سلطان کسی است که بر نفس خودش غلبه کند! + گزارش صوتی

در مناجات ما به یک فضاهای به خصوصی وارد می شویم که در غیر حال مناجات امکان آن وجود ندارد. چرا که قادر نیستیم که در برابر عظمت خدا حرفی اضافی بزنیم.

وقتی بنده به خدا نزدیک می شود یک جوری صحبت می کند که گویا در عذابه، مخصوصا که آن بنده در پاکی مطلق باشه مثل ابی عبدالله (ع)

در قسمت دوم دعای عرفه که سید بن طاووس علیه الرحمه بیان می کند، می گوید: خدا اگر من شایسته این هستم که با پستی به در خانه شما آمده ام شما هم شایسته کرمی.

کسی که درب خانه خدا می آید اینگونه معلوم می شود که کبر ندارد.

معبودا وصف تو در آن فضای لطف و رحمتت به من بیش از ناتوانی ام . این برای زمانی است که من ناتوان نبودم و تو کمکم کردی. حالا به خودم بگم که تو دریغ می کنی و من را کمک نمی کنی؟

زیبایی هایی که از من پدید آمده، من شدم شب زنده دار، من شده ام نوکر امام حسین (ع)، من شدم نماز خون، من در خط و ربط الهی قرار گرفتم، من باید از گناه بدم بیاد. حتی اگر از من هم گناهی سر بزند، من بدم می آید! اینها پیشرفت است! بعضی ها گناه هم می کنند نه تنها بدشان نمی آید بلکه می گویند عجب کیفی داد، ولی شما وقتی مناجات می کنید و اشکی می ریزید می گوید عجب کیفی داشت. ساعتی را فارق شدیم از این دنیا. با یک عده شب زنده دار نشستیم. در یک مجلس حقیقی نشستیم. اگر زیبایی هایی از من پدید شود از از فضل توست و من از تو باید منت بکشم.

حتی خط منت کشیدنتان را هم از خود خدا بخواهید. اگر ظاهری شود بدی های من باز هم به عدل توست. نمی گم خدایا دست ما را رو کردی، پس ستاریتت کجا رفته! خیلی وقت ها در دلمان بدترین برخورد ها را با خدا داریم، شاید به زبان نیاریم! اینها همش گره می افتد در کار.

اگر گناهی از ما سر زد خداوند به روی ما نمی آورد، ولی تا کمی در زندگی مان مشکل پیش می آید صدایمان بلند می شود که ای خدا چرا نگاهی به ما نمی کنی؟

چگونه وا می گزاری من را در صورتی که تو کفیل من هستی! چگونه زیر پا داغون شوم در صورتی که اسمت روی گردن من است. مثل اینکه برای زن شوهر دار تصمیم گیری کنند، زن ناراحت می شود می گوید من شوهر دارم، این هم سند آن است، گاهی وقتی در مناجات و روضه دستمان را بالا می آوریم فقط به این منظور نیست که ما از خدا چیزی می خواهیم. گاهی اوقات این به معنی سند بندگیست. می خواهیم سند بندگی خودمان را نشان دهیم.

چند تا عاشق پیدا می شود که تا صبح با هم بنشینیم و برای امام حسین (ع) گریه کنیم؟ ما همینطوری دنبال امام حسین افتادیم! فقط می خواهیم حرف امام حسین(ع) را بزنیم و دنبالش راه بی افتیم. همه سختی ها را او کشیده آنوقت ما دنبالش افتاده ایم و می گوییم که ما امام حسینی(ع) هستیم!

چگونه نا امید گردم وقتی تو به من مهربانی؟ اکنون من به درگاهت آمده ام. آنهم به خاطر نیازم است. من در ثروتمند ترین حال به تو فقیر هستم. امام حسین می گوید! خدایا من چگونه تو را وسیله سازم برای اینکه محال است پیرامون تو باشم؟ چگونه من شکایت کنم از چیزی که بر تو پنهان نیست. چیزی بر تو پوشیده نیست! همه را می بیند.

یک وقتی می گفتیم شب های زمستان که بلند است بیاد تا دور هم بنشینیم و با هم مناجات کنیم و گریه کنیم.

وقتی حضرت مریم علیها السلام از دنیا رفت عیسی (ع) خیلی گریه کرد و سر به خاک مادرش گذاشت و همانطور خوابش برد. در عالم خواب به مادرش فرمود: مادر چه خبر؟ در همین حاشیه مفاتیح آمده است. با همه پاکی آرزویی هم داری؟ فرمود: دلم میخواهد بیایم در همین دنیا در شب های طولانی با خدا مناجات کنم، قیام اللیل باشم و روزه دار باشم. از هر دوی این من و تو غافلیم. اهل معرفت دنبال این هستند تا ببینند کی می توانند با خدا مناجات کنند. روزه بگیرند!

