خبر۵۳ کلمه ای برای ۶۰ کشته و زخمی!

به گزارش بولتن نیوز، رادیو فردا در خبری که جزو اخبار مهم آن نبوده ودر حاشیه سایت با عنوان سرخط خبرها مطرح گردید نوشت:

"درپی اصابت یک فروند راکت به یک جشن عروسی در ولایت هلمند در جنوب افغانستان دستکم ۱۵ نفر کشته و ۴۵ نفر دیگر مجروح شدند. اغلب قربانیان این حادثه را زنان و کودکان تشکیل می دهند. این راکت روز چهارشنبه در جریان تبادل آتش میان سربازان افغان و نیروهای طالبان شلیک شده است."

تعجب نکنید همه خبر همین بود! ۵۳ کلمه برای شصت کشته و زخمی، و دیگر هیچ!

حال اگر یکی از نیروهای آمریکایی ولی فارسی زبان مانند ندا آقاسلطان ها را خودشان می کشتند،حداقل ۵۳ خبر برای آن تهیه می شد! ادامه خبر رادیو فردا که فقط یک جمله است، هیچ ربطی به این واقعه ندارد و فقط به آمار دهی پرداخته:

"در سال ۲۰۱۴ میلادی که مرگبارترین سال برای نیروهای دولتی و غیرنظامیان افغان محسوب می شود، حدود پنج هزار سرباز افغان کشته و نزدیک به ۱۰ هزار غیرنظامی نیز در این کشور کشته و یا مجروح شده اند."

اما بشنوید از برخی آمار که به قتل و غارتهای آمریکا پس از حملات ساختگی به دو آپارتمان خود انجام شد:
دست کم ۱۲۵ هزار نفر غیرنظامی از ابتدای حمله آمریکا به عراق کشته شده اند. البته گفته می شود که این رقم بسیار کمتر از شمار واقعی کشته شدگان است. جنگ هنوز تمام نشده و تعداد زیادی از غیرنظامیان هنوز در این کشور کشته می شوند. هنوز حدود سه میلیون و ۵۰۰ هزار عراقی (بیش از یکی از هر ۱۰ نفر) ازخانه هایشان آواره هستند و چندین میلیون عراقی از کشورشان گریخته اند. در افغانستان تعداد کشته شدگان در هر سال، از آغاز جنگ در اکتبر ۲۰۰۱ افزایش یافته است. شمار کسانی که در نتیجه جنگ می میرند (متوسط سالانه ۱۲۰۰۰ نفر) بیشتر از هنگامی است که طالبان در افغانستان قدرت را به دست داشتند. از سال ۲۰۰۴ تعداد غیرنظامیان کشته شده در درگیری های مسلحانه در پاکستان به اندازه کشته شدگان غیرنظامی در افغانستان، یا از آن هم بیشتر بوده است. حمله هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی باعث کشته شدن حدود دو هزار نفر شده که بیشتر آنها غیرنظامی بوده اند. ...

جان هر آمریکایی یا نیروی آمریکایی ای که در ایران فعالیت بکند چقدر می ارزد که باید فقط برای آنها کشت؟
فقط برای آنها خبر تهیه کرد؟
و فقط کشته های آنها را برجسته و مطرح نمود؟

         

آیا این همان آپارتاید نیست که به شکل نوین خود عرضه می گردد؟
 آیا یانکی های امروزی همان کابویهای قبلی نیستند که بدون محاکمه و با سرعت هرچه تمام تر، دیروز آدم می کشتند و امروز آدم ها را یکجا؟
 دیروز با هفت تیر، امروز با موشک و هواپیمای بدون سرنشین؟ 
دیروز هرکه سریع تر هفت تیر می کشید قهرمان بزرگتری بود و امروز هرچه زودتر به کشورها اتهام تروریسم بزنند و شهرهایشان را با خاک یکسان کنند ابرقدرت ترند؟
البته از آمریکا همان تراود که در اوست، اما برخی هموطنان ما چگونه با دیدن این جنایات بی سابقه بشری، باز هم آرمان شهر خود را در آمریکا و یا رابطه با آن و یا تسلطش بر ایران می جویند؟