ازبوسه های دیروز تا بوسه های امروز

به گزارش وبلاگستان بولتن نیوز، شبکه وبلاگی استان کردستان نوشت:

آن‌گاه که انسان از محیط ارزش‌های خدایی خارج می‌شود و ارزش‌های مادی ملاک برتری او قرار می‌گیرد، اسارت آغاز می‌شود.چاپلوسی، حالتی است برخاسته از ضعف نفس و نوعی اسارت روحی انسان که در برابر دیگر آدمیان برای جلب منافع و کسب امتیازهای مادی صورت می‌گیرد. پیشوایان اسلام نه تنها از چاپلوسی و ستایش نابجا بیزار بودند، بلکه مدح آمیخته به تملق را نیز عیب اخلاقی می‌شمردند. آنان در برابر رفتار و گفتار ذلت باری که با غرور و شرف انسانی مغایر بود، سکوت نمی‌کردند و اگر کسی مرتکب چنین عمل خلافی می‌شد، از او انتقاد می‌کردند. به همین مناسبت به آیه‌ای از قرآن و احادیث در مورد این امر اشاره می‌کنیم:خداوند در قرآن سوره آل عمران خطاب به بندگان خود می‌فرماید: هرگز کسانی را که به آنچه کرده‌اند (از روی هوای نفس...) شادمانی می‌کنند، و دوست دارند برای آنچه نکرده‌اند نیز ستایش شوند، رسته از عذاب مپندار، که عذابی دردناک (درپیش) دارند.

امام علی(ع) در عهدنامه مالک اشتر می‌فرمایند: با پارسایان و راستگویان مرتبط باش، و آنان را چنان عادت ده که تو را ستایش نکنند و نخواهند با ستایش کار مهمی که نکرده‌ای شادت کنند، زیرا ستایش‌گری‌های زیاد، موجب خودپسندی می‌شود، و انسان را گول می‌زند.امام علی(ع) از عهدنامه مالک اشتر: (ای فرماندار مصر!) مبادا در دام خودپسندی گرفتار شوی! و مبادا انسانی از خود راضی باشی! و مبادا تملق‌گویی در حق خود را دوست بداری! که این‌ها همه، از ریشه‌دارترین دام‌های شیطان است، تا نیکوکاری نیکوکاران را نابود کند.

امام صادق(ع) به ابن جندب می‌فرمایند!... به ستایش‌های ستایشگران نادان مغرور مشو، وگرنه در دام تکبر و زورگویی گرفتار می‌شوی، و در اعمال خود، به خودپسندی می‌افتی، که بی‌گمان برترین کارها، عبادت پرودگار و فروتنی با مردم است.

مقام معظم رهبری یکی از معضلات بزرگ کشورمان را فقر فرهنگی در همه زمینه ها ، دانسته است و از تمامی مردم و به ویژه دولت خواسته است تا امسال به این مسئله توجه بیشتر داشته باشند و در این راستا بیشترین فعالیت را داشته باشند.

