آیا گذاشتن یک میز وسط دو نیکمت، افراط گرایی‌ست؟

گروه اجتماعی، این موضوع احتیاج به توضیح ندارد که در اسلام، حکم رعایت حریم زن و مرد حکمی کاملا ضروری، شفاف و حیاتی‌ست. تا جایی که در احادیث داریم، اساس اسلام بر حفظ حیا و عفت بوده و رعایت پاکدامنی‌ست که انسان‌ها را از شر گناهان در امان نگه می‌دارد. یکی از ابزارهایی که به افزایش حیا و عفت در جامعه کمک می‌کند، ازدواج است. گرچه با تبلیغات دنیای غرب علیه موضوع حجاب، عده‌ای بر طبل آزادی جنسیتی می‌کوبند اما تجربه‌ی خود کشورهای غربی ثابت کرده که رعایت حریم زن و مرد امری لازم بوده و امروزه شاهد افزایش بانوان محجبه در اروپا و امریکا هستیم.

به گزارش بولتن نیوز، از سوی دیگر باید به این حقیقت هم اشاره کرد که با توجه به دو مسئله‌ی "سبک زندگی" و "اقتصاد" ازدواج دختران و پسران در کشور ما با تأخیر همراه است. به عبارت دیگر، چون مشکلات اقتصادی کشور ما زیاد است و نرم‌افزار لازم برای مقابله با این مشکل هم وجود ندارد (همان سبک زندگی) سن ازدواج در کشور ما بالا رفته و خطر فسادهای ممکن در روابط دختران و پسران را به حداکثر می‌رساند.
در نتیجه باید گفت ما در شرایطی زندگی می‌کنیم که دین اسلام که دین غالب در کشور است، ما را به رعایت حریم زن و مرد دعوت می‌کند و بهترین راه‌کار آن برای حفظ این حریم، ازدواج و تشکیل خانواده است. اما وضعیت اقتصادی و فرهنگی کشور ما به نحوی نیست که مشوق جوانان به امر ازدواج باشد. حال سوالی که اینجا مطرح است این است که وظیفه‌ی حکومت اسلامی برای حل این مشکل چیست؟
مسلم است که حکومت اسلامی و نهادهای وابسته به آن، باید برای حل این مشکل راه‌کارهای بلند مدت و کوتاه مدت داشته باشند. یکی از اساسی‌ترین راه‌کارهای بلند مدتی که به ذهن می‌رسد حکومت اسلامی موظف به انجام آن است، تسهیل شرایط ازدواج در کشور است. خصوصا از نظر اقتصادی. چون بزرگ‌ترین بهانه‌ی موجود در کشور برای ازدواج نکردن جوان‌ها فعلا مباحث اقتصادی‌ست.
راه‌کار بلند و میان مدت دیگری که باید مدنظر قرار بگیرد، تغییر سبک زندگی با اقدامات فرهنگی‌ست. تا اولا گره‌های ذهنی مشکل ازدواج حل شود و ثانیا جوانان ما از دورن صاحب عفت و پاکدامنی شده و خودشان بدون هیچ‌نوع عامل کنترلی خارجی، حفظ حریم بین زن و مرد را رعایت کنند.
اما در راه‌کارهای کوتاه مدت، این وظیفه‌ی حکومت دینی‌ست که تا حد امکان، منابع و فرصت‌های مختلف در کشور را طوری تقسیم کند که میزان اختلاط زن و مرد کاهش بیابد. البته همین‌جا بگوییم که اجرایی کردن راه‌کارهای کوتاه مدت مثل تفکیک زن و مرد در دانشگاه‌ها و مکان‌های دیگری که امکانش وجود دارد، بدون اجرای راه‌کارهای بلند مدت تنها شبیه به یک شوخی‌ست و طبیعی‌ست که منجر به نتیجه نخواهد شد.
در نتیجه، همان‌قدر که باید به حفظ حریم زن و مرد در جامعه‌ی اسلامی نگاه کلان داشت، باید همان‌قدر هم نگاه خرد و کوتاه مدت داشت و مسلما در سطح اجرایی خرد، یکی از کارهایی که وظیفه‌ی حکومت اسلامی‌ست این است که در مکان‌هایی که امکانش هست، نگذارد تا اختلاطی صورت بگیرد. مثل همین طرح تفکیک مکان‌های تفریحی زنان و مردان مجرد در پارک‌های تهران که شهرداری تهران آن را در دستور کار قرار داده است.
طبق توضیحاتی که مسئولین شهرداری تهران ارائه داده‌اند، قرار است به منظور عدم اختلاط دختران و پسران در پارک‌ها (پدیده‌ای که بسیار دیده شده و اصلا زیبنده‌ی جامعه‌ی اسلامی ما نیست) تمهیدی اندیشیده‌ شود تا مکان گردهمایی آنها از هم جدا باشد. روشی هم که مدنظر قرار گرفته این است که بین نیمکت‌ها یک میزی قرار داده شود تا این تفکیک، ملموس باشد.
اما نکته‌ی عجیب اینجاست که عده‌ای دست به مخالفت با این طرح زده‌اند. به طور مثال در واکنش به این پیشنهاد، شهین دخت مولاوردی، معاون امور زنان ریاست جمهوری گفته است که بیان این سخن از سوی امرودی (جانشین ستاد صیانت شهرداری تهران) را بعید می‌داند، چراکه گویا «ایشان شخصیتی روشنفکر و مذهبی» هستند. عبدالحسین مختاباد، خواننده معروف و عضو فرهنگی و اجتماعی شورای شهر نیز آن را مایه تأسف دانسته و گفته است که نمی‌داند چرا به‌تازگی این سخنان تفکیک جنسیتی تا این حد در دستور کار شهرداری قرارگرفته است؟
ولی‌الله شجاع پوریان، عضو کمیسیون نظارت و حقوقی شورای اسلامی شهر تهران نیز با اظهار شگفتی از بیان چنین مسئله‌ای، گفته است که بیان چنین سخنانی باعث شرمندگی است. به گفته وی، به‌خصوص در این دوران که در جهان امروز با افراط‌گرایی‌های داعش و طالبان، مواجهیم، طرح چنین مسائلی حتی می‌تواند انعکاس‌های منفی جهانی بسیاری را در مورد فضای اجتماعی ایران به دنبال داشته باشد.
 
