چرا مطهری از دعوت به دادگاه ترسیده؟

گروه سیاسی- سید مجتبی نعیمی: خیلی‌ها علی مطهری را با دو ویژگی می‌شناسند؛ اول اینکه او فرزند استاد شهید مرتضی مطهری‌ست و دوم اینکه او نماینده‌ی مجلسی‌ست که ظاهراً اصول‌گرا بود اما در اوج غلظت غبارهای فتنه‌ی 88، گناه نابخشودنی بزرگ را فدای اشتباهات کوچک‌تر کرد. و چه ویژگی‌های متعارضی. زیرا توقع طبیعی از سلاله‌ی چنان علامه‌ی انقلابی آن است که دقیقا در بزنگاه‌ها، هوادار نظام باشد اما افسوس که اینگونه نبود و نیست.

به گزارش بولتن نیوز،گویی او بین دو راهی گام نهادن در مسیر پدر و گام نهادن در راهی پر از ابهام و اشتباه، دومی را انتخاب کرده است. اصرارهای او در سال 88 بر فتنه‌گر بودن دولتیان و عدم موضع‌گیری او در قبال فتنه‌گران اصلی آنچنان زیاد بود که رنگ انصاف را از اظهارنظرهایش برد و اندک امیدی که به ریزبین بودن او می‌رفت را از بین برد. در اشتباه بودن عملکرد مطهری در آن ایام همین بس که چه بسیار مطالب و اظهار نظرهایی که رسانه‌های معاند با جمهوری اسلامی بر اساس همان حرف‌ها به خورد مخاطبان خود دادند و هر بار که یادآور هشدار امام خمینی (ره) می‌شدیم که اگر دشمن از شما خوشنود شد بدانید اشتباه کرده‌اید، انگار نه انگار.

 اما این همه‌ی داستان علی مطهری نبود. بلکه جنجال‌آفرینی‌های او در طول چهار سال دولت دهم ادامه یافت و گویی قرار است  بزرگ‌ترین دشمن به مملکت به زیر آب رود، شاهد ایرادات متنوع و مکرر او به مجموعه اقدامات قوه‌ی مجریه‌ی وقت بودیم. هرچند مدعی نیستیم که همه‌ی آن نقدها اشتباه بود، اما طرح بعضی از آن مسائل مانند دوبار پرسش از رئیس‌جمهور و از آن مهمتر، اصرار بر بعضی اقدامات و هیاهوی کاذب در خصوص آنها ایجاد کردن، چیزی بود که باعث می‌شد علامت سوال‌ها نسبت به اقدامات علی مطهری زیاد شود.

اما عجیب‌تر از همه موضع‌گیری‌های وی در جریان انتخابات بود. شاید هیچ چیز مثل آن نمی‌توانست روحیه‌ی پارادوکسیکال مطهری را نشان دهد. کسی که یکی از افتخاراتش نقد به هاشمی در زمان ریاست جمهوری او بود، در جریان انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در شرایطی برای او سینه چاک کرد که بسیاری از رسانه‌های غربی از کاندیداتوری او حمایت کردند. آن نقدها و این حمایت‌ها، سوال مهمی را در ذهن ایجاد می‌کرد و آن اینکه آقای مطهری چه تغییری در آقای هاشمی دیده بود که چنان سینه چاک وی شد. البته ما هم به خوبی می‌دانیم که هر کسی در انتخاب‌هایش آزاد است اما چرخشی 180 درجه‌ای و بدون اقناع عمومی در موضع‌گیری‌ها آنهم توسط کسانی که در مناصب مهم حکومتی هستند، اصلا پسندیده نیست و نقد ما ناظر به این بخش است.

گذشته از مسائل انتخابات، به نظر می‌رسد ایشان چند وقتی‌ست خیلی به حوزه‌ی مسائل امنیتی و قضایی علاقه‌مند شده است. اولین آنها جنجال آفرینی و ایجاد جو منفی علیه وزارت اطلاعات بود که در جریان کشف دستگاه شنود در دفتر کار وی صورت گرفت. گذشته از کم و کیف ماجرا، نوع واکنش علی مطهری به آن مسئله، دوباره مسئله‌ساز شد. واکنش این نماینده‌ی مجلس به آن اتفاق جوری بود که انگار شخص وزیر اطلاعات وقت از سر غرایض شخصی و کدورتی که بین مطهری و دولت دهم بوده، دستور داده که بروند و در دفتر کار او دستگاه شنود نصب کنند. در حالی که خیلی آرام‌تر می‌شد این ماجرا را فیصله داد و با خاطیان آن برخورد کرد.

