ارثيۀ فاميلی

م- شلمانی: اين خانه تكاني شب عيد، خصوصا شستن فرش ها و پرده ها خودش حكايتی دارد. از چك و چانه زدن با كارگران برسر اينكه كيفيت شست وشو درجه يك باشد يا درجه 2 تا جزئيات مربوط به محلول هايی كه برای شستن فرشها به كارمی برند و طبعاً متناسب با هر كدام قيمت ها هم مختلف است جدولی درست می كنند، شبيه جداول لگاريتم كه آدميزاد را گيج ومنگ می كند، تا بالاخره مجبور شوی به يك كدام رضايت بدهی.

به گزارش بولتن نیوز، اجمالا اينكه فكرمی كنم تا به حال دو برابر قيمت فرش ها پول شست وشوی آن ها را داده ام. ايضاً در مورد پرده ها. نمی دانم اين چه وسواسی است كه شب عيد، وسط اين همه خرج ومخارج، بايد كلی نقدينگی را به جيب خشكشويی شربت خان و امثالهم بريزيم. اما داستان فرش ها يك طرف و قضيه تنها قاليچه دستباف موروثی خانواده كه يادگار مادرمادر بزرگم است يك طرف ديگر. توي اين سال ها با چنگ و دندان مراقبتش كردم تا ازدست نرود و صحيح و سالم در خانواده حفظ و حراست شود.

***
پيامك از بانك كه رسيد و خبر خوش واريز عيدی مرحمتی دولت به جماعت كارمند را داد، قند توی دلم آب شد. هيچ وقت نشده بود دهم به بعد در حسابم پول درست و حسابي باقی مانده باشد. حتماً رايانه هم تعجب می كرد. يك بار ديگر حسابم را كنترل كردم. بله! 503هزار تومان وجه رايج مملكت، عيدی دولت به كارمندان كه ماليات هم كسر نشده. برايم تعجب آور بود دستگاه مالياتی كه از خدمات مربوط به كفن و دفن اموات در بهشت زهرا(س) هم ماليات بر ارزش افزوده می گيرد چطور ار اين در آمد كلان صرف نظر كرده و دست كم 125 ميليارد ريال از درآمدش را بخشيده است. اينكه چه وقت، كجا و چگونه اين رقم را ار جيب مبارك حقوق بگيران جبران خواهدكرد باشد سر فرصت تا خدمت تان عرض كنم.

توی راه به طرف منزل، قرص و محكم قدم بر می داشتم سر و سينه را صاف كردم و هزارجور برای اين پول نقشه می كشيدم. رايانه شخصی ام حسابی قراضه شده و وقت ارتقا سيستمش هم رسيده است. اين خرج خيلی ضروری است اگرخرجش نكنم لنگ مخارج زندگی می شوم. اما ناگهان به صرافت افتادم زنم چند ماهی می شود كه قصد خريد مانتو را دارد. با خواهر شوهرش كه همشيره ما باشد، به رقابت افتاده می خواهد مانتوی پارسال را كه صحيح و سالم است، عوض كند. می فرمايند مدل جديد به بازار آمده دور يقه اش خزدارد. به علاوه جلوی دوست و آشنا افت دارد، همان لباس پارسال را بپوشند. برای اين كار فكر كردم 250هزارتومان بايد بسلفم. كت و شلوار و لباس و كفش بچه ها را هم كه هر كدام 250هزارتومان حساب كنيم تا اينجا حسابم 250هزارتومان قرمز نشان می دهد. براي سور و ساط شب عيد هم دست كم 500 هزار تومان ميوه و آجيل و شيرينی بايد تدارك ببينيم. تازه مخارج خودم به كنار. فكر كردم با اين حساب بايد به فكر وامی چيزی از اداره رفاه اداره باشم يا فكر ديگری بكنم.

***
منزل كه رسيدم نمی دانم خانواده از كجا فهميدند به حساب كارمندان عيدی واريز شده فوری كارت بانك را از دستم قاپ زدند. نمی دانم اين روزنامه ها چه گيری به اين چندر غاز عيدی كارمندان دادند. هر سال از سه ما مانده به عيد تيتر هاي آن چنانی می زنند "عيدي كارمندان تعيين شد " و يا " عيدي كارمندان فلان تاريخ پرداخت مي شود" و... نمی فهمم اين 100 تا 5 توماني اين همه بوق و كرنا دارد؟
همه عالم و آدم بايد بفهمند اين كارمند فلك زده كه در تمام سال صورتش را با سيلی سرخ نگه می دارد و توی جيبش دائم شپش قاب می اندازد دم عيد دست به دهن، منتظر همين صنار و سه شاهی عيدی دولته؟

****
غروب همان روز وقتی طبق معمول با كامپيوتر شخصي كه هنگ كرده بود، ور مي رفتم و از شدت عصبانيت به سازنده اش بد و بيراه می گفتم مادر بچه ها از خريد برگشت، كارت بانك را تحويل داد با چند تا ته چك خريد از مغازه ها. يك قلم 700هزار تومان خريد كرده بود(البته با مساعده اسفندماه.) هنوز خريد لباس بچه ها مانده بود. توی اين فكر بودم كه چه می شد عيدي كارمندان دولت به ازای هر نفر از اعضای خانواده 500هزار تومان باشد تا حداقل 15ميليون نفر كارمند با خانواده، نوروزشان واقعاً نوروز باشد. توی اين رويای شيرين غرق بودم كه صدای پسرم مرا به خود آورد: بابا! كی بريم شلوار بخريم؟

غم عالم در دلم ريخت. توی اين فكر بودم كه چطور بی سر و صدا بروم قاليچه دستباف مادری را با سمساری محل معامله كنم.