مصر، سرزمین ارادت به اهل بیت علیهم السلام
محسن اکبری شاهرودی
القاهرة و ما ادراک ما القاهرة؟ چه کسی می تواند آنجا را بشناسد و به شرف و عظمت آن پی ببرد؟
سرزمینی متبلور از نشانه های خدا؛ مقامات اولیاء الله، با مردمانی شیفته خوبی ها.
سرزمینی مفتخر به نام ابوالاحرارِ قیام آزادی بخش بشریت یعنی حسین علیه السلام و مشعوف از وجود مقامی به نام ادامه دهنده عاشورا یعنی زینب سلام الله علیها.
آری! مصر را می گویم. مصری که «م» آن محبت به اهل بیت علیهم السلام، «ص» آن صفا و پاکی در عشق به ایشان و «ر» آن روحانیت و معنویت قلوب شیفتگان اهل بیت علیهم السلام در آنجاست.
چه کسی می تواند انکار کند که مصری ها از قدیم الایام به این خاندان پاک و الهی علاقه بی حدّ داشته اند؟ چه کسی می تواند انکار کند که بزرگان و دانشمندان مصر، در جلالت و عظمت این خاندان نور، چه قلم فرسایی ها کرده و چه سخن ها رانده اند؟ چه کسی می تواند انکار کند این همه عشق و دلباختگی به محضر اهل بیت عصمت و طهارت را؟ آیا کسی می تواند این روزهای مصر را ببیند و عشق مردمان شیفته آنجا به آل الله را نبیند؟
این روزها در مصر غوغا است، چه پیش آمده است، دریای مصر به تلاطم است و موج های این دریا یک صدا بیشتر تولید نمی کنند و آن هم «حسین» است.
آری! حدود نُهصد سال پیش در چنین روزهایی سر مبارک حضرت سیدالشهداء علیه السلام، از عسقلان به مصر منتقل شد تا حرمی شود برای دل های شیفته اهل بیت علیهم السلام؛ حرمی با عنوان «مشهد رأس الحسین علیه السلام»؛ حرمی که شده است حاکم بر قلوب مصری ها با کرامت ها و معجزات بسیار؛ چه معجزه ای که صلاح الدین ایوبی آن را مشاهده کرد و به این مقام تعظیم نمود و چه کراماتی که شیوخ و بزرگان الازهر آنها را دیدند و حکایت کردند که هر که می خواهد قطره ای و فقط قطره ای از اقیانوس کرامات این حرم ملک پاسبان را مشاهده کند، کتاب «الاتحاف بحب الاشراف» شیخ و بزرگ اسبق الازهر الشیخ الشبراوی را ببیند تا اندکی به اهمیت مقامات موجود در مصر پی ببرد.
و اثر مشاهده همین معجزات است که مردم مصر در این ایام، ده روز با برپايی چادرها و گستردن سفره‌ها از میهمانان امام خوبان، استقبال و پذيرايی می کنند و در اطعام مردم، سنگ تمام می گذارند.
و آن گاه که شب موعود فرا می‌رسد، حیّ الحسين قاهره، لبريز از ارادتمندان امام، از پير و جوان و مرد و زن می‌شود که شهر و ديار خود را ترک کرده و به عشق حسين و اهل بيت پيامبر گرد هم می آیند.
و البته دشمنان اهل بیت علیم السلام این شور و شعور را نمی خواهند و نمی خواهند این حرم این گونه باقی بماند، اما چه کنند که سیل انبوه جمعیت ارادتمندان حسینی، زبان هایشان را بسته و قدرتشان را ربوده است.
وه! چه مراسم عظیمی است که تا نیمه های شب با شعرخوانی و مدیحه سرایی خادمان این خاندان ادامه پیدا می کند و این پیام را به جهانیان صادر می کند که «عشق به حسین، مرز نمی شناسد».
باید مصر را درک کرد و گوهر بی بدیل عشق الهی مردمان آن دیار به اهل بیت علیهم السلام را قدر دانست. «اللهم ارزقنا زیارة مشهد رأس الحسین و سائر المشاهد المشرفة فی القاهرة.»
