از شوق دیدار امام با کفش رفتیم

بولتن نیوز/ گروه ورزش: گفتگو: سیده الهام جوادی- صبح روز شانزدهم اسفندماه سال 1360 یک روز خاص در زندگی تعدادی از فوتبالیست‌های این مملکت است؛ روزی که اعضای تیم‌های فوتبال منتخب تهران که قهرمان جام قائد اعظم پاکستان شده‌بودند و شماری از بازیکنان تیم‌های پرسپولیس، شاهین و استقلال با حضرت امام (ره) در جماران دیدار کردند. در این دیدار که در فضایی صمیمی برگزار شد بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی توصیه‌هایی را خطاب به ورزشکاران بیان کردند. در این دیدار فوتبالیست‌های حاضر در جلسه فرصت راغنیمت شمردند و با امام (ره) خارج از تشریفات صحبت کردند. اگر چه از این دیدار حدود 32 سال می‌گذرد، هنوز خاطراتش برای افرادی که در آن حضور داشتند جز خاطرات شیرین زندگی‌شان است.

كاظم رحیمی، جمشید آبیاری، مهدی دینورزاده، علی حیدری، نادر فریاد‌شیران، امیر خانی، عباس موسیوند، محمود حقیقیان و امیر مرزوقی، سعید مراغه‌چیان، ناصر محمدخانی، كامل انجینی و منوچهر طاهرخانی، علی پروین، محمود خوردبین، محمد مایلی‌كهن، ‌محمد دادكان، مجید سبزی، ضیاء عربشاهی، مهدی غفاری، ابراهیم كیان‌طهماسبی، عباس كارگر ، غلامرضا فتح‌آبادی و محمد پنجعلی موفق به دیدار امام در اسفند سال 60 شدند. محمد پنجعلی، یکی از حاضران آن جلسه تاریخی، خاطراتش را از این دیدار در گفت‌و‌گو با « شما» بیان کرد.

مگر می‌شود این روز را فراموش کرد؟ در این روز به اتفاق تعدادی از فوتبالیست‌ها به دیدن امام(ره) رفتیم.

دقیقا. این هم از خوشبختی ما بود که موفق شدیم به دیدن امام (ره) برویم.

چند روز پیش به من گفته بودند که قرار است در این روز به دیدن امام (ره) برویم.

راستش اولش باورم نشد اما بعد از چند دقیقه که به قول معروف از شوک خارج شدم نمی‌دانستم از فرط خوشحالی باید چه کار کنم. یادم می‌آید خیلی ‌هیجان‌زده شده بودم؛ به هر حال دیدن امام (ره) سعادتی بود که نصیب هر کسی نمی‌شد.

البته اول قرار نبود این دیدار در اتاق شخصی ایشان برگزار شود اما سرد شدن هوا باعث شد تا این دیدار به اتاق امام منتقل شود.

16 اسفند سال 60 هوا خیلی سرد بود؛ آن قدر سرد بود که آدم استخوان‌درد می‌گرفت. وقتی همه بچه‌ها در جماران جمع شدیم ما را به حسینیه برند که در آنجا هم هوا سرد بود اما وقتی امام (ره) متوجه این موضوع شدند پیغام دادند ما را به اتاق ایشان ببرند.

دیدار در اتاق شخصی امام (ره) را در خواب هم نمی‌دیدیم اما این اتفاق داشت می‌افتد. این موضوع باعث شد تا بچه‌ها خیلی هیجان‌زده شوند.

شوق عجیبی بین بچه‌ها ایجاد شده بود که تا به امروز دیگر این شوق را در صورت هیچ یک از کسانی که در آن دیدار حضور داشتند، ندیدم. هر کس دوست داشت زودتر نزد امام (ره) برسد و ابراز ارادت کند؛ به همین دلیل بعضی از بچه‌ها با کفش وارد اتاق ایشان شدند که البته خیلی زود متوجه شدند و برگشتند و کفش‌هایشان را در آوردند.

همین طور است. وقتی وارد اتاق شدیم امام(ره) به محافظان خود گفتند که با بچه‌ها کاری نداشته باشند و ما را آزاد بگذارند و همین صحبت امام (ره) تا بچه‌ها در نزدیکی امام (ره) بنشینند و خیلی راحت با ایشان صحبت کنند. البته در این دیدار خودمانی ما بیشتر شنونده حرف‌های امام (ره) بودیم.

بله؛ اما حرف خاصی نزدیم و بیشتر به معرفی خودمان پرداختیم.

بله.

خودم را معرفی کردم و بعد گفتم که به یکی از آرزوهایم رسیدم.

این صحنه مثل روز هنوز مقابلم قرار دارد. وقتی صحبتم تمام شد امام (ره) سرشان را تکان دادند و با تبسم خاصی تشکر کردند.

این را هم بگویم اول بچه‌ها بی‌نظم نشسته بودند که گفتند قرار است از این جلسه فیلمبرداری شود بنابراین بچه‌ها منظم‌تر دور امام نشستند و بعد امام(ره) صحبت‌هایشان را شروع کردند.

بله تا آنجا که در خاطرم هست این جمله را ایشان در اول صحبت‌هایشان بیان کردند و بعد هم از ورزشکاران خواستند با رفتار خوب و پسندیده خود الگو و نمونه برای دیگران باشند.

نه این‌ طور نبود؛ محافظان امام(ره) با توجه به پایان جلسه می‌خواستند ما را به بیرون هدایت کنند که خود ایشان گفت کاری با ما نداشته باشند. ما هم در کنار ایشان نشستیم و عکس یادگاری گرفتیم و روی ایشان را بوسیدیم.

کل جلسه چقدر طول کشید؟

حدود یک ساعت شاید هم کمتر اما در تمام دقایقی که مقابل امام(ره) نشسته بودیم به هیچ وجه احساس نکردیم که مقابلمان رهبر انقلاب قرار دارد؛ ایشان به گونه‌ای برخورد کردند که ما احساس راحتی کنیم. ایشان طوری برخورد کردند که همه احساس کردیم که در برابر پدرمان نشسته‌ایم و به حرف‌هایش گوش می‌دهیم. این برخورد از آن مرد الهی یک درس بزرگ برای همه ما بود. امام (ره) آن قدر که ما را تحویل گرفت مسئولان را تحویل نگرفته بود.

بله، مرحوم سید احمد خمینی در بر پایی این جلسه نقش مهمی داشتند. خدا رحمتش کند علاقه‌مند به ورزش بود و اکثر وزرشکاران را می‌شناخت.

تمام این جلسه پر بود از نکات فراموش نشدنی؛ از برخورد گرم و صمیمانه امام (ره) با ما تا صحبت‌های ایشان، اما در این میان ساده‌زیستی امام (ره) بزرگوار واقعا بی‌نظیر بود. اصلا فکر نمی کردم که ایشان در اتاقی ساده زندگی کند و دیدارهایش را در آنجا بر گزار کند اما وقتی که با چشم دیدم باورم شد که مردی که در آن جایگاه قرار داشت و یکی از بزرگ‌ترین انقلاب‌های مردمی جهان را رهبری کرده بود یک زندگی ساده و معمولی دارد و در یک اتاق که وسائل خیلی ساده در آن وجود داشت، زندگی می‌کند.