امام خمینی (ره): "... من فراموش نمی کنم قصه روز جمعه را که آن طور با شکوه، با نورانیت و با استقامت گذشت ..."
نماز جمعه ای خونین به پا شد و دانشگاه تهران کربلا شد
فدایی نماز جمعه عشق چه رازی داشت راز جمعه عشق
مگر دست و تن و سر را ندیدید فدایی های رهبر را ندیدید
به گزارش بولتن نیوز، سی سال پیش، 24 اسفند ماه سال 63 در جمعه ی خونین دانشگاه تهران و هنگامی که آیت الله خامنه ای (رئیس جمهور وقت) به عنوان امام جمعه در حال ایراد سخنرانی بودند، انفجاری مهیب به وقوع پیوست و نتیجه این رخداد پرپر شدن چهارده گل بود از گل های باغ نماز جمعه؛
چهارده سجادهنشین عاشق؛
چهارده کبوتر خونین بال؛
چهارده نمازگزار دلباخته؛
جهارده شهید قطعه قطعه شده که قالیچه بمب گذاری شده توسط عمّال گروهک منافقین را برای خود به قالیچه سلیمان محول کرده و با آن به ملکوت پرواز کردند.
شهدایی که هر چند هویت اکثرشان به رغم تکه تکه شدن اجساد مطهرشان بر اثر انفجار بمب شناسایی شد، امّا کم مهری های سی سال گذشته نسبت به آن ها مُهر افتخاریبر پیشانیشان به عنوان شهدای مظلوم و بی نام و نشان زد؛ شهدایی که در عین شناسایی و با وجود ساختن جایگاهی نمادین به عنوان یادبود، در عمل گمنام ماندند.
شهدای نماز جمعه ای که امام راحل (ره) مطالبی عمیق و تامل برانگیز را پیرامون آن ها در صحیفه نور بیان فرمودند.
نماز جمعه ای که رهبر انقلاب در آن زمان خود در جایگاه امامت حضور داشتند.
شهدای نماز جمعه؛ شهدایی که معلوم نیست چرا بر خلاف اهمیت و حساسیت محل شهادتشان در رسانه های داخلی و خارجی به عنوان مرکز سیاسی عبادی جمهوری اسلامی، خودشان مورد کم لطفی واقع شده اند؟
شهدایی که به رغم تلاش جسته و گریخته خانواده های برخی از آن ها در طول سه دهه گذشته حتی ملاقاتی مختصر با امام حمعه وقت روز شهادت عزیزان خود نداشته اند.
شهدایی که انگار تجدید خاطره شان برای کسی منفعتی نداشته است؛ شهدایی که در طول سی سال گذشته چندی از مسئولین نظام اراده ای برای ملاقات با خانواده های آنان را ابزار نکرده اند ، شهدایی که تحتی ستاد نماز جمعه دانشگاه تهران به عنوان متولی اصلی موضوع تلاش موثری حداقل در راستای روشن نمودن فلسه ی شهادت شان صورت نداده است؛ تلاش و همّت برای بزرگداشت نام و نشان آنجا که بماند!
تلاش برای ساخت فیلمی ماندگار از حادثه افنجار بمب در نماز جمعه دانشگاه تهران؛
تلاش برای ساخت نماهنگی ارزشی در توصیف و نمایش پروازی خونین در دانشگاه تهران.
آری؛ شهدای نماز جمعه؛
شهدایی که در برنامههای عریض و طویل رسانههای رسمی نیز جایی در طول سی سال گذشته نداشته اند؛ متاسفانه حتی به اندازه مواد خوراکی، کالاهای لوکس و ... نیز برای رسانه ملی اهمیت نداشته اند؛ شهدایی که بر خلاف اظهارات مسئولین نظام مبنی بر ضرورت احیاء یاد و خخاطره شهدا، احیاء فرهنگ جهاد و شهادت، احیاء فریضه نماز و ... با کمال تاسف حتی به اندازه خوانندگانی مثل خوانندگان پاپ -که مشی و رویکرد فعالیت آن ها هیچ تناسبی با هداف نظام و انقلاب اسلامی نداشته و ندارد- در رسانه ملی جا ندارد.
رسانه ملی آن قدر که در قالب برنامه های مختلف و متعدد بر خلاف منویات رهبر انقلاب به ترویج موسیقی و فرهنگ وارداتی مشغول است، در طول سی سال گذشته چقدر به شهدا پرداخته است؟
در کدام برنامه ولو یکبار در طول سی سال گذشته یادی از شهدای مظلوم نماز جمعه کرده است؟
آری شهدای نماز جمعه؛
شهدایی که در آستانه اقامه نماز جمعه به قصد قرب الهی، وصل الهی نصیبشان شد.
شهدایی که آن چنان نزد خداوند متعال عزیز شده بودند که از سکوی پروازی نماز جمعه به عرش راه یافتند.
شهدایی که آن قدر منزلت یافته بودند که همچون مولا و مقتدای خود امیرمومنان علی علیه السلام در محراب نماز به دیدار حق تعالی شتافتند.
شهدایی که عرش را به فراش و آسمانی شدن را به زمینی ماندن ترجیح داده بودند.
شهدایی که دلتنگی برای ملکوت دنیا را برای آن ها تنگ کرده بود.
شهدایی که دل از تعلقات دنیایی و حتی عزیزان و فرزندان خود بریده بودند تا دل به دلدار و جان به جانان بسپارند.
شهدایی که بی نام و نشان به قربانگاه عشق آمدند تا چون کبوتری خونین بال از سجاده به سجده رسند.
شهدایی که جایشان حتی در میان خانواده و دوستانشان نبود.
شهدایی که در زمین جایی نداشتند.
شهدایی که گرچه ظاهراً گمنام نبودند اما همچون شهدای گمنام بی نشانند.
و ... شهدایی که ...
شهدایی که حتی در تقویم رسمی نظام جمهوری اسلامی جایی نداشته و ندارند ...
فیلم این حادثه را در زیر قابل مشاهده است:
دقيقا حرف دل ما فرزندان شهداي نمازجمعه را زديد...