بازندگان بزرگ جام بیستم

ویژه نامۀ جام جهانی 2014، درحالی که تنها دو بازی پایانی جام جهانی 2014 به میزبانی برزیل باقی مانده، بسیاری از منتقدین این جام را یکی از بهترین جام جهانی ها در میان تمام ادوار گذشته می دانند.
 
به گزارش بولتن نیوز، آنچه در ادامه تقدیم می گردد، برگرفته از مقاله ای دوبخشی دربارۀ برندگان و بازندگان بزرگ جام بیستم با نگاهی متفاوت که توسط نشریۀ معتبر گاردین تهیه شده است.
 
در اینجا با «بازندگان بزرگ» جام بیستم آشنا می شویم.
 
باشگاه استعمارگران
 
برای برخی صاحبان، مدیران و طرفداران باشگاه ها، فوتبال جهانی بیماری ای ست که باید ریشه کن شود. کشورها نیروی های باشگاه ها را به کار می بندند، برنامه ی بازی ها را به هم می ریطند و به سمت تورهای پرسود با بازاری جدید حرکت می کنند.حتی برخی بازیکنان، مانند استفان ایرلند یا آن طور که ادعا شده است، چندین مرد انگلیسی که هری ردنپ با آن ها کار کرده بود، بازی جهانی را آزار دهنده می دانند. جام جهانی ای بدون شهرت و حوصله سر بر برای این چنین مردمانی کاملاً مناسب است. اما در عوض جام جهانی 2014 برزیل شوق بعضی از مردم را به فوتبال جهانی دوباره برافروخته است.
 
تعصب
 
تناقض جالب جام جهانی این است که در حالی که ثابت کرده است که فوتبال جهانی امری مناسب و مطلوب است، همچنین نشان می دهد که ملیت گرایی امری کهنه و خطایی تاریخی ست. هویت هر کدام از بازیکنان به یک کشور وصل شده است، اما افراد باهوش تر، جام جهانی را بیشتر فرصتی برای کشف و تقدیر از کشورهای دیگر و فرهنگ آن ها می دانند تا این که بخواهند بر برتری خودشان بر دیگر ملیت ها تاکید کنند. بیشتر رسانه ها این امر را پوشش داده اند و فضای اطراف استادیوم ها را فستیوال هایی تشکیل داده است که در آن ها طرفداران آزاد با یکدیگر معاشرت می کنند.
 
همچنین انواعی از تفکیک و جداسازی وجود دارد: برای مثال گرایش اقتصادی، بسیار مشهود است. همچنین مایه ی خجالت است که شخصیت های اصلی، بازیکنان، نمی توانند به اندازه ی افراد دیگر با هم تایانشان معاشرت کنند.شاید برنامه ریزی رقابت ها در آینده باید به گونه ای صورت بگیرد که تمام بازیکنان در شرایط یکسانی مانند دهکده ی المپیک مستقر شوند. آن ها می توانند به شهر های مختلف برای مسابقات سفر کنند و سپس به قرارگاهی مشترک با امکانات همگانی بازگردند، قراردادی که باعث ارتقای سطح دوستی و صمیمیت و انسانیت و تا حدودی هم سطح بازی کردن بشود.
 
البته شاید این کار حس عجیبی به ما بدهد. در آخر، هنوز هیچ زنی جز آن زیبارویانی که دوربین آن ها را نشان می دهد وجود ندارد. بنابراین چطور است که یک کشور رقابت های جام جهانی مردان و زنان، هر دو را میزبانی کند، تا حدی شبیه المپیک. این برنامه ی پرتری به لحاظ کاری و لذت بخش بودن خواهد بود و روزهای کمتری بدون فوتبال خواهد ماند و وقت کمتری هدر خواهد شد و در هر کدام از ورزشگاه ها بازی های بیشتری برگزار می شود. خوب این امر کاملاً منطقی به نظر می رسد.
 
روی هاجسن
 
به نظر می رسد که مربی انگلیس کاری را که به بهترین نحو انجام داده است این است که شرایطی را ساخت که از تیم انتظار موفقیت نداشته باشند، در حالی که برای خودشان دستمزدهای کلانی به دست آورد. مشاور فوتبالی گرگ دیک هشدار داده بود که اگر بخواهیم واقع بینانه نگاه کنیم انگلیس نمی تواند راه کشورهای قوی تر را در برزیل سد کند و روی هاجسن به صورتی احمقانه، توقع طرداران را به کمترین حد خود رساند در حالی که می گفت که چقدر از بازی راضی بوده تا به آن ها امیدی برای شادمانی پس از تساوی 0-0 مقابل کاستاریکا بدهد. نقاط بسیار درخشانی در بازی بازیکنان انگلیس وجود داشت اما به نظر می آید که بیشتر مربوط به خلاقیت و هوش شخصی باشد تا حکمت کسی بالای آن ها.
 
بلژیک
 
قرار بود که آن ها نیرویی در حال برخاستن و شورش باشند ، اما مشخص شد که آن ها انگلیس دیگری هستند.
 
مدیران کامرونی
 
تصویر مدرن از فوتبال کامرون را، ساموئل اتوو، الکس سانگ، اسو-اکوتو تشکیل می دهند.بازیکنانی که تمین کرده اند که به خوبی حمله کنند اما نگرانند که دستمزدشان پرداخت نخواهد شد.برای سال های طولانی ضعف مدیریت جلوی پیشرفت فوتبال کامرون را گرفته و فضای اردو را مسموم کرده است و همان ناکامی ای که برای برزیل به همراه داشت برای آنان نیز به وجود آمد. باشگاه های فوتبال کامرون اعتراض کرده اند که اگر سهم شان را از بازی در جام جهانی که به آن ها وعده داده شده بود را نگیرند، اعتصاب خواهند کرد؛ و شاید این نزاع آخر باشد و تغییر به وجود آید.
 
سمیر نصری
 
در حالی ک با یک گیتار آکوستیک ناشیانه می نوازد و گل های زیبایی میان موهایش قرار داده، دیدیر دوشامبر توضیح داده که قبل از رقابت ها او می خواسته خوشبختی را میان هم تیمی هایش پخش کند. اتفاقات گذشته آبی ها را به زیر کشاند. و فردی باید پیدا می شد که تقاص این اتفاقات را پس بدهد. سمیر نصری بهای آن را پرداخت. تیم فرانسه به مرحله ی یک چهارم رسید اما با بالا رفتن سطح چالش های رو به رو، فرانسه از لیست رقابت ها حذف شد. این دوره پیروزی ای برای فرانسوی ها نداشت و آن ها با آه و ناله به وطن بازگشتند. با این وجود سر و صدایی برای بازگشتن نصری وجود ندارد. او و دوست دخترش زیاد محبوب عموم نیستند.
 
سپ بلاتر
 
او تلاش بسیاری برای پنهان شدن کرده است . اما ما می دانیم که او هنوز هم آن جاست.
 
اسپانیا
 
ارزش میراث این تیم به سرعت زیر سوال رفت: در طول 7 یا 8 سال گذشته، اسپانیا می توانست همان کاری که آلمان با برزیل در نیمه نهایی 2014کرد را با تیم های بسیاری بکنند. اما این جام نشان داد که تغییر اساسی ای لازم است ولی تیم اسپانیا ترجیح می دهد که به جای آن از خودشان تجلیل کنند.
 
و البته فراموش نشود
 
برزیل، ناکامی بزرگ!