در تعطیلات و سیزده بدر 93 زباله ها را به شهر و خانه خود برگردانیم و در طبیعت رها نکنیم!
زباله ها را در کنار دریای خزر، کوه ها و باغ ها و رودخانه رها نکنیم و در خودروها نگهداری کنیم و به شهر و خانه برگردانیم و همان طور که برای حفظ خاک ایران از جان خود می گذریم به نصیحت نیاکان خود، خاک و آب را آلوده نکنیم و زباله ها را در مکان های پیش بینی شده جمع آوری و یا به خانه برگردانیم....
گروه اجتماعی - ظرفیت عظیم طبیعت، کوه ها، رودخانه ها، دریاچه ها و دریاها، باغ ها و.... در کشور پهناور ایران، میلیون ها خانوار ایرانی را جذب خود کرده و آب وهوای مهربان و با صفای بهاری، روح و جان گردشگران را نوازش می دهد.
به گزارش بولتن نیوز، در هر نقطه ای که سبزه و درخت و آب و مکان مناسبی برای نشستن و خوابیدن است خانواده های مختلفی چادر زده اند، زیرانداز پهن کرده اند، آتش روشن کرده اند، بساط کباب و آش راه انداخته اند و....
اما در کنار این همه شادی و شادابی و لبخند و گفت وگو و لذت بهاری، هزاران تن زباله، پلاستیک، انواع ظروف نوشابه و غذا و کنسرو ....تولید می شود و مسافران برای راحتی خود حتی سفره های یک بار مصرف را استفاده می کنند تا نیازی به شستن ظرف غذا و پاک کردن سفره نباشد.
در نتیجه این همه زباله در کنار چادرها، اقامت گاه ها، ساحل دریا و رودخانه و دردل کوه و باغ ها روی هم جمع شده است و مسافران تازه نیز تعداد دیگری را روی آنها جمع می کنند.
علاوه بر خسارتی که به درختان و چوب و محیط زیست و باغ و طبیعت وارد می کنیم، این زباله ها و مشکل مهم تر یعنی پخش شدن زباله ها، مشکل را بیشتر کرده است.
در میان 4 میلیون خودرو که هر روز از جاده های ایران تردد می کند تا مسافران و گردشگران را از نقطه ای به نقطه ای دیگر منتقل کند، تعداد قابل توجهی دوستدار محیط زیست دیده می شوند که هرگز زباله خود را در محیط زیست رها نمی کنند و حتی برای زباله های کوچک خود کیسه ای را در نظر گرفته و در خودرو جمع آوری می کنند تا هنگام بازگشت به شهرها، در سطل های زباله قرار دهند.
منظره زشت هزاران تن زباله در کنار ساحل خزر، در دل کوه ها و رودخانه های زیبای کردستان، در دل دشت های زیبای خوزستان و لرستان، در کوه های تهران و البرز و زاگرس، دل و دیده هر رهگذری را رنج می دهد.
سال هاست که از خود می پرسیم چه کنیم و چگونه این پیام را به مردم ارسال کنیم که رها کردن یک بطری آب که شما ظرف یکی دوساعت نوش جان می کنید، سال ها می تواند در طبیعت باقی بماند و باد آن را از نقطه ای به نقطه ای ببرد.
بیایید امسال تصمیم بزرگی بگیریم و همه به هم پیامک کنیم و تلفنی بگوییم که سیزده بدر 93 زباله ها را به شهر و خانه خود برگردانیم! و زباله ها را در کنار دریای خزر، کوه ها و باغ ها و رودخانه ها رها نکنیم و در خودرو جمع آوری کنیم.
اگر به سهم خود کوشا باشیم طبیعت زیبا خواهد ماند و به تدریج یک فرهنگ غنی در حفظ محیط زیست و بازگشت زباله ها به شهرها و خانه های مان خواهیم داشت.
آمارهای منتشر شده از هزاران تن زباله انباشت شده در حاشیه دریای خزر، جنگل های مازندران، گیلان، گلستان، و در مناطق گردشگری و باغات اصفهان، شیراز، چهارمحال بختیاری، کهکیلویه و بویراحمد، کردستان، ایلام، خوزستان، آذربایجان، خراسان و... نگران کننده و ناراحت کننده است.
چه کسی می خواهد این همه زباله که پراکنده هستند را جمع آوری کند. اگر مسافران حداقل در ورودی و خروجی شهرها زباله ها را جمع کنند بازهم انرژی و نیرو و هزینه کمتری برای جمع آوری به کار می رود و پلاستیک ها بازیافت می شود و به نفع صنعت کشور خواهد بود.
اما وقتی در گوشه و کنارجاده ها و بیابان و دشت و کوه رها می شوند و زیرپل ها، پمپ بنزین ها، عوارضی بزرگراه ها و... انبوهی از زباله های پراکنده را می بینیم و به جای شکوفه و گل در حاشیه جویبارها و رودخانه ها، انبوهی از پلاستیک ها را می بینیم که روی بته ها و گل ها و درخت ها رها شده اند، ازدیدن این صحنه ها ناراحت می شویم.