در حالی که یکی از ارکان حقوق بشر ،حقوق فرهنگی اجتماعی است که در شورای امنیت نیز به رسمیت شناخته شده و احترام به اصول و عقاید مذهبی را از اصول تکریم بشریت می داند هویت و اصالت ملی و مذهبی ایرانیان در مجامع بین المللی به دست بازیگران و اهالی سینما به سخره گرفته می شود . اگرچه موضوع دهن کجی سینماگران به مبانی ارزشی ملی در ابعاد مختلف قابل بررسی و واکاوی است ،  به جاست توجه  مسئولین امر را به این  پرسش جلب کرد که  این به اصطلاح  هنرمندان در قبال امتیازات معنوی و مادی که در ارتباط و تعامل با جامعه ی اسلامی به دست می آورند چه افتخارات و امتیازاتی برای خاستگاه ارزشی ملیت خویش ایجاد کرده اند  ؟در همه ی کشورهای جهان ضوابط خاصی برای حمایت از هنرمندان وجود دارد که احترام به ارزش های ملی در برون مرز و فرا مرز کمترین سطح از توقعات ملی است، در ایران چه قوانین الزام آوری حافظ منافع ملیاز سوی  هنرمندان است؟در صورت تخطی از قوانین حافظ فرهنگ و ارزش های ملی - مذهبی از سوی هنرمندان چه محرومیت هایی شامل حال ایشان خواهد بود ؟
اگرچه پرسش های فراوانی در این بخش قابل طرح است توجه به این پیشنهاد هم خالی از لطف نیست ، پیشنهاد می گردد برای هنرمندانی که به عنوان شخصیتی حقوقی از سوی جامعه ی ایرانی قصد سفر به فرامرز را دارند کلاس های توجیهی با اساتید برجسته اخلاق  برگزار گردد و اصول و مبانی سفر  و تعامل با دیگران و نوع پوشش و ادبیات به کارگرفته شده از سوی هنرمندان بارها یادآوری شودچرا که به نظر می رسد برخی هنرمندان آنقدر به خبرسازی در سطح رسانه ها و شهرت بیشتر، آن هم به هر طریقی می اندیشند که فرصتی برای تفکردر خصوص خاستگاه و اصالت ملی خویش را ندارند تا جایی که در سطحی ترین روابط انسانی نیز تهی از فرهنگ خویش در فرهنگ مقابل هضم می شوند !!!

بازیگران در جامعه الگو هستند و افراد از پوشش، ظاهر و گفتار آن ها الگو گیری می کنند، بنابراین بازیگران ما باید به فلسفه حجاب توجه ویژه ای داشته باشند چون در ایران اسلامی حتی قبل از اسلام نیز مردم ایران به پوشش و حجاب اهمیت می دادند وحجاب جزئی تمدن و فرهنگ غنی ما بوده است.رواج بی حجابی در بین بازیگران بسیار زیاد شده است که با سبک زندگی ایرانی اسلامی ما فاصله زیادی دارد، البته این مسئله در بین بازیگران پایتخت نمود بیشتری دارد که به همین منظور نیز نیاز به حمایت و توجه ویژه مسئولان فرهنگی کشور دارد.

خبری توی رسانه ها پیچیده بود و آن هم داستان معمول خوش و بش کردن خانم بازیگری از مجموعه هنرمندان فخیم !!! ایرانی با مردی از نظر ما !!!! نامحرم. چشمم توی مانیتور بود ، اما تصاویری متعدد از ذهنم عبور می کرد و باز من بودم و بغض آشنای همیشگی.یاد خاطره ای از خانم موسوی افتادم. از پرستاران جنگ.آنگاه که می گفت: توی بیمارستان صحرایی وقتی خواستم برای کمک به دکتر برای عمل جراحی مجروحی که خونریزی شدیدی داشت وارد اتاق عمل شوم ، دکتر خواست چادرم را در بیاورم تا راحت تر بتوانم کمک کنم. داشتم از کنار مجروح رد می شدم تا بروم داخل اتاق و چادرم را در بیاورم . مجروح که برای لحظه ای به هوش آمده بود و صحبتهای ما را شنیده بود ،به سختی گوشه چادرم را گرفت و بریده بریده و به سختی گفت :" من دارم می روم تا تو چادرت را در نیاوری ". چادرم توی مشتش بود که شهید شد. از آن به بعد در بدترین شرایط هم چادرم را کنار نگذاشتم.یاد وصیت شهید زقاقی افتادم که گفت : «مادرم زمانی که خبر شهادتم را شنیدی گریه نکن!!زمان تشیع و تدفینم گریه نکن!!زمان خواندن وصیت نامه ام گریه نکن...فقط زمانی گریه کن که مردان ما غیرت را فراموش می کنند و زنان ما عفت را... »

یاد حرف های شهید حسین بیدخ افتادم که گفت :«حس می کنم فرداها در راه ها وقتی زمان گذشته را از یاد می برد و آینده فراموشکده گذشته می شود، شهیدان از یاد می روند» یاد آن حرفش که گفت:«می روم تا تو بیایی. اگر این راه بی یاور بماند ، زندگی را از من دزدیده ای »یاد زنان و دخترکان معصوم دزفولی که شب ها با جوراب و مقنعه و چادر می خوابیدند که اگر عراق نیمه شب موشک زد و زیر آوار ماندند، حتی جنازه شان محجبه باشد. یاد زنان و دخترانی که وقتی مجروح از زیر آوار در می آمدند ، اول فریاد می زدند : «چادرم را بیاورید»

