ادامه‌ی اظهارات تحریک کننده درباره‌ی حصر

گروه سیاسی، دقایقی پیش بخش تحلیلی «انصاف نیوز» که به عنوان یکی از پایگاه خبری تحلیلی اصلاح طلب مشغول به فعالیت رسانه ایست، در یادداشتی تحت عنوان «ادامه‌ی اظهارات تحریک کننده درباره‌ی حصر»، ضمن انتقاد از رفتار رسانه ای اردشیر امیرارجمند، بهترین اقدام سیاسی برای فردی چون او را بازنشستگی سیاسی دانست.

به گزارش بولتن نیوز، این رسانۀ سیاسی که باتوجه به رویکرد و مواضع سیاسی نسبتاً روشنی که از ابتدای تاسیس تاکنون پیش گرفته در زمین اصلاح طلبان بازی می کند، این بار و برخلاف دیگر شرکای سیاسی و رسانه ای اش، زبان به انتقاد از کاسبی امیرارجمند با موضوع حصر خانگی «میرحسین موسوی»، «زهرا رهنورد» و «مهدی کروبی» گشوده و در این مسیر تا آنجا پیش رفته که بهترین اقدام سیاسی برای او را بازنشستگی سیاسی اعلام نموده است.

در این یادداشت که ظهر امروز با عنوان کامل «پیشنهاد بازنشستگی به امیرارجمند؛ ادامه‌ی اظهارات تحریک کننده درباره‌ی حصر» به طبع رسید، آمده است:

اردشیر امیرارجمند علی رغم تجربه‌ی شکست خورده‌ی گذشته، باز هم در گفتگویی با یک رسانه‌ی اروپایی تاکید کرده که حصر موسوی و کروبی باید فوری رفع شود؛ اظهار نظری که مانند اظهارات و رفتارهایی از این دست، تاثیر منفی و تحریک کننده خواهد داشت و بیشتر بوی کاسبی با حصر از آن به مشام می رسد.

مشاور میرحسین موسوی در زمان انتخابات سال 88 که به نظر می رسد با گذشت سه سال و نیم از حصر دیگر چنین عنوانی بی معنی باشد، به مناسبت یک ساله شدن دولت حسن روحانی، روز گذشته در گفتگو با دویچه‌وله‌ی آلمان، ضمن به کار بردن ادبیاتی تند علیه مقامات عالی کشور، بر «رفع حصر فوری» تاکید کرده و گفته که روحانی، رییس جمهور در این باره بی اختیار و مسوولیت نیست و باید دست به «تلاش واقعی» بزند.

او همچنین گفته که ««مساله‌ی توسعه‌ی اقتصادی ایران و حل مناقشات بینالمللی» در گرو «تحول در زمینه‌ی سیاست داخلی» است؛ تحولی که او محور آن را رفع حصر می داند.

به گزارش انصاف نیوز، در این باره چند نکته یادآوری می‌شود:

1 : در چهار ماه اول پس از آغاز حصر، به ویژه در اسفند 89 و خرداد 90، فراخوان‌های خیابانی امیرارجمند که در خارج از کشور به سر می‌برد با شکست مواجه شد و تعداد بسیار کمی در تهران از آن استقبال کردند. نتیجه‌ای هم غیر از جدی‌تر شدن حصر خانگی نداشت.

فراخوان خیابانی امیرارجمند از هزاران کیلومتر آنسوتر در حالی اتفاق افتاد که بنا بر ادعاها و البته شواهد، میرحسین موسوی با راهپیمایی های شکل گرفته همراهی می کرد و خود فراخوان دهنده ی آنها نبود.

امتحان رویکرد فراخوان خیابانی با توجه به آشنایی امیرارجمند به ساختار و فضای سیاسی در ایران و تجربه‌ی مشخص راهپیمایی‌های پس از انتخابات 88، بسیار عجیب و نتیجه‌ی آن از ابتدا قابل پیش بینی بود، اما در صورتی که فراخوان های او با استقبال گسترده روبرو می شد، می توانست او را در آن فضای احساسی به یک «چهره» تبدیل کند.

2 – درباره‌ی گفتار و رفتار میرحسین موسوی پس از انتخابات درباره‌ی انتخابات دو قضاوت از سوی حامیان و مخالفان او وجود دارد، اما درباره‌ی «فاصله از بیگانگان»، این جملات از تاکیدهای او بوده است:

«ماجرای ما، هر چقدر تلخ، یک اختلاف خانوادگی است که اگر خامی کنیم و بیگانگان را در آن دخالت دهیم به زودی پشیمان خواهیم شد.» [۱۰ تیر ۱۳۸۸]. «ملت ما به خوبی نسبت به اهمیت این فاصله‌گذاری با بیگانگان آگاه است و بر اساس تجربیات دویست‌ساله خود نسبت به نیات اجانب با سوءظن برخورد می‌کند.» [۱۰ مرداد ۱۳۸۸]

در ادامه به چند مورد از مراجعه‌ی امیرارجمند - و مجموعه‌ای که او سخنگوی آن بود، به کسانی در خارج کشور اشاره می‌شود که از آنها درخواست دخالت برای رفع حصر و اعمال فشار بر ایران شده است؛ مراجعاتی که هیچ یک به نتیجه منجر نشد و این البته از پیش قابل پیش بینی بود، هر چند این مراجعات توانست بر روند افزایش تحریم‌ها و مواضع علیه ایران موثر باشد:

