شباهت ساکنان لیبرتی با سه زن برده لندنی

به گزارش بولتن نیوز به نقل از انجمن دفاع از قربانیان تروریسم، چند روز پیش رسانه ها گزارش دادند که سه زن در بریتانیا بعد از سی سال اسارت در خانه ای در جنوب لندن، توسط پلیس نجات یافته اند. گفته می شود این زنان به شدت وحشت زده اند و در وضعیت روحی نامساعدی به سر می برند.

پلیس لندن می گوید اولین تماس از این خانه در روز هجده ماه اکتبر امسال (سال ۲۰۱۳) با یک موسسه خیریه برقرار شده است. یکی از این زنان توانسته بود به صورت مخفیانه به یک تلفن دسترسی پیدا کند.این موسسه خیریه "آزادی" نام دارد و به قربانیان ازدواج های اجباری و خشونت های ناموسی و خانوادگی کمک می کند.

بعد از برقراری اولین تماس، کارکنان این موسسه به مدت یک هفته با این سه زن تماس هایی برقرار کردند تا اعتماد آنان را جلب کنند و اطلاعات بیشتری در مورد محل سکونت و شرایطشان در اختیار موسسه قرار دهند.بعد از یک هفته و زمانی که صاحبان خانه در محل نبودند، پلیس و ماموران موسسه خیریه وارد خانه شدند و سه زن را خارج کردند.

گفته شده این سه زن قبل از این نیز می توانستند از این خانه فرار کنند اما هرگز دست به این کار نزدند. این شاید سوال برانگیزترین بخش ماجرا باشد. این سه تن با اینکه در شرایط بسیار دشوار به بردگی گرفته شده بودند اما حاضر نبودند برای آزادی خود از منزل محل اسارت شان دست به اقدام بزنند هر چند گفته می شود آنها می توانستند خود را نجات دهند.

مشاورانی که به این زنان کمک می کنند می گویند وقتی کسی برای مدتی طولانی در اسارت به سر ببرد، نه تنها از کسانی که او را به اسارت گرفته اند، بلکه از آزاد شدن و اینکه مردم او را باور نکنند هم واهمه دارد. همین شرایط روحی باعث می شود تا چنین افرادی ترجیح دهند در اسارت باقی بمانند.

روانپزشکان سعی می کنند به این زنان کمک کنند تا آنها ابتدا بپذیرند که دیگر در اسارت نیستند و بعد با توجه به نیاز شان، به بازپروی روحی آنان ادامه دهند. آنها می خواهند بدانند در طول این سی سال بر این زنان چه گذشته است.

این نکته موضوع بسیار مهمی است که  باید به کمک آن توجه ها را به سمت ساکنان کمپ لیبرتی جلب کرد. زیرا این وضعیت کاملا در خصوص سه هزار نفری که عوامل فرقه تروریستی مجاهدین خلق در لیبرتی به اسارت گرفته اند صدق می کند.

ساکنان لیبرتی نیز نزدیک به سه دهه است در شرایط بردگی به سر می برند. آنها هیچ گونه دسترسی به دنیای خارج نداشته و در این مدت همواره در یک فضای خفقان و  رعب آور زندگی کرده اند. آنها از ارتباط با خانوده های خود محروم بوده و نمی توانستند از جریان آزاد اطلاعات بهره مند گردند.

سازمان دیدبان حقوق بشر در سال 2005 با انتشار گزارشی به نام "خروج  ممنوع" فاش ساخت که اعضاء فرقه مجاهدین خلق که آن زمان در پادگان اشرف به سر می برند نه تنها نمی توانند از این پادگان خارج شده و زندگی عادیشان را در پیش بگیرند که در صورت اعتراض به حبس، شکنجه و حتی مرگ محکوم می شوند.

عوامل فرقه در کنار محدودیت های شدیدی که برای جلوگیری از فرار اعضاء ایجاد کرده اند همواره تلاش نموده اند آنها را از زندگی در بیرون از کمپ های این فرقه بترسانند. این افراد که بیشتر آنها هم اکنون دهه پنجاه و شصت زندگی شان را می گزانند دچار انواع افسردگی ها و روان پریشی های شده و برای بازگشت به زندگی عادی نیازمند طی دوره های درمان هستند. زندگی در شرایط کاملا فرقه ای سبب شده تا بسیاری از آنها از ورود به زندگی و ارتباط با دیگرا هراس داشته باشند.

نجات این افراد از وضعیت بردگی در فرقه مجاهدین خلق و بازگشت به زندگی عادی نیازمند دخالت نهادهای حقوق بشری و اعمال فشار بیشتر دولت هاست خصوصا که عوامل فرقه به بهانه های مختلف جهت پیش برد خواسته های نامشروع شان مدام از این افراد که کاملا در تملک فرقه گرفتار شده اند سوء استفاده می کنند. تازه ترین مورد از این سوء استفاده ها واداشتن آنها به اعتصاب غذاست؛ امری که صرفا برای جلب توجه  به خواسته های رهبران فرقه صورت می گیرد.

ماجرای آزادی سه زن در لندن و  سی سال بردگی آنها در بریتانیا سر و صدای زیادی به پا کرده و پلیس لندن گفته این مورد در بریتانیا بی سابقه بوده است. اما در عراق این گونه نیست و علی رغم تلاش دولت این کشور نزدیک به سه هزار نفر در شرایط کاملا مشابه قرار گرفته و به دلیل سالها زندگی در شرایط فرقه ای توان و البته امکان بازگشت به زندگی عادیشان را نداشته و بهانه ای برای اجزرای خواسته های مسعود و مریم رجوی شده اند.