رژیم غذایی طلایی: لاغرها باهم غذابخورند و چاق ها، تنها

گروه سبک زندگی، مطالعات نشان می دهد که ما در کنار افراد چاق، مردها، همسر، اعضای خانواده و دوستان، بیشتر غذا می خوریم.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از گاردین، براساس این مطالعات افراد هنگام صرف غذا با دو نفر دیگر 47درصد بیشتر غذا می خورند. به راستی چرا اینگونه است؟ و آیا راه حلی برای کنترل این امر وجود دارد؟

غذاخوردن با افراد دیگر باعث چاقی می شود. این موضوع توسط دانشمندان بیشماری که نگران اندازۀ دور کمر ما هستند، اثبات شده است.

مقالۀ «دوستان خوب؛ تاثیر باهم غذاخوردن درمیزان مصرف مواد غذایی» که به تازگی در آخرین شمارۀ مجلۀ «Appetite(اشتها)» منتشرشده که بر این اساس، گروهی از روانشناسان، به سرپرستی «میتسورو شیمیزو» در دانشگاه ایلینویز جنوبی، دریافته اند که افراد هنگام غذاخوردن با افراد چاق و کسانی که اضافه وزن دارند، بدون توجه به سلامت وعده غذایی فرد چاق، 31.6٪ پاستای بیشتر و 43.5٪ سالاد کمتر مصرف می کنند.

شیمیزو توضیح می دهد که این آزمایش بر اساس این فرضیه صورت گرفته که "هدف ذهنی سالم غذا خوردن، هنگام صرف غذا با افراد چاق مختل می شود. یعنی همۀ ما ناخودآگاه هدفی ذهنی برای تغذیه ای سالم را دنبال کنیم اما گویا هنگام غذاخوردن با افراد چاق، این هدف تاحدی نادیده گرفته می شود و یا به کلی غیرفعال می گردد."

این موضوع پرسش های بسیاری را مطرح می کند که کم اهمیت ترین پرسش ها شاید این باشد که چرا به جای یک بازیگر لاغراندام و استفاده از لباس و گریم افراد چاق، از ابتدا از افراد چاق استفاده نمی کنند؟ اما مهم تر از همه این که از این یافته ها چه درسی می گیریم؟ شیمیزو می گوید، پیشگیری بهتر از درمان است، "این قبیل چیزها ناخودآگاه اتفاق می افتد، بنابراین اگر بدانیم که افرادچاق روی غذا خوردن ما تاثیر منفی می گذارند، شاید بتوانیم از بروز این امر حلوگیری کنیم."

دورهم غذا خوردن = کالری بیشتر
 
وقتی با دیگران غذا می خوریم، به طور متوسط ​​44 درصد بیشتر از زمانی که تنها هستیم موادغذایی استفاده می کنیم.

درسال 1989، جان دو کاسترو، روان شناس آمریکایی نحوۀ غذاخوردن گروه هایی با تعداد مختلف و تاثیر این تعداد بر میزان مصرف غذای افراد هر گروه را بررسی کرد.

او در مقالۀ اخیر خود نوشته، "میزان غذای مصرفی فردی که با یک نفر دیگر غذا می خورد 33درصد بیشتر از میزان غذایی است که همان فرد هنگامی که تنهاست مصرف می کند. این میزان با دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت نفر و یا بیشتر به ترتیب 47٪، 58٪، 69٪، 70٪، 72٪، و 96٪  افزایش می یابد.


"تصور می شد که این امر به خاطر این واقعیت است که زمان غذا خوردن افراد درجمع دوستان بیشتر می شود. اما درسال 2010 تیم محققی در دانشگاه آدلاید در یک رستوران فست فود افراد تنها را زیر نظر گرفتند و مشاهده کردند که افرادی که هنگام غذاخوردن مطالعه می کنند، زمان غذا خوردنشان بیشتر می شود اما ضرورتاً مقدار بیشتری غذا نمی خورند، پس موضع زمان طولانی سرمیز غذابودن نیست و عوامل دیگری در این امر دخالت دارد. حیوانات هم وقتی در جمع هستند، غذای بیشتری مصرف می کنند؛ از موش گرفته تا جوجه ها و توله سگ ها، اگر به طور کامل غذا خورده و سیر باشند وقتی همنوع خود را مشغول خوردن می بینند، بی اختیار باز هم شروع به غذا خوردن می کنند.

میزان مختلف با افراد مختلف

بعدها مطالعه دیگری توسط دو کاسترو نشان داد که افرادی که با آنها غذا می خوریم، حتی بر میزان زیاده روی ما تاثیر می گذارند. زنان وقتی با مردها غذا می خورند 13درصد موادغذایی بیشتری مصرف می کنند. (مصرف غذای مردان تحت تاثیر افراد هم جنس خودشان قرار نمی گیرد) و وعده های غذایی که با همسر، خانواده یا دوستانمان صرف می کنیم به ترتیب  22٪، 23٪ و 14٪ بیشتر از وعده های غذایی است که با افراد دیگر می خوریم. وقتی در جمعی آرام هستیم که ما را به خوبی درک می کنند، بیشتر غذا می خوریم. کاسترو همچنین نشان داد که ما با افراد خانواده سریع تر و با دوستانمان آرام تر غذا می خوریم.

اثر تقلیدی

به سختی می توان در انتخاب غذا تحت تاثیر دیگران نبود. هنگام سفارش غذا در رستوران، آگاهانه سعی می کنیم چیزی را سفارش دهیم که دیگران سفارش نداده اند. این رفتار گاهی به خاطر ایجاد تنوع و گاه برای این است که نشان دهیم سلیقه ای منحصر به فرد داریم که از پدیدۀ روان شناختی "نیاز به منحصر به فرد" بودن ناشی می شود.

اما به هر حال ما ناخودآگاه، مقلدان بسیارخوبی هستیم. همانطور که در مقاله ای به زبان فرانسه در مجلۀ «اشتها»ی سال 2009 آمده، اشارات چهرۀ دیگران در انتخاب نوع غذای ما تاثیر می گذارد، هنگامی که به افراد تحت آزمایش تصویر از فردی را نشان دادند که هنگام خوردن غذایی که دیگران بسیار دوست داشتند، در چهره اش علائم انزجار از آن غذا مشهود بود، تمایل افراد به خوردن آن غذا کاهش یافت و هنگامی که با تصویری از فردی روبرو شدند که غذایی که آنها دوست نداشتند را با اشتها می خورد، تمایل آنها به خوردن آن غذا بیشتر شد.


درنهایت، زمانی که میان وعده های خوش طعم در جمعی رسمی توزیع می شود، ما تمایل داریم در انتخاب میان وعده خود از دیگران پیروی کنیم. محققان دانشگاه تورنتو شرکت کنندگان را به مدت 24 ساعت از خوردن غذا محروم کردند و سپس در یک محیط عمومی به آنها ساندویچ های کوچک و خوش طعم دادند. آنها با وجودی که به شدت گرسنه بودند، اگر فرد کناری آنها بسیار کم غذا می خورد، آنها هم بسیار کم غذا برمی داشتند. اما واقعاً این مساله آزاردهنده است!

تصورکنید از فرط گرسنگی دلتان می خواهد مشت مشت چیپس بخورید و انگشتان دستتان را هم در دهان ببرید و به هیچ وجه نمی توانید روی مکالمه با دیگران تمرکز کنید. شاید هم فقط من چنین حسی داشته باشم. آیا شما متوجه شده اید که اغلب انتخاب نوع غذایتان تحت تاثیر افراد همراهتان قرار می گیرد؟