برای یک عده ایی این همراه اول شده شیطان اول! و برایشان حرام است. یه وقتایی نشستی به جای اینکه 100 تا صلوات بفرستی نشستی داری با این مبایلت بازی می کنی! نمی دانی مجازش چیست؟ حقیقتش چیست؟ اصلا این حقیقتی ندارد! فقط خواسته اند که تو با خدا حرف نزنی!

این رحمت الهی (برف) برای عده ای شد نغمت و شد بلای عظیم. خیلی ها هنوز در برف مانده اند. حالا تو نباید خدا را شکر کنی که زنده ایی و نشسته ای و مناحات می کنی؟ شاکر باشیم!

مردم را دعا کنید. مردم از گرفتاری بی دینی نجات پیدا کنند. هیچ گرفتاری بالاتر از بی دینی نیست!

آنقدر نفس قدرتمند است، اگر بتونم او را کنترل کنم، سلطنت کردم! لذت تسلط بر نفس از همه اعمال بالاتر است. سلطان کسی است که بر نفس خودش غلبه کنند.

شعر خوانده شده توسط حاج منصور ارضی

بازآمدم الهی تا راز دل بگویم

یا سیدی و ربی شد وقت گفتگویم

من بنده ی تو هستم ، شرمنده ی تو هستم

مگذار تا بریزد یا رب تو آبرویم

عاشقا، مستانگى از سر بگير

ساقى از ره مى‏رسد ساغر بگير

مرغ دل را از قفس آزاد كن

با پرستوهاى عاشق پر بگير

پر بزن تا كوىِ يارِ مَه لقا

جا به بامِ خانه دلبر بگير

گرچو من بشكسته بالى غم مخور

با ولاى يار بال و پر بگير

جشن ميلاد امام عسگرى

آمده عيدى ز پيغمبر بگير

هر چه مى‏خواهد دلت از يُمن او

از يَدِ پر قدرت حيدر بگير

طالب عفوى اگر با يا حسن

دامن محبوبه داور بگير

شيعه مى‏نازد به نام عسگرى

يا اباالمهدى امام عسگرى

كيست او بر شيعيان مولاستى

كيست او نور دل طاهاستى

كيست او ابن الرضا، بابُ الهدى

پور حيدر زاده زهراستى

كيست او كز مقدمش هفت آسمان

غرق زينب باشد و غوغاستى

كيست او اندر رهش پيغمبران

دست بر سينه همه برپاستى

كيست او سرمايه هستى حق

ياسِ بى مثل جهان آراستى

كيست او عشق خداى سرمدى

عاشقى را بهترين معناستى

او امام عسگرى باشد كه بر

خستگان عشق مولاناستى

شيعه مى‏نازد به نام عسگرى

يا اباالمهدى امام عسگرى

اى تجلى خدا سيماى تو

جلوه حق چهره زيباى تو

پرچم شيعه به دوشت استوار

اعتدالش از قد رعناى تو

كى شود اى جرعه بخش عاشقان

ساغرى مِى نوشم از صهباى تو

اى دَهُم فرزند دلبند على

كى شود بوسه زنم بر پاى تو

جانثار مكتب پاك توايم

در شب ميلاد پر غوغاى تو

سامرا امشب ندارد زائرى

اى فدايت عاشق شيداى تو

ميهمان بزم ميلاد توايم

تا بياد مهدى تنهاى تو

شيعه مى‏نازد به نام عسگرى

يا اباالمهدى امام عسگرى

--------

عاشقان دارد صفایى سامرا

بارگاه جانفزایى سامرا

کعبه دلهاى عاشق سامرا

قبله جانهاى مایى سامرا

هم نجف هم مشهدى و هم بقیع

کاظمینى، کربلایى سامرا

زائر هر روز تو مهدى بُوَد

با نوایش آشنایى سامرا

سوى خود هر عاشقى را مى‏کشى

با کمال دلربایى سامرا

کاش من در خون خود غلطان شَوَم

تا بگیرم در تو جایى سامرا

عاشقى آواره‏ام من آمدم

کُنج تو گیرم سرایى سامرا

شیعه مى‏نازد به نام عسگرى

یا اباالمهدى امام عسگرى

شاعر: سید محمد میر هاشمی