متاسفانه خودروهای بسیاری را می بینیم که مسافران و سرنشین ها، زباله و میوه وبطری ها را از پنجره ماشین ها به بیرون و در جاده ها و دشت رها می کنند و به چراغ و تذکر و بوغ خودروهای پشت سر و اطراف خود توجهی نمی کنند.
این مسافران تنها خودروی خود را ملک شخصی و مال خود می دانند و طبیعت را مال دیگران، دولت و منابع طبیعی و شهرداری تلقی می کنند. در حالیکه طبیعت و هر گوشه از ایران عزیز متعلق به همه مردم ایران است.
روزگاری 8 میلیون تا 30 میلیون جمعیت ایران با انواع ظرف ها و وسایل بدون نیاز به بطری و ظروف و سفره پلاستیکی و کیسه های نایلونی، به سفر می رفتند و زنبیل به دست با قابلمه و لیوان و سفره های دائمی سفر می کردند و به اندازه کافی از طبیعت حفاظت می کردند.
اما امروز با جمعیت 80 میلیونی که در آینده به بالای 100 و 150 میلیون می رسد، هزاران تن زباله را در طبیعت و آب ها رها می کنند.
این فکر که برای هر وجب از خاک ایران خون ها ریخته شده و برای حفظ آن جان ها و شهدا و 1000 میلیارد دلار خسارت و خرج جنگ داده ایم باید ما را به اندازه کافی روشن کند که هر وجب از این طبیعت و خاک عزیز باید محترم شمرده شود.
همان طور که ایرانیان به نان احترام می گذارند و اجازه نمی دهند که نان و گندم لگدمال شود و زیر پا بماند باید برای حفظ تمیزی و پاکیزگی این خاک نیز تلاش کنیم.
نیاکان ما همواره در دوران هخامنشیان و قبل و بعد از آن دعا می کردند که خدایا کشور ما را از پلیدی و زشتی و ناپاکی حفظ کن.
از دروغ حفظ کن. نیاکان ما آب و خاک و باد و آفتاب را پاک نگه می داشتند و حتی برای آنکه خاک و آب آلوده نشوند مرده ها را در طبیعت رها می کردند....
همواره توصیه می کردند که آب و خاک پاک و تمیز نگه داری شوند. در نتیجه امروز نیز باید بدانیم که رها کردن زباله به خصوص پلاستیک ها سال ها در خاک و آب می ماند و باعث سمی شدن و آلودگی خاک و آب می شود.
ما به دست خود با انبوهی از زباله و پلاستیک و کود شیمیایی و مواد نفتی، خاک را آلوده و ناپاک کرده ایم. شور کرده ایم وخاک توان سابق خود برای تولید محصول ومیوه های بی نظیر ایرانی را ندارد.
لذا برای حفظ آینده و سلامت کشور باید درست مصرف کنیم آلودگی را کاهش دهیم اگر آب را درست مصرف کنیم دریاچه ارومیه و خزر و آب های دیگر پاکیزه خواهد ماند و شوری و نمک و بادهای مختلف باعث انتقال ریزگردها به شهرها و مرکز کشور نمی شود.
بیایید به عمومی ترین موضوع مشترک همه انسان های روی زمین و ایرانیانی که به خاک ایران احترام می گذارند و یک وجب آن را از دست نمی دهند، فکر کنیم و محیط زیست و حرمت خاک و آب را نگه داریم و آن ها را آلوده نکنیم تا فرزندان ما در آینده در همین ماشین ها سوار شوند و سفر کنند و از زیبایی های طبیعت کم نظیر ایران لذت ببرند.
این سایت آمادگی داردتا نظرات و پیشنهادات مردم برای کمک به محیط زیست را منتشر کند
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
مرجان حمیدی
| 
۱۹:۳۴ - ۱۳۹۳/۰۱/۱۳
پاسخ
ممنون از مطلب فوق که درد بسیاری از ایرانیان است. اما بخشی از مشکل انباشت زباله درجای جای این خاک مظلوم به این برمیگردد که سیستم جمع آوری زباله در بسیاری از روستاها و بخشهای کوچک غیرشهری وجود ندارد. مثال زنده آن روستای قاسم آباد و بند بن واقع شده در چند کیلومتری شهر کلاچای در استان گیلان است که هیچگونه متولی برای جمع آوری زباله های مردم ندارد. در نتیجه مردم کیسه های زباله خود را به کنار جاده آورده و آن را رها میکنند. و یا هرازگاهی به صورت خودجوش آنها را آتش میزنند که خود یک فاجعه زیست محیطی است ولی آیا چاره دیگری هم دارند؟ شاید اگر برای جمع آوری زباله برنامه ریزی گردد مثلا همانگونه که زباله های شهری روزانه جمع میشوند سواحل دریای خزر هم با برنامه ریزی پاکسازی شوند (کاری که شهرداری تهران درمورد کوههای شمال تهران انجام داده و نتیجه فوق العاده بوده) شر این انباشت زباله از سر این آب وخاک کم گردد. 
