خبرنگاراني در ژنو ، با هيات كارمند روابط عمومي مسئولين در سفرهاي استاني

گروه سياسي- مديران دولتي توجه بفرمايند كه خبرنگاران، كارمندهاي روابط عمومي هاي آنها نيستند. خبرنگاران آگاه به مسائل روز و زواياي پنهان امور بين الملل و سازمانها و اوضاع عمومي اجتماعي و اقتصادي و سياسي كشور همواره توانسته اند راه گشاي بسياري از مسائل كشور باشند كه در آينده به موانع اصلي رشد و توسعه كشور تبديل خواهند شد.

به گزارش بولتن نيوز، در اين رابطه البته گوياي مسئولين فعلي هم مانند مسئولان قبلي از خبرنگاران وارد به مسائل دل خوشي ندارند و در اين رابطه مي توان به گزينش خبرنگاراني اشاره كرد كه برخي از آنها تنها براي دست زدن و هورا كشيدن به خارجه رفتند و مثل دوره هاي قبلي نمودي براي عرصه خبري ايران نداشتند.

به طور مثال در جریان سخنرانی آقای روحانی دیديم که خبرنگار همراه هیات اعزامی برایش دست می زند و اين موضوع در دنياي خبر يعني فاتحه براي خبرنگاري كه جو گرفته اش و سياستمداري كه به جاي خبرنگار، هيات تشويق كننده به دنبال خود راه انداخته است!.

به قولي! خبرنگار در هر جایی که به عنوان خبرنگار دعوت شده است، از سوت و کف زدن و اشک ریختن برای مسوولان باید خودداری کند. اگر به عنوان خبرنگار به جایی دعوت شده نباید دلبری و شیفتگی اش را نشان دهد و اگر نمی تواند به سردبیرش بگوید که من آقای روحانی یا آقای احمدي نژاد و يا هر دولتمدار ديگري را که می بینم، آن قدر کنترلم را از دست می دهم که قلم در دستم نمی چرخد، چون می خواهم از شوق زار زار گریه کنم.

خبرنگار در همه حال حتی وقتی به سفر مطبوعاتی می رود باید به تمام اصول خبر نویسی و گزارش نویسی متعهد باشد.یعنی تقبل کردن هزینه سفر از سوی یک نهاد یا بالا بردن شانس انتخاب مجدد برای سفرها نمی تواند او را از وظیفه اصلی اش باز دارد و به جاي دريافت خبر و جستجو براي پشت خبر به كف زدن ادامه دهد و در آخر هم كه به كشور برگشت نه مصاحبه اي با مسئولين آنطرف آبي ارائه دهد و نه از مسئولين اينطرف آبي كه آنطرف آب رفته بودند خبري گرفته باشد كه ديگران منتشر نكرده باشند و بشود از آن به عنوان خبر ياد كرد!..

البته قواعد بین المللی روزنامه نگاری در دنیا به خبرنگاران اجازه نمی دهد که سیاستمداران هزینه کار حرفه ای شان را بپردازند چرا که چنین کاری سبب می شود خبرنگار در جریان پوشش خبرهای حوزه مربوطه با نرمش یا جانبداری به انعکاس موضوعات بپردازد. حتی وقتی خبرنگاری قرار مصاحبه با سیاستمداری دارد و مثلا با سیاستمداری ناهار می خورد، باید خودش هزینه اش را بپردازد و اجازه ندهد که مصاحبه شونده صورت حساب او را هم حساب کند.

بنا بر درجه حرفه ای بودن یک رسانه، این سخت گیری ها هم شدت می یابد. درباره سفرهای خارجی و با توجه به بالا بودن هزینه ها اما قواعد دیگری وجود دارد و همه این دستور العمل ها تحت نظارت جدی رسانه و سردبیر دنبال می شود .

 هر چند، در ايران، نه تنها مسئولين روزنامه هاي مستقل و غير وابسته توان تامين هزينه هاي سفرها خارجي را ندارند بلكه در مواردي كه مربوط به سفرهاي خارجي ميشود، موضوع تامين هزينه كن فن يكن مي شود و اگر هم با ارسال خبرنگاري موافقت مي شود تنها در راستاي عوض كردن آب و هوا و بيشتر مديون شدن به سياستمداراني است كه هزينه هاي سفر خبرنگاران دست چين شده را تقبل كرده اند ( البته با اجازه جيب دولت و بيت المال).

شايد از اين رو است كه شاهد بی تحرکی خبرنگاران اعزامی و مطیع بودن آنها از برنامه های نهاد اعزام کننده، هستيم و اين دليل اصلي است كه باعث شده است تا در سفر اخير برخي از خبرنگاران به همراه ظريف، كه تعداد آنها كم هم نبوده و به 33 نفر مي رسيده! تعداد مصاحبه های اختصاصی با افراد غیر ایرانی بسیار کم باشد. که این امر باعث می شود که در همه گزارش ها عموما یک نگاه غالب را شاهد باشيم.

البته ناگفته نمامد كه در تمام دنيا سیاست مداران همواره می خواهند که خبرنگاران در جهت منافع شان بنویسند و از آنها تصویر خوبی ارائه کنند، و اگر از خبری اطلاع دارند که انتشارش باعث زير سوال رفتن سیاستمدار می شود، از آن حذر کنند اما در عین حال آنچه برای بنگاه های خبری و حتی برخی سیاستمداران اصل است این است که خبرنگار باید منصفانه به گزارشگری بپردازد. اگر منصفانه باشد، سیاستمدار هم نباید از آن ناراضی باشد.