرداندن رای وجود ندارد. شما نمی توانید پس از ثبت رای، درستی  آن را بررسی کنید؛ چرا که اینکار احتمال فروش و تخلف رای را بالا می برد.

کاربرد آن همه کاغذ در رای گیری استاندارد شاید کمی قدیمی و تاریخ گذشته جلوه کند، اما برخی کارشناسان بر این باورند که این روش اثرات ماندگاری دارد که رای گیری با رایانه های شخصی و یا به صورت تلفنی از چنین سطح ماندگاری برخوردار نیست. جیم کیلوک، مدیر اجرایی گروه گسترش حقوق با بیان این که همواره نوعی تضاد اساسی میان تایید و تصدیق آرا از یک سو و مخفی ماندن آرا از سوی دیگر وجود دارد، تاکید می کند: "برگه های رای کاغذی این مشکل را به خوبی برطرف می کند اما این کار از طریق کامپیوتر بسیار دشوار است، چراکه روش های آنلاین به هر حال اثری از خود برجای می گذارند.
 
راس اندرسون، استاد امنیت کامپیوتر در دانشگاه کمبریج معتقد است: رای دادن خارج از حوزه رای گیری، خطر یا احتمال دستکاری آرا را بالا می برد.
 
او می گوید: "وقتی فرد رای دهنده به جای حضور در حوزه های اخذ رای، در منزل می ماند تا (از طریق پست، تلفن و یا اینترنت) رای بدهد، خود به خود با این کار، دامنه خرید و فروش یا تخلف در روند رای گیری، افزایش می یابد. و ما این روند فزاینده را در بریتانیا و پس از انتخابات پستی 2001 شاهد بوده ایم که طی آن رای گیری پستی ابتدا بسیار مناسب و درست برگزار شد اما همه احزاب، سعی کردند به شیوه های مختلف و اعمال فشار آرای مردم را به نفع خود مصادره کنند."

بررسی قانون سایبری هاروارد درمورد رای گیری الکترونیکی آزمایشی که در سوئیس انجام شده نیز بار دیگر نشان داد که سیستم های الکترونیکی رای گیری گذشته از نرم افزارهای مخرب و تهدیدات مربوطه باید در مقابل خطر دستکاری آرا، بهینه سازی شوند.


از آنجا که هیچ امضایی در کار نیست، این خطر وجود دارد که رای دهندگان آنلاین، بواقع دارای همان هویتی که ادعا می کنند، نباشند این گزارش ضمن تاکید بر این نکته می افزاید: "رای گیری آنلاین هم درست مانند رای گیری پستی یا حضوری به احتمال زیاد، به طورکامل از خطر دستکاری آرا و فاش شدن مصون نیست و صددرصد امنیت ندارد."

کیلوک اشاره می کند: "... همه این موارد قبل از درنظرگرفتن نرم افزارهای مخرب و سایر ملاحظات امنتی سایبری است؛ به عبارت دیگر، گویی فردی به طورمستقیم سعی در هک کردن آرای ماخوذه دارد و باید این اطمینان حاصل شود که دستگاه هیچیک از رای دهندگان دستکاری نشده است." چالشی که بی پایان و غیر قابل عبور به نظر می رسد.

او گفت: "بی پرده بگویم، رای گیری اینترنتی وحشتناک است. هنگامی که کارشناسان امنیتی، انتخابات استونی را به دقت بررسی کردند، شوکه شدند زیرا متوجه شدند که چقدر با این روش تخلف و فریب این سیستم و سرقت رای کار ساده ای است... ما نباید بر سر دموکراسی قمار کنیم."
 
عدم شفافیت یکی دیگر از مسائل مهم امنیتی است -به خصوص اگر جمع آوری داده ها، تجزیه و تحلیل و ذخیره سازی ها، در سیستم های IT صورت گیرد که به طور کامل شفاف نیست یا درک آنها دشوار است.
 
گزارش حقوقی دانشگاه هاروارد اشاره می کند: "این امر می تواند به نوعی تهدید برای مشروعیت انتخابات تبدیل شود، زیرا اکثر مردم از لحاظ فنی به اندازه کافی ماهر نبوده و  قادر به کنترل این امر نیستند که آیا این  سیستم واقعا بی وقفه کار می کند یا خیر."
 
"درست مانند همه رای گیری ها، "متوسط" شهروندان همواره در شمارش آرا کمک می کنند. این امر – به نوعی – حس مشترک کنترل و ارتباط با دولت را در میان مردم تقویت می کند."

البته این بحث صرفاً انتخابات عمومی را در بر می گیرد. اندرسون می گوید: رای گیری آنلاین برای "رای گیری های کم خطرتر" مناسب است - او اشاره می کند که خود از این روش در انتخابات موسسات فنی و مهندسی، و شوراهایی دانشگاهی استفاده می کند - اما تاکید می کند که "این روش در انتخابات هایی که در ذات آنها  انگیزه مخالفت پر رنگ تر است، کاربرد مناسبی ندارد."
 
در واقع وینس کیبل معتقد است که این روش تنها در رای گیری های کوچکتر مانند انتخابات اتحادیه ای مناسب است زیرا سطح مشارکت افراد را افزایش می دهد.