اما دومین بروز علاقه‌مندی علی مطهری به مسائل امنیتی و قضایی به اظهار نظر مثل اکثر اوقات جنجالی او در خصوص سالگرد نه دی در صحن علنی مجلس برمی‌گردد. وی در این نطق باز هم با فرعی کردن یک مسئله‌ی اصلی و اصلی کردن یک مشکل فرعی، خوراک تبلیغاتی مناسبی برای رسانه‌های معاند با جمهوری اسلامی فراهم کرد. اما بدترین بخش این اظهار نظر مربوط به جایی‌ست که وی قوه‌ی قضاییه را در رسیدگی به جرایم دولت‌یان دهم که به زعم وی، سر دیگر فتنه هستند مورد اهانت و تهمت قرار می‌دهد. اهانت و تهمتی که دقیقا هم زمان شده بود با موضع‌گیری قاطع رئیس دستگاه قضا علیه فتنه و سران آن و به همین خاطر، موج گسترده‌ای از اهانت‌ها را از سوی افراد و رسانه‌های معاند به سمت آیت‌الله آملی لاریجانی گسیل داشت.

به عبارت دیگر، در شرایطی که خیلی‌ها آسیب‌های فتنه‌ی 88 را از یاد برده بودند، رئیس دستگاه قضا به یادآوری آن فجایع پرداخت و می‌بینیم که چه حجمه‌ی تبلیغی علیه ایشان به پا می‌شود. و در این میان، نطق علی مطهری در مجلس و اتهام به دستگاه قضا در خصوص تبعیض در رسیدگی به جرایم دولت‌یان سابق، عین هیزمی‌ست که بر آتش افروخته دشمنان این نظام و مردم افزوده می‌شود.

در حالی که هیچ انسان منصفی وجود ندارد که در جریان عملکرد رسیدگی دستگاه قضا به ماجرای فتنه‌ی 88 باشد و نداند که قوه‌ی قضاییه و شخص آیت‌الله آملی لاریجانی چه زحماتی در آن رابطه کشیده و این زحمات بدون کمترین تبلیغ رسانه‌ای بوده و چه تهمت‌هایی که در خلال آن به ایشان وارد نشده. اما دست مریزاد به قوه‌ی قضاییه و قاضی القضات که درگیر جوهای سیاسی نشده و نیستند و کار قانونی خود را پیش می‌برند.

طبیعی‌ست وقتی علی مطهری از صحن علنی مجلس چنان اتهاماتی را وارد می‌کند، قوه‌ی قضاییه از وی بخواهد که در خصوص اظهار نظرهایش پاسخگو باشد. اگر اینگونه نباشد که دیگر سنگ روی سنگ بند نمی‌شود. از فردا هر کسی به خودش اجازه می‌دهد که بدون دلیل کافی و تنها از روی تحلیل‌های شخصی‌اش، به دیگران تهمت بزند و آنچنان جوی در آن رابطه ایجاد شود که خود طرف هم باورش شود.

حالا معلوم نیست چه چیزی باعث ناراحتی علی مطهری شده که دعوت قوه‌ی قضاییه از وی برای پاسخگویی را تعبیر به یک مسئله‌ی شخصی کرده و مدعی شده که اگر نماینده نمی‌تواند در خصوص آن مسائل اظهارنظر کند پس کلا مجلس را ببندیم؟ آیا وی در گفته‌های قبلی‌اش بدون دلیل تهمت زده که الان و بعد از فراخوانده شدن به قوه‌ی قضاییه اینگونه به تلاطم افتاده است؟ آیا تبدیل جرم بزرگ او (ناعادلانه نشان دادن قوه‌ی قضاییه) به یک مسئله‌ی شخصی برای فرار از اصل ماجراست؟ دلیل این همه پریشانی هرچه که هست باید گفت به قول معروف، طلا که پاک است چه منتش به خاک است.

اگر واقعا علی مطهری می‌تواند مستدل ثابت کند که قوه‌ی قضاییه در رسیدگی به اتهامات فتنه‌ی 88 و دولت‌یان دهم اهمال‌کاری کرده، برود و ثابت کند. دیگر این همه عصبانیت و شخصی کردن مسئله ندارد. در حالی که این رفتارها نشان می‌دهد وی می‌داند چه اشتباه بزرگی انجام داده و حالا برای فرار از آن، دنبال فرافکنی افتاده. اشتباهی که شاید به پایان عمر سیاسی او ختم شود. در هر صورت، رفتارهای اخیر علی مطهری ما را یاد این شعر حضرت حافظ می‌اندازد که:

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کلاه کج نهاد و تند نشست

کلاه داری و آیین سروری داند

هزار نکته باریکتر ز مو اینجاست (مانند داشتن انصاف)

نه هر که سر بتراشد قلندری داند