سروده آیت الله زاده صافی گلپایگانی در وصف امیرالمؤمنین بمناسبت 13رجب

باز امشب بر سرم شور و نواسـت * بـر سـرم شور و نوای مرتضـاسـت

بـاز مـرغ طـبـع مــن پـروازکـرد * در ســپــهـر مــعــرفـت پرواز کرد

باز فـکرم در کـمـند واژه هـاست * دور تا دورم ز واژه، حلقه هاست

خامه اينک در کـفم پُـر مدعاست * گفته هايم شـکـريـن و دلــربـاست

بـاز مــی گـويـم بـــه آواز جــلی * يـــا عـــلی و يــا عــلی و يـاعلی

امــشــب از غــير عـلی بـيگانه ام * فــارغ از دنـيای مـحنت خانه ام

دارم امــشـب مـن تـــمـنای وصال * از نــگار دلــفـريـب خـوش جمال

آن نـــگار نــازنــيــن ســـاده کـو؟ * ســاقـی و جـام و سبو و باده کو؟

ســـاقــيـا بــرخـيز گاه مستی است * بر مراد دل، جـهان هستی است

مــسـت صــهـبـای ولايـت کـن مرا * جـرعه نـوش جام وحـدت کن مرا

امــشــب آن مــاه مـعـلّی می رسد * امـشـب آن محبوب جانها می رسد

انــتــظار کـــعــبـه پـايـان می رسد * نــور يــزدان، روح قرآن مـی رسـد

می رسـد شـمـع شـبـسـتـان حـضور * کـعـبـه مـی گـردد سراسر غرق نور

يــا عـلـی کــعـبه ولادتـگاه تـوسـت * شائق ديـــدار روی مـــاه تــوسـت

حـــق گـــشوده خـــانـه تـوحيد را * تـــا کـه مـهمانـی کـند خورشيد را
حــوريـان از شوق، هوهو می کنند * از شــعـف شــور و هياهو می کنند

ديده چون بگشود ولب چون بازکرد * بـاکـلام حــق ســخـن آغــاز کرد
فــاطمه بنت اســد شــد در شــگـفت * ماه خود را هم چوجان، دربرگرفت

گل چـو بر دســتـان پـيـغـمـبر نشست * بـرلـبش آيـات قــرآن نــقش بست

حــق پــرسـتان نـام حق معنا کنيد * در رخ مــولا خــدا پــيـدا کـنيد

مـن دمــادم از عــلی دم مـی زنـم * بـر ولايـش چــنگ، محکم می زنم

يا عــلی نــام تــو اســم اعظم است *زخـم قـلـب عاشـقان را مرهم است

يا عــلی حـب تــو آئـين مـن است * نــام تــو حـرف نخستـين من است

يا عــلی شـاهـان گــدای کـوی تو * بـــنــدگــان قــبــلـه ابـــروی تــو

مسـتم از جام ولايـت يـا عـلی(ع) * جــان مـن بادا فدايت يا علی(ع)

ای مـسـلمان، کــعـبه يعنی مرتضی * نـيـسـت هـرگز کعـبه از مولا جدا

مـــرتـضی يــعـنی صــراط مستقيم * آيـــه هــای نـــور قـــرآن کـــريـم

ای خداجو چشم دل چون واکنی * نــور حــق را در عــلی پـيدا کنی

جز علی مولود پاک کعبه کيست؟ * حـج بـی حــب عــلی مقبول نيست

هرکه راجز مهر حيدر بر دل است * در صــفـا و مـروه سعيش باطل است
راه حق را بـی عــلی هرگز مپوی * در مــقـام و رکن و مـشـعر او بجوی

بی علی درگـاه حق رفتن خطاست * رو بــه سـوی قــبله بنشستن خطاست

بـعـد پــيــغمبر عــلی فـرمانرواست * نــاخــدای کــشتی ديــن خداســت

شهر علم مصطفی را، در، علی است * عدل و انصاف و مروت در علی است

کفو زهرا، صهر پيغمبر علی است * بـو تـراب و ســاقی کـوثر، علی است

مـــن کـجا و مــدحت يـعسوب دين * مــدحت و وصـــف امــير الـمؤمنين
وصـف مــولا را خــدا بنموده است * بــارهــا پــيــغمبرش بــســتوده است

من غــلام حــلــقــه گــوش قـنبرم * خـــاک پـــای شـــير يـزدان حيدرم

يـا عـــلی ای شــمـــع دين مصطفی * ای به شـــأنــت هــل أتــی و إنــمـا

ای پــــناه بی پناهان يا عــلی (ع) * ای تو درد و ای تو درمان يا علی(ع)
مــــا گــــدايـــان ســر کوی توئيم * ريـــزه خـــواران ثـــنـــاگوی توئيم

محسن صافی ز درگــاهـــــت مـران * ای امــام مــــهــربــان شـــيـــعيان

در دو عـــالـــم دسـتـگيری کن مرا * از کـــرم حــاجــات مـــا بــنـما روا