سرزمینی متبلور از نشانه های خدا؛ مقامات اولیاء الله، با مردمانی شیفته خوبی ها.
سرزمینی مفتخر به نام ابوالاحرارِ قیام آزادی بخش بشریت یعنی حسین علیه السلام و مشعوف از وجود مقامی به نام ادامه دهنده عاشورا یعنی زینب سلام الله علیها.
آری! مصر را می گویم. مصری که «م» آن محبت به اهل بیت علیهم السلام، «ص» آن صفا و پاکی در عشق به ایشان و «ر» آن روحانیت و معنویت قلوب شیفتگان اهل بیت علیهم السلام در آنجاست.
چه کسی می تواند انکار کند که مصری ها از قدیم الایام به این خاندان پاک و الهی علاقه بی حدّ داشته اند؟ چه کسی می تواند انکار کند که بزرگان و دانشمندان مصر، در جلالت و عظمت این خاندان نور، چه قلم فرسایی ها کرده و چه سخن ها رانده اند؟ چه کسی می تواند انکار کند این همه عشق و دلباختگی به محضر اهل بیت عصمت و طهارت را؟ آیا کسی می تواند این روزهای مصر را ببیند و عشق مردمان شیفته آنجا به آل الله را نبیند؟
این روزها در مصر غوغا است، چه پیش آمده است، دریای مصر به تلاطم است و موج های این دریا یک صدا بیشتر تولید نمی کنند و آن هم «حسین» است.
آری! حدود نُهصد سال پیش در چنین روزهایی سر مبارک حضرت سیدالشهداء علیه السلام، از عسقلان به مصر منتقل شد تا حرمی شود برای دل های شیفته اهل بیت علیهم السلام؛ حرمی با عنوان «مشهد رأس الحسین علیه السلام»؛ حرمی که شده است حاکم بر قلوب مصری ها با کرامت ها و معجزات بسیار؛ چه معجزه ای که صلاح الدین ایوبی آن را مشاهده کرد و به این مقام تعظیم نمود و چه کراماتی که شیوخ و بزرگان الازهر آنها را دیدند و حکایت کردند که هر که می خواهد قطره ای و فقط قطره ای از اقیانوس کرامات این حرم ملک پاسبان را مشاهده کند، کتاب «الاتحاف بحب الاشراف» شیخ و بزرگ اسبق الازهر الشیخ الشبراوی را ببیند تا اندکی به اهمیت مقامات موجود در مصر پی ببرد.
و اثر مشاهده همین معجزات است که مردم مصر در این ایام، ده روز با برپايی چادرها و گستردن سفره‌ها از میهمانان امام خوبان، استقبال و پذيرايی می کنند و در اطعام مردم، سنگ تمام می گذارند.
و آن گاه که شب موعود فرا می‌رسد، حیّ الحسين قاهره، لبريز از ارادتمندان امام، از پير و جوان و مرد و زن می‌شود که شهر و ديار خود را ترک کرده و به عشق حسين و اهل بيت پيامبر گرد هم می آیند.
و البته دشمنان اهل بیت علیم السلام این شور و شعور را نمی خواهند و نمی خواهند این حرم این گونه باقی بماند، اما چه کنند که سیل انبوه جمعیت ارادتمندان حسینی، زبان هایشان را بسته و قدرتشان را ربوده است.
وه! چه مراسم عظیمی است که تا نیمه های شب با شعرخوانی و مدیحه سرایی خادمان این خاندان ادامه پیدا می کند و این پیام را به جهانیان صادر می کند که «عشق به حسین، مرز نمی شناسد».
باید مصر را درک کرد و گوهر بی بدیل عشق الهی مردمان آن دیار به اهل بیت علیهم السلام را قدر دانست. «اللهم ارزقنا زیارة مشهد رأس الحسین و سائر المشاهد المشرفة فی القاهرة.»
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
