فساد مالی در کشور ما هست، چون خودمان دوست داریم که باشد

گروه سیاسی - فساد مالی در کشور ما هست، چون خودمان دوست داریم که باشد. گویی فساد مالی و پرداختن به آن، شده وجه مشترک اقشار مختلف جامعه‌ی ایرانی. هرچند "مبارزه با فساد مالی" لقلقه‌ی زبان خیلی از ما مردم و مسئولین است، اما انگار ته دلمان بدمان نمی‌آید، این لقلقه‌ی زبان، در همین حد باقی بماند و هیچ‌وقت رنگ عملی به خود نبیند.

به گزارش بولتن‌نیوز، مردم ما خوبند، خیلی خوب. اما آیا این بدان معناست که هیچ عیب و ایرادی در جامعه‌ی ایرانی وجود ندارد؟ مسلم است که جواب منفی‌ست. بالاخره یکسری عیب و ایرادات هم در ما هم پیدا می‌شود. و یکی از این عیب‌ها، "غُر زدن" است. بی ‌رودربایستی باید قبول کنیم ملتی هستیم که خیلی غُر می‌زنیم. اصلا به نظر می‌رسد سرانه‌ی غُر در کشور ما بیشتر از بقیه‌ی کشورهاست. طلا بالا می‌رود، غُر می‌زنیم. پایین می‌آید، غُر می‌زنیم. تکان نمی‌خورد، غُر می‌زنیم. فرزندان‌مان ازدواج می‌کند، یک جور غُر می‌زنیم، ازدواج نمی‌کند، جور دیگر غُر می‌زنیم.

اما شاه موضوع غُر‌های ما، غُر سیاسی‌ست. زلزله می‌آید، دولت مقصر است. بچه‌مان دیر به خانه می‌رسد، دولت مقصر است. بین دو نماینده‌ی مجلس اختلاف می‌افتد، دولت مقصر است. اما برای غُر زدن سیاسی، موضوع از دولت بالاتر هم هست. و آن "فساد مالی‌" است. چه اینکه ریشه‌ی همه‌ی بدبختی‌های ما بخاطر چند فساد مالی اخیر است. خصوصا فساد سه هزار میلیاردی معروف که طبق آخرین ریشه‌یابی‌ها، حمله ناکام ناپلئون به مسکو هم ریشه در این فساد داشته.

حالا فکرش را بکنید دیگر فساد مالی در کشور ما نباشد. مردم عزیز و دوست‌داشتنی‌مان دیگر بر سر چه موضوعی غُر بزنند؟ دیگر چه بهانه‌ای پیدا کنند تا گران شدن شلغم و چغندر را به آن نسبت دهند؟ همه‌ی این‌ها باعث می‌شود تا پیش خودمان بگوییم: انگار خیلی هم بد نیست این فساد مالی لامصب. لامروت خوب سرمان را گرم کرده‌ها ...

دولت مردان ما هم خوبند. نه فقط یازدهمین‌شان. که ده‌تای دیگرشان هم بجز یکی دو سه تا رأس دولت، تقریبا بقیه‌شان آدم‌های خوبی‌اند. اما بالاخره ایشان هم آدم‌ند دیگر. و آدم است و ممکن‌الخطا بودنش. یکی از این خطاها که معلوم نیست به چه دلیلی از این دولت به دولت بعدی به ارث می‌رسد، آوار کردن همه‌ی مشکلات موجود بر سر دولت قبلی‌ست. و چه بهانه‌ای برای آوار کردن بهتر از تهمت فساد مالی زدن به دولت قبلی.

در سیاست خارجی، استکبار جهانی جلوی ایران کوتاه نمی‌آید، دلیلش می‌شود فساد اقتصادی دولت قبلی. زمین برای خانه‌سازی کم پیدا می‌شود، دلیلش می‌شود فساد مالی گسترده در گذشته. دلار را خودشان بالا و پایین می‌کنند، دولت قبلی مقصر می‌شود آنهم به بهانه‌ی بی‌چون و چرای فساد مالی. وزیر در مجلس کله پا می‌شود، با این توهم که بعضی نمایندگان نمی‌خواهند دست‌شان در فلان فساد مالی رو شود.

حالا اگر فساد مالی نباشد، چه کسی یا چه چیزی را می‌توان بهانه کرد برای همه‌ی کم‌کاری‌های دولت‌ها؟ اصلا کبریتی بی‌خطرتر از فساد مالی برای دولت‌ها وجود دارد؟ یک موجود خیالی که زحمت همه‌ی بدبختی‌های ما را به دوش می‌کشد. دست‌مان هم که بهش نمی‌رسد. پس خوب است که از یک طرف، دست‌مان را آلوده‌ی فساد مالی نکنیم و از طرف دیگر، آلوده‌ی مبارزه با آن هم نشویم تا همچنان با شعار مبارزه با فساد مالی، از برکات وجود آن بهره ببریم.

این وسط می‌مانند رسانه‌های ما که از آنها بهتر در عرصه‌ی وجود خلق نشده. فکرش را بکنید روزی فساد مالی از ایران برود. چه کنند این رسانه‌ها با "بی‌تیتری" و "بی‌سوژگی"؟ دیگر چه کسی باید با تیترهای پر از صفر، بدبختی را به قلوب مردم تزریق کند؟ چه بهانه‌ای پیدا کنند برای این تزریقات؟ گوجه و خیار و دلار که بالا پایین می‌شوند. همیشگی نیستند تا بتوان با خیال راحت، روی‌شان سرمایه‌گذاری رسانه‌ای کرد.

پس بهتر است در حد خبر و نه پیگیری مطالبات اجتماعی، به موضوع جذاب و مخاطب کسب کن فساد مالی بپردازیم و حل آنرا بسپاریم به آیندگان. باشد که ایشان بتوانند با خلاقیت بیشتر، موضوعات دیگری را جایگزین موضوع فساد مالی کنند تا مثل امروز ما، دل نگران تیتر و جذب مخاطب نباشند. فقط می‌ماند ذائقه‌ی عادت کرده‌ی مخاطب به این موضوع فساد مالی که برای آن هم خدا بزرگ است. خودشان یک فکری به حال‌شان می‌کنند.