خدایا! چقدر زمانه عوض شده است ؟خدایا ! چه دارد بر سرمان می آید . .بگمانم این روزها آنان که برای سربلندی و عزت و ناموس این سرزمین جان خود را در طبق اخلاص می گذارند باید در وصیتشان به جای سفارش به حجاب و چادر برای برخی ها فقط بنویسند : «خواهرم ! عریان مباش»

خدایا ! تنهایمان مگذار در این وانفسایی که مکلفیم تحملش کنیم.خدایا! کمکمان کن که خود می دانی گرفتار بد روزگاری هستیم.و مگر نه اینکه پیامبرت(ص) درباره حال و روز امروزمان فرمود:کسى که در آن روز به دین خود چنگ زده و پاى بند است، همانند کسى است که گلوله‏ اى از آتش را در دست گرفته یا بوته‏ اى از خار را در دست مى ‏فشرد(احمد، مسند، ج‏۲، ص‏۳۹۰) و مگر نه پیامبرت (ص) فرمود :در آن وقت قلب مومن درونش آب می شود، مثل آب شدن نمک در آب. زیرا منکرات را می بیند و قدرت جلوگیری و تغییر آن را ندارد. مومن در میان آنها با ترس و لرز راه می رود، که اگر حرف بزند، او را می خورند و اگر ساکت شود، دق مرگ می شود. (الزام الناصب، ص۱۸۲)

پروردگارا! یقین داریم که مومن نیستیم، اما چنین توصیفاتی را که پیامبرت فرمود ، لحظه به لحظه احساس می کنیم.پروردگارا! کمکمان کن توی این وانفسا کج نرویم. کمکمان کن و چشم برهم زدنی ما را به خود وامگذار.کمکمان کن چشممان از تیرهای گناه آلوده شیطان در امان باشد.حفظ ایمان سخت است. خدایا دستمان را بگیر که بهترین دستگیری. هدایتمان کن که اگر هدایتمان نکنی رو به گمراهی می رویم.خدایا! بیشتر از همیشه به تو محتاجیم.نمی دانم چرا اینقدر نوشتم .این دو تصویر را آماده کرده بودم که فقط دو کلمه بنویسم. اما خب دیگر اینطوری شد. کل هدفم از این پست این بود که بگویم : 

آی آنهایی که :

اکبر عبدی نیز به اقدام اخیر لیلا حاتمی در جشنواره کن واکنش نشان داد.

از آنهایی که :

خجالت نمی کشید ؟

کودکی لیلا حاتمی و لیلی رشیدی در حرم امام رضا

حالا دست ندادن دختر مسلمان با وزیر امور خارجه فرانسه را داشته باشید که در زمان خود ، سروصدای زیادی در رسانه های خبری غرب داشت . ماجرا ازاین قرار است که وزیر امور خارجه فرانسه در زمان تصدی وزارتخانه متبوع خود به کشورهای عربی سفر می کند . در یکی از همین سفرها در حال بازدید از دانشجویان دانشگاه سوربن فرانسه در ابوظبی امارات بود که اتفاق جالبی می افتد . به نقل از لوران فابیوس ، در این دیدار ، وزیر امور خارجه ، مطابق آداب و رسوم [غلط] اروپا ئیان قصد داشت با یکی از دانشجویان محجبه ی این دانشگاه ، دست بدهد که با امتناع وی ، لبخند تلخی از روی شرمساری زده و مجبور به عقب کشیدن دستش می شود . این بانوی مسلمان ، فقط با دادن لبخند ، جواب دست بلند کردن وزیر یک کشوری که یکی از کشورهای مهم و تاثیرگذار در معادلات امروز دنیا می باشد ، آن هم در دانشگاهی که متعلق به کشور همان شخص است را چنین با حفظ عزت و شرافت و کرامت انسانی خود می دهد .