این استاد دانشگاه افزود اصلاً من پیشنهاد می‌دهم پارک‌ها را زنانه و مردانه کنند. بدین ترتیب نه دیگر نگران دختر و پسرها خواهیم بود و نه نیازی به کنترل آن وجود دارد! این رویه در حقیقت به‌نوعی، توهین به شعور جوانان و جامعه است.
به نظر می‌رسد با توجه به پایه و اساسی که رعایت حجاب در اسلام داشته و وظیفه‌ای که حکومت اسلامی در این رابطه دارد، هیچ شک و شبهه‌ای در خصوص اصل انجام این طرح پذیرفتنی‌ نیست. اما شاید به روش اجرای این طرح بتوان ان‌قلت‌هایی وارد کرد که بدیهی‌ست پرونده‌ی این دو از هم جداست. اما وقتی به نوع اعتراض منتقدین نگاه می‌کنیم می‌بینیم که گویا ایشان به اصل این کار اشکال دارند و چنین وظیفه‌ای را در حوزه‌ی کاری شهرداری تهران نمی‌بینند.
سوالی که اینجا مطرح است این است که آیا این افراد برای حریم محرم و نامحرم اهمیت قائل‌ند که اگر بله، پس چرا تا الان کاری انجام نداده‌اند و چرا در برابر کسانی که دلسوز این معضل‌ند، نگاه سلبی و نفی دارند؟ همچنین باید پرسید آیا ایشان در مورد این موضوع نظر دیگری دارند و آن نظر دیگر چیست؟ آیا روش‌ مدنظر را نپسندیده‌اید؟ که اگر این است، خوب مشکلی نیست. هم نقدتان را مطرح کنید و هم پیشنهاد تکمیلی بیاورید. اما اگر مشکل جای دیگری‌ست، شفاف بیان کنند تا تکلیف جامعه با این افراد روشن شود.
علی‌ایحال، با توجه به شرایط فرهنگی کشور و تلاش عده‌ای برای بازگرداندن وضعیت فرهنگی فعلی به دوران اصلاحات، این انتقادات و فضاسازی‌های رسانه‌ای در خصوص طرح مذبور شهرداری تهران هم در همان راستا تحلیل شده و به نظر می‌رسد شهرداری تهران باید با استقامت تمام، هدف خوبش را پیگیری کند و در خصوص روش‌های اجرایی کردن این اهداف، از مشورت بیشتر، دقیق‌تر و کامل‌تری بهره ببرد.
این کمال بی‌انصافی‌ست که تلاش شهرداری تهران برای حفظ حریم زن و مرد که از محکم‌ترین و شفاف‌ترین احکام اسلامی‌ست را به افراط‌گرایی نسبت داده و شبیه رفتار گروهک‌هایی چون داعش و طالبان بنامیم. افرط‌گرایی آن رفتارهایی‌ست که بعضی از افراد وابسته به گفتمان فکری منتقدین امروز شهرداری در اوایل انقلاب انجام می‌دادند. حالا چه شده که ایشان منادی اعتدال شده‌اند، الله اعلم. گویا فکر می‌کنند همه‌ی مردم در فراموشی‌ ایشان شریک‌ند.