نئومحافظه کاران نقشی محوری در انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا دارند

گروه بین الملل، نئومحافظه کاران، جناح کم تعداد اما با نفوذ در داخل حزب جمهوریخواه ایالات متحده آمریکا هستند. این گروه در اواسط دهه ۱۹۹۰ اعلام موجودیت کردند. بیانیه اندیشکده «پروژه قرن جدید آمریکایی» که در ژوئن ۱۹۹۷ منتشر شد، انجیل محافظه کاران نوین در ایالات متحده آمریکا به شمار می‌آید. نئومحافظه کاران نقشی اساسی در کشاندن آمریکا به جنگ عراق ایفا کردند و روابطی بسیار نزدیک با صهیونیست ها دارند. این گروه از طیف طرفداران سیاست خارجی تهاجمی هستند و خصومت بسیار شدیدی نیز با ایران و اسلام دارند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از بلومبرگ، جب بوش قبل از سخنرانی در مورد سیاست خارجی اش در روز چهارشنبه در شیکاگو، فهرستی از 21 مشاور  سیاست خارجی که به ستاد وی می پیوندند را منتشر کرد. نوزده نفر از این اشخاص برای صاحب نظران عرصه سیاست خارجی آشنا هستند (آنها حداقل در یکی از دولت های جمهوریخواه سالیان گذشته خدمت کرده اند)، اما نام یکی از آنها اقدامات نئومحافظه کارانی که آمریکا را به جنگ عراق کشاندند را در یادها زنده می کرد: پل ولفوویتز.

همانطور که تعدادی از افراد، مخصوصا لیبرال ها اشاره کرده اند، با اضافه کردن نام ولفوویتز- کسی که دوران کوتاه و پر از رسوایی حضور وی به عنوان رییس بانک جهانی تحت سایه نقش اساسی وی در تهاجم آمریکا به عراق در دولت جورج بوش قرار گرفته است- فرماندار سابق فلوریدا، جب بوش تقریبا نشان داده است که همان سیاست خارجی برادرش (جورج بوش پسر) را دنبال می کند. 

جب بوش، برادر جورج بوش

اما در حالی که جب بوش نئومحافظه کاران علاقمند به جنگ عراق را به کمپین ریاست جمهوری سال 2016 خود اضافه می کند، نماینده احتمالی حزب دموکرات یعنی هیلاری کلینتون نیز سالها صرف تعامل با آنها کرده است. یکی از بزرگترین نقاط ضعف کلینتون با توجه به عضویتش در حزب دموکرات این است که وی دوستدار سیاست خارجی تهاجمی (بازها) است – باراک اوباما از موافقت او با جنگ عراق علیه خودش در سال 2008 استفاده کرد، و دموکرات ها انتقاد وی از سیاست خارجی اوباما در مجله «آتلانتیک» در سال گذشته را مورد نکوهش قرار دادند. وی در آن مقاله ادعا می کرد که آمریکا باید معارضان میانه روی سوری را مسلح می کرد تا از ظهور گروه هایی مانند داعش جلوگیری شود.

در جولای سال 2014، نیویورک تایمز دو مقاله منتشر کرد که در آن کلینتون را به جنبش نئومحافظه کاری مرتبط دانست. در مقاله ای که با نام «اقدام بعدی نئوکانها» منتشر شد، جیکوب هیلبرون معتقد بود که نئوکان هایی مانند رابرت کیگن به کلینتون نزدیک می شوند، در حالی که جمهوریخواهان از مداخله گری های گذشته خود با شرمساری دور می شوند و سیاستمدارانی همچون سناتور رند پل را مورد استقبال قرار می دهند. در این مقاله آمده است:

دیگر نئوکان ها از میانه روی محتاطانه کیگن پیروی کرده اند و به خانم کلینتون احترام می گذارند. مکس بوت، یکی از اعضای ارشد اندیشکده «شورای روابط خارجی»، در مقاله خود برای مجله «نیو ریپابلیک» آورد: «روشن است که در دولت، وی یک شخص معتقد به اصول بود که موضعی قوی در مورد مسائل جنجال برانگیز، چه حمایت از حمله به افغانستان یا مداخله در لیبی داشت.»

پل ولفوویتز

و مساله این است که این نئوکان ها هدفی دارند. خانم کلینتون رای به حمله به عراق داد؛ از ارسال تسلیحات برای شورشیان لیبی حمایت کرد؛ رییس جمهور روسیه، ولادیمیر پوتین را به هیتلر تشبیه کرد؛ با تمام وجود از اسراییل حمایت می کند؛ و بر اهمیت ترویج دموکراسی تاکید می کند.

به راحتی می توان تصور کرد که خانم کلینتون جایی برای نئوکان ها در دولتش باز خواهد کرد. وقتی کسانی مانند رابرت کیگن با وی باشند، هیچکس نمی تواند به وی اتهام ضعیف بودن در مورد مسائل امنیت ملی را بزند.

جالب است که در ادامه این مقاله به این هم اشاره شده بود که دوره نئوکان های قدیمی تری مانند ولفوویتز، به خاطر قضیه عراق برای همیشه به سر آمده است.

کیگن که در زمان تصدی پست ریاست خارجه توسط کلینتون، عضو هیات مشاورین سیاست خارجی وی بود، عرق نئومحافظه کاری شدیدی دارد. وی عضو اندیشکده «پروژه قرن جدید آمریکایی» بود که اکنون منحل شده است، اندیشکده ای که در دوره دوم ریاست جمهوری جرج بوش نقشی محوری ایفا می کرد و از «سیاست ریگانی قدرت نظامی و اصول اخلاقی» حمایت می کرد. کیگن، ولفوویتز، دونالد رامسفلد، ویلیام کریستول، و جب بوش از اعضای این اندیشکده بودند. در سال 1998، بعضی از اعضای آن از جمله ولفوویتز، کیگن، و رامسفلد یک نامه سرگشاده خطاب به رییس جمهور بیل کلینتون منتشر کردند و از وی خواستند که صدام حسین را از قدرت خلع کند.

مقامات آمریکایی قبل از هر کاری باید وفاداری خود به صهیونیست ها را ثابت کنند

یک ماه قبل از مقاله هیلبرون در نیویورک تایمز، این روزنامه کیگن را فردی توصیف کرد که منتقد سیاست خارجی اوباما است، اما از کلینتون حمایت می کند. کیگن به نیویورک تایمز گفت: «من در مورد سیاست خارجی به کلینتون نزدیک هستم. اگر وی سیاستی را دنبال کند که ما فکر می کنیم دنبال می کند... این چیزی است که شاید بعضی ها آن را نئومحافظه کاری بنامند، اما قطعا هواداران وی سیاست خارجی اش را نئومحافظه کارانه نخواهند نامید.»