مدیر روابط عمومی؛ روزنامه نگار یا کارگزار روابط عمومی؟

در انتخاب مدیران روابط عمومی، گاه شاهد هستیم که حتی روزنامه نگار بودن فرد هم کفایت امر نمی کند و مدیر روابط عمومی حتما باید یک چهره تلویزیونی باشد!!

تجربه انتخاب مجریان، گزارشگران تلویزیونی و خبرنگاران در سال های گذشته پیش روی دستگاه ها و سازمان های دولتی است. شمردن و یادآوری افرادی که به صرف حضور در رسانه تلویزیون، سر از روابط عمومی ها درآوردند کار سختی نیست و می توان نام های آشنایی را برشمرد که پس از حضوری کوتاه در روابط عمومی ها، آن سازمان ها را ترک کردند و تجربه ای تلخ از مدت حضور آنها در روابط عمومی به جای ماند.

اما به راستی، خبرنگار یا رسانه ای بودن (اعم از تلویزیونی یا خبرنگار خبرگزاری و روزنامه) افراد برای انتخاب شان جهت تصدی پست روابط عمومی کار درستی است؟

چشم انداز خبرنگاران و کارگزاران روابط عمومی متفاوت است

دکتر نمکدوست، در پاسخ به این سؤال "حرفه؛ روابط عمومی” که انتخاب روزنامه نگارها برای مدیریت روابط عمومی با چه رویکردی صورت می گیرد گفت: اساسا چشم انداز و زاویه نگاه روزنامه نگاران با کارشناسان روابط عمومی متفاوت است، هر دو حرفه های تخصصی هستند که به کار گرفتن هر یک به جای دیگری جفاست.

مدیر مرکز آموزش روزنامه همشهری گفت: روزنامه نگارها می توانند از روابط عمومی ها انتقاد کنند و سعی کنند با فشار، سطح کیفی روابط عمومی ها را ارتقا ببخشند اما به دلیل نگاه، رویکرد و روحیه خاص روزنامه نگاری نمی توانند نقش مؤثری در روابط عمومی ها داشته باشند.

این استاد روزنامه نگاری با اشاره به مشکلاتی که نداشتن ارتباطات درست، می تواند در زندگی، کار، تدریس و حتی کشمکش های بین المللی ایجاد کند گفت: بسیاری از سوءتفاهم ها به علت ناآشنایی با مهارت های ارتباطی اتفاق می افتد و تصدی این امر مهم، که گاها ساده و ابتدایی شمرده می شود، در حالی که مهارت های ارتباطی از مهم ترین و سطح بالاترین مهارت ها هستند را نمی توان به افراد دل شکسته و بی انگیزه سپرد.

وی تنها راه حل اصلی بهبود وضعیت روابط عمومی ها را در انتخاب و آموزش حرفه ای کارکنانی از خود سازمان ها دانست که ضمن داشتن جایگاهی مقبول، به حسن ارتباط و انگیزه لازم برای کنش های ارتباطی شناخته می شوند.

دکتر نمکدوست در تبیین جایگاه اصحاب رسانه و نقش تعاملی آن با روابط عمومی ها گفت: روزنامه نگارها و رسانه ها می توانند روابط عمومی ها را نقد کنند و تلاش کنند با نقدهایشان جایگاه روابط عمومی را ارتقا ببخشند، اما وارد شدن اصحاب رسانه به حوزه روابط عمومی، بی گمان به جای بهبود اوضاع، سبب بروز مسائل تازه ای می شود.

این استاد روزنامه نگاری با یادآوری نقش روابط عمومی ها در مدیریت کمپین های تبلیغات خدمت عمومی تصریح کرد: چنانچه وزارت نیرو یا نفت تصمیم داشته باشند با ایجاد کمپین های تبلیغاتی در کاهش مصرف برق و سوخت، جریانی اجتماعی را به وجود بیاورند، این اتفاق تنها توسط روابط عمومی قابل انجام است، نه خبرنگار.

انتخاب خبرنگاران برای مدیریت روابط عمومی، آفت است

دکتر محمد رضا رسولی، معتقد است تفکر و اندیشه ای از قبل وجود داشته و دارد که معتقد است با انتخاب افراد رسانه ای در روابط عمومی می توان فاصله بین روابط عمومی و رسانه را کم کرد و با در اختیار گرفتن رسانه ها، می توان از آنها به عنوان یک وسیله برای پیشبرد اهداف تبلیغاتی سازمان ها بهره برد و این کار درستی نیست.

این استاد ارتباطات در گفتگو با "حرفه؛ روابط عمومی” افزود: در واقع کسانی که کارگزار و خبرنگار رسانه ها هستند، تنها به بخشی از فعالیت های روابط عمومی که فعالیت های رسانه ای است وقوف دارند در حالی که روابط عمومی فقط و فقط رسانه است و تبلیغات، نمایشگاه، انتشارات، پژوهش و …، فعالیت هایی هستند که روابط عمومی آنها را بر عهده دارد.

دکتر رسولی با تأکید بر اینکه انتخاب خبرنگاران برای پست مدیریت روابط عمومی یک آفت است اظهار داشت: اعتقاد دارم الزاما کسی که در رسانه کار می کند نمی تواند کارشناس خوبی برای روابط عمومی باشد و متأسفانه در سازمان ها تصور بر این است که با هر چه نزدیک تر کردن اصحاب رسانه به روابط عمومی ها می توان از آنها به عنوان بوق تبلیغاتی سازمان بهره گرفت.

یکی از شاخص هایی که مدیر روابط عمومی باید از آن برخوردار باشد، مسئله آشنایی با ساختار، الگوها و نوع روابط سازمانی حاکم بر یک دستگاه است. عدم شناخت از این روابط بین بخشی یا میان فردی، برای فردی که از بیرون یک سازمان به عنوان مدیر روابط عمومی انتخاب می شود، هزینه های زیادی برای روابط عمومی در پی خواهد داشت. چرا که فرد جدید، برای شناخت این روابط و پیدا کردن جایگاه واقعی روابط عمومی در این روابط، به زمانی نیاز دارد که آن زمان در صورت انتخاب فردی از خود سازمان، صرف نمی شود.

شناخت مطالبات مخاطبان سازمان، شناخت نقاط ضعف قوت سازمان در ستاد و صف، شناخت مطالبات کارکنان سازمان و مشکلات حقوق، دستمزد، رفاه و …، آشنایی با مهارت های روابط عمومی از قبیل انتشارات، چاپ، برگزاری مراسم و مناسبت ها، تهیه فیلم و تیزر و اقلام متفاوت و متنوع فرهنگی که از هر سازمان به سازمان دیگر متفاوت است و …، همگی، نیاز به داشتن مهارت هایی دارند که از یک خبرنگار و فرد رسانه ای که از خارج سازمان وارد شده باشد نمی توان آنها را انتظار داشت.