پنج ماه پس از شروع حصر خانگی، در 4 تیر ماه 90، امیرارجمند در نامه‌ای علنی به احمد شهید - گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران، خواستار «توجه ویژه»ی او به حصر شد و نوشت: این شورا ضمن اعلام آمادگی برای همکاری کامل با جنابعالی برای احراز صحیح وقایع و استیفای حقوق مردم ایران، در وقت مقتضی موارد نقض حقوق بشر در ایران را به صورت مستند در اختیار شما قرار خواهد داد. [کلمه]

دوم بهمن ماه 91، حدود 5 ماه قبل از انتخابات خرداد 92، جمعی چهارنفره از فعالان سبز با کمیسیون امور سیاسی و دموکراسی مجمع پارلمانی شورای اروپا دیدار کردند. امیرارجمند در این دیدار گفت: «راه برون رفت از بحران و بن بست کنونی رفع حصر آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد و برپایی انتخابات ازاد است». تقی رحمانی، دیگر عضو این جمع چهارنفره نیز گفت: ما آمده‌ایم تا از شما بخواهیم تا نظام ایران را برای رفع حصر و آزادی زندانیان مطابق قوانین بین المللی تحت فشار قرار بدهید. [دویچه وله و جرس]

ماه بعد، اسفند ۱۳۹۱، پیش از ارایه‌ی چهارمین گزارش احمد شهید، امیرارجمند با او دیدار کرد و گفت: آزادی موسوی، کروبی و زندانیان می تواند پیامی برای تغییر در جامعه برای گذار به انتخابات آزاد بر اساس استانداردهای جهانی باشد اما بدون این نشانه‌ها نمی‌توان انتظار داشت که انتخابات آزادی در پیش رو باشد. به جامعه‌ی جهانی اعلام شود که پرونده‌ی هسته‌ای ایران تنها مساله‌ی ایران در سطح بین المللی نیست و معضلات و مشکلات حقوق بشری در ایران موضوع اولویت داری است. [جرس]

امیرارجمند پس از آن در گفتگویی درباره‌ی اهمیت این دیدار و نیز گزارش احمد شهید، گفت: (اهمیت آن در این است که) مکانیسم‌های بین‌المللی به کار می‌افتد. آن چه مهم است این که حکومت‌ها در وهله‌ی اول مدافع حقوق بشر مردم خود باشند و سازمان‌های بین‌المللی وقتی وارد صحنه می‌شوند که یک حکومت ناقض حقوق بشر باشد و متاسفانه دولت ما ناقض حقوق بشر است و مداخله‌ی سازمان‌های بین‌المللی را ایجاب می‌کند.

وی همچنین گفته بود: همین که در سازمان ملل متحد رفتار حکومت ایران محکوم می‌شود فشاری بر حکومت است و هر کشوری باید نسبت به جایگاه خود در افکار بین‌المللی حساس باشد. به طور قطع انتخابات آزاد و سالم دارای معیارهایی است و این معیارها در کمیسیون سابق شورای حقوق بشر کنونی مورد بررسی قرار گرفت و قطعنامه‌هایی برای آن صادر شد که اگر انتخابات انجام شده بر اساس این معیارها نباشد باید از نظر بین‌المللی نامشروع تلقی شود. [رادیو فردا]

با وجود این مراجعات، شاید بی راه نباشد اگر مخالفین و منتقدین آقای امیر ارجمند بگویند: شما که رفع حصر را از طریق بیگانه پیگیری کرده اید، همچنان از همان روش پیگیر باشید ولی اگر آن را اشتباه می دانید و از آن ناامید شده اید، این را با صراحت به مخاطبان خود بگویید و بعد راه درخواست از داخل را پیش بگیرید.

3 : نوع ادبیات و طرح نظرات آقای امیرارجمند نیز با فضای سیاسی کاملا ناهمخوان به نظر می‌رسد؛ او بارها در این سال‌ها در بیانیه‌ها، سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های خود از موضعی به موضوع درخواست رفع حصر پرداخته است که گویا موقعیت خود به عنوان «گوینده» و کسانی که مخاطب سخن او هستند به عنوان «شنونده» را نمی‌شناخته است. عبارتی شبیه به «فوری رفع حصر کنید»، بارها در این سال‌ها مطرح شد، اما بارخورد آن چه بود؟

امیرارجمند در تابستان ۱۳۹۰ گفته بود: آزادی آقایان کروبی و موسوی «شرط لازم» برای شرکت در انتخابات آینده است. [کلمه]

او در زمستان 92 گفت: رفع حصر، کلید پیشبرد پایدار برنامه های دولت است.

و در سخنان جدید گفته است که ««مساله‌ی توسعه‌ی اقتصادی ایران و حل مناقشات بینالمللی» در گرو «تحول در زمینه‌ی سیاست داخلی»، یعنی رفع حصر است.

اما آیا انتخابات 24 خرداد 92 که منجر به انتخاب حسن روحانی شد، در گرو رفع حصر ماند؟

آیا تحولات مثبت یک ساله در حوزه‌ی سیاست خارجی و همچنین تغییر جهت اقتصاد به سوی بهبود وضعیت، در گرو رفع حصر مانده است؟

آیا «بازنشستگی سیاسی» او می‌تواند در حل برخی مسایل برجامانده از سال 88 تاثیرگذار باشد؟ پیشنهادی که با رویکرد رفتارهای نمایشی امیرارجمند پیش بینی نمی شود و به نظر می رسد «کاسبین فتنه» برادرانی دو